Het Nationale Verveel.

Een ingenieus plot, sterke regie, goede acteurs, scherpe teksten, prachtige locatie (het Paradijs). Verhaal wordt heel sterk opgebouwd en zakt op geen enkel moment in.

Verheugd was ik voor aanvang om dit stuk te gaan zien, het heeft immers in ‘87 tot grote commotie geleid, ik dacht werkelijk iets spectaculairs te mogen aanschouwen.

Hoewel ik ergens bang ben dat het aan mij ligt dat ik niet alle symboliek heb opgepikt, wil ik deze voorstelling toch echt graag nomineren voor de gouden tomaat.

Indrukwekkend drieluik. Drie tragische moorden zijn gepleegd, de moordenaars leggen uit, praten recht. Hoe mensen zichzelf in het nauw kunnen drijven.

Zit je nou naar een voorstelling of naar een herkansing te kijken? Lastig. Als voorstelling vond ik het maar half geslaagd. Mooi decor, wisselend spel, af en toe best saai.

Alweer een tijdje geleden gezien, maar het spookt nog door mijn hoofd. Nog nooit heb ik zoiets slechts gezien. Het verhaal is waardeloos.

Kunnen we niet met zijn allen afspreken dat we de jaren zeventig als een mislukking beschouwen en het er verder gewoon niet meer over hebben? Gewoon, zand erover.

Gadverdamme, die doesburg heeft echt helemaal niks, maar dan ook niks zinnigs te melden. En theatermaken kan ie ook al niet. Gewei voor Peter Tuinman

Tekst, decor en spel krijgen allemaal een tomaat, over de hele linie. ‘t Is best om abstract te spelen, maar dan moet je d’r wel gewicht aan hangen. ‘t was vlees nog vis.