De zaal is stil, strakke gezichten, niemand lijkt zich te laten meeslepen. Dat is niet zo gek. Want kan dat? Je laten meevoeren in wanhoop? Je inleven in uitzichtloze personages? Je overgeven aan een voorstelling waarin niets hoopgevends te vinden is? Ik kan het in ieder geval niet. Ik wil het niet. Ik observeer, ik bestudeer, maar ik laat me niet gaan.

Een gewei omdat het verhaal zo duidelijk werd verteld, wat is het toch een ijzersterk stuk en een gewei voor de vormgeving. Een tomaat voor het acteren in het algemeen - ik vond niemand echt erg goed, misschien Jack Vecht een beetje als Julia’s vader, hem geloofde ik, niet steeds maar wel vaak. O.h.a. vond ik de verzen erg slecht gedaan.

Bloedeloze voorstelling

Bram van der Vlugt en Stefan de Walle draaien om elkaar heen als de elementaire deeltjes uit hun theorieën. Letterlijk en figuurlijk. Ze zijn virtuoos in hun interpretatie van twee briljante, gedreven maar enigszins contactgestoorde wetenschappers. Je krijgt het idee dat je een kijkje in de geschiedenis krijgt, dat die historische ontmoeting best wel een zó heeft kunnen plaatsvinden.

Een beetje een late recensie maar toen ik na de voorstelling thuiskwam voelde ik niet de brandende behoefte om mijn mening hierover met de wereld te delen. Dat zegt denk ik wel iets. Ik begrijp nog steeds niet zo goed waarom, want Ariane Schluter was werkelijk fenomenaal als vrouw wiens wereld instort en probeert om daar de uiterste consequentie uit te trekken.

Er zit een maffe tegenstelling in deze voorstelling: de personages voelen zich thuis in de fysica en minder in sociale situaties, bij de acteurs is het duidelijk andersom. Verder een nogal behoudende en wat langdradige voorstelling, maar lang niet slecht. Het stuk is goed gecomponeerd en de fysica die als metafoor wordt gebruikt wordt serieus genomen en begrijpelijk uitgelegd.

Lieve mensen, ga hier naar toe! Ook al denk je dat het onderwerp je niet aanspreekt (2 natuurkundigen die het hebben over kernsplitsing en allemaal andere natuurkundige zaken), toch gaan! Want de tekst is zeer toegangkelijk geschreven (zelfs een nietnatuurkundig persoon als ik begrijp het) en het is tevens een prachtige tekst (daarom gewei).

Traag dwarrelt het papier naar beneden. Er lijkt geen einde aan te komen. Hedda vernietigt het manuscript, ze maakt het kind van Lövborg kapot door de honderden losse vellen in lange geduldige bewegingen omhoog te gooien. Een prachtig beeld vind ik dat.

Prachtige voorstelling al zeg ik het zelf. Mooie combinatie tussen spel, opera en muziek. Geweldige zangers en prima acteerwerk van Jeroen Spitzenberger, Aniek Pheiffer en Antionette Jelgersma (ook al is dat wel een miscast vanwege haar leeftijd, het vriendinnetje van Spitzenberger, kom op!). Pheiffer zet een Carmen vol vuur en passie neer en Spitzenberger is gewoon geweldig als Don José.

In mei/juni bij het bestellen van de kaartjes denk je dat het wel leuk is om weer eens een Medea te zien.

En het begint goed. Een redelijk toneelbeeld, wat je later als hemel en aarde zou kunnen interpreteren.