Moeilijk. Er wordt een verhaal verteld van een man die een wereldreis gaat maken met een speciaal schip. Zijn vrouw blijft achter met de kinderen en de organisator.

Scherp stuk over de modderige poel van pubersex. Behoorlijk expliciet geschreven, filmisch neergezet, en strak gespeeld door de jonge cast, met Sanne Vogel als uitblinker.

Rixt Leddy en Sanne Vogel spelen lekker groot. Leddy is een soort Cruella de Vil en Sanne Vogel een Calimero. Ondertussen worden serieuze thema’s als gender, angst voor de dood en spam behandeld.

Beetje een doorsnee-Growingup-voorstelling: leuke acteurs en een script met een paar aardige ideeën, maar te vlak om lang te boeien.

John Buijsman lijkt te kiezen voor eigen onderwerpen in een eigen stijl. Het gaat hem, lijkt het, voornamelijk om de treurnis van het verval ná de glamour en de glitter.

Don Duyns kan toveren. En anders dan zijn Opa is hij nog een bescheiden tovenaar ook. Onroerend, innemend, grappig, overtuigend is deze voorstelling- een pracht mix kortom.

Don Duyns kan niet acteren en Don Duyns kan niet goochelen. Wel kan hij goeie teksten schrijven, zich aan een artistiek zelfonderzoek onderwerpen en pijnlijk eerlijk op het toneel zijn.

Een bijzonder egodocumentje zonder ego. Klein maar fijn.

Hoe het was? Dit was mooi, dit was lief. Dit was beter dan Moustafa’s Magic Show, en die was goed!

Deze voorstelling laat zich het beste vergelijken met de daghap in het festivalcentrum van Fa/dW: beetje vet, subtieler dan verwacht, zeer smakelijk en lekker snel.
Geweien voor Marcel Faber als vr