“Modern volkstoneel”, vermeldt het programma. Maar na zo’n dikke twee uur blijft alleen volkstoneel over. En nog vrij vervelend ook. Met schrappen en styleren zou er nog iets van gemaakt kunnen zijn, maar nu…

Tussen al het geschreeuw (volk schreeuwt kennelijk veel) en daardoor regelmatige onverstaanbaarheid (volk spreekt ook altijd met een accent) blijft alleen Michiel Nooter overeind.

De aanhouder wint, dat zie je maar weer. Na een aantal keren me tevergeefs op de wachtlijst te hebben laten zetten, kwam ik nu eindelijk binnen. En het was het meer dan waard.

Het idee om de introductiescène te laten plaats vinden in het theatercafé is origineel, maar duurt net te lang.

Een voorstelling waar veel op aan te merken is. Om te beginnen de eerste scène die zich afspeelt in het café van het theater.

Er werd goed gespeeld, maar wat een hoop flauwigheid, en wat een hopeloos ouderwets stuk. Dat wordt echt niet verholpen door een ontzettend ongeloofwaardige rel te schoppen voordat het stuk begint.

Dat het zou beginnen met een gevecht in de foyer was me al bekend, maar dat het zo overgeacteerd zou zijn had ik niet verwacht. Dat is dus al een reden voor een tomaat.

Ik had de flyer gelezen en stond al een tijdje in de foyer te wachten tot het daar zou beginnen.

Leuk begin in de foyer, verrassend zo’n vechtpartij vlak voor je voeten. Veel spelplezier, ook boven in de theaterzaal, maar toch…

Hoeveel geweien, weet ik niet, hoeft ook niet!! (oh, moet toch, ok, dan)

Geweldige voorstelling!! Zoveel passie en spelplezier heb ik allang niet meer gezien op het toneel.