Een eindeloze optocht van sterke verhalen, bon mots, aforismes, flauwe moppen, filosofische bespiegelingen op de vierkante centimeter, instant citaten en mystificaties, samengesteld uit interviews met

Een prachtige voorstelling is dit, en uiterst helder verteld. Tekst, vormgeving, muziek en soundscape perfect op elkaar afgestemd.

Comfortabel liggend kijk ik naar de twee acteurs boven me. Ik luister naar de stemmen van actrices die door de acteurs worden geplaybackt.

Veel Bad-Karma van te voren in het verschrikkelijke Akademietheater, maar de voorstelling maakte alles goed!

Alle Toneelhuis-makers maken een episode uit het boek van Julian Barnes en Cassiers knoopt het conceptueel aan elkaar.

Cassiers slaat weer toe. Zijn Onegin is een draak van een stuk (menig keukenmeidenroman heeft meer plot…), maar hij weet dat op een schitterende manier vorm te geven.

‘Stillen’ is intiem maar wordt vurig gebracht. De personages vertegenwoordigen een gebrek of een kunde binnen het menselijk verlangen.

Dit is alweer een tijd geleden. Wat ik me nog herinner: prachtige vormgeving en video-gebruik, uitbundiger en lyrischer dan bij de Proust-cyclus; en het geweldige spel, vooral van Dirk Roofthooft.

Wat betreft de vorm sluit de voorstelling voor de pauze aan op die van de Proust-cyclus (technisch indrukwekkend en van grote schoonheid) na de pauze wordt de lijn van Bezonken Rood doorgetrokken (sob

Zes acteurs, drie generaties, ieder met z’n gebrek, net als de stoelen die allemaal op hun eigen manier stuk zijn, maar die allemaal nog prima bruikbaar blijken om op te zitten.