De eerste 5 minuten is het wennen, en zie ik teveel van haar personage uit ‘De Woudduivel’ doorschijnen, maar daarna is Carola Arons overweldigend geloofwaardig als 14-jarige puber.

Er is her en der goed en soms heel goed “literair theater” te zien. In de nu gespeelde bewerking van het tamelijk filosofische “Een heilige van de horlogerie” wordt dat niveau niet gehaald.