De Dogtroep is de laatste jaren flink vastgelopen in haar incestueuze beeldentaaltje. En nu zijn er ook nog twee prominente leden dood. Daar maken ze dus een voorstelling over.

Ja ja. Het is pas m’n tweede Dogtroepje, maar ik heb wederom genoten.

de visuele vondsten waarmee Dogtroep een ruimte transformeert blijven overrompelend, en zijn vaak onvoorstelbaar mooi.

Dogtroep: u weet wat u krijgt! Techniek! Maar waarom is de moderne theatermaker zo vreselijk bang een verhaaltje te vertellen?

Alsjelieft kersverse vriendin, voor je verjaardag, kaartjes voor Dogtroep!’. Heimelijk had ik voor kersverse vriendin twee kaartjes besteld.

De openingsvoorstelling van de Schouwburg Almere en nog wel door de Dogtroep. Het gebouw zelf, Almere en de bewoners staan centraal. Als toeschouwer zou je een actieve rol kunnen vervullen.

Dogtroep blijft anders dan anderen. En dat pakte deze voorstelling soms goed uit en soms minder.

De lokatie blijft een belevenis, de techniek meer dan wonderbaarlijk, maar beeldend en theatraal is de voorstelling erg erg dun: ik miste spanning / interactie tussen spelers en/of gebeurtenissen.

Als ze er al iets mee bedoelden, dan heb ik dat waarschijnlijk niet gesnapt. Waarschijnlijk leuke losse ideeen, die echter niet op elkaar aansluiten of elkaar in de weg zitten.

Veel zeer inventieve vondsten, technisch allemaal erg perfect, maar er gebeurt echt helemaal nix in deze voorstelling.