Het zal Bas Hoeflaak en Peter v.d. Witte moeite kosten bescheiden te blijven.

Precies wat het was: scènes voor de mensen. Schijnbaar los zand, maar met een strakke hand en (onzichtbare) rode draad gebracht.

Er zijn geen grenzen meer tussen toneel en cabaret. Of: die zouden er niet moeten zijn, en Droog Brood werkt daar goed aan mee. Ik heb deze voorstelling twee keer gezien.