Ilja Leonard Pfeiffer legt precies de vinger op een verandering in de Nederlandse mentaliteit sinds Fortuyn en stelt die aan de kaak in vaak flonkerende alexandrijnen.

Een tegenvaller, maar dan wel ‘n leuke. Wat had ik dit stuk graag goed gevonden…

Qua opbouw misschien niet het sterkste verhaal ooit, en e.e.a. kon ook wel wat compacter en pakkender.

Enige tijd geleden werkelijk genoten van “De Eeuw van mij dochter.” Een sterke en leuke tekst, uitstekend spel en een originele regie. En bovenal, de goede synergie tussen deze drie.

Deze voorstelling is een eigentijdse tragedie over de goddeloosheid, de betutteling, het conservatisme en de angst van de Balkenendiaanse samenleving. Dit stuk moést worden gemaakt!

sorry maar ik heb eigenlijk alleen maar kromme tenen gehad, het was geloof ik ook bedoeld dat het het net niet zou zijn, maar het was het echt ech helemaal niet, rillingen.

Gisteravond de voorstelling gezien van Annette Speelt met als absoluut hoogtepunt DE BILLEN VAN MICHEL SLUYSMANS, hoe hebben de recensenten daarover heen kunnen kijken.

Ik had het niet verwacht, maar ik heb me suf gelachen. Een echte revue en afentoe niet echt. Vermakelijk, maf genoeg, met mooi decor en licht.

Voor aanvang zijn reeds een aantal personages op het toneel, maar pas wanneer zij beginnen te spreken wordt duidelijk dat dit de engelen uit Vondels ‘Lucifer’ zijn.

Fantastische setting de hemel helemaal bovenin en toch onzichtbaar. Een