“sappig vlaams” in het theater doet me doorgaans gruwelen, maar de voorstelling van OUD PAPIER door het vervolg heeft me mijn mening doen herzien.

Waarom Werner Schwab spelen als je niet weet waarom dit stuk is geschreven en het dan hier naartoe halen terwijl het een lokale aanklacht is, dit gevoel blijft er over na een avond in Maastricht waar

Een flinke scatologie was Werner Schwab, de Oostenrijkse schrijver van De Presidentes, niet vreemd. Dat blijkt eens te meer na het zien van de uitvoering van Het Vervolg.

Wat een vreselijke draak tenzij je van poep en pies houdt.

ik ben een beetje in de war van deze voorstelling,ik had een rauwe, vuile, direkte voorstelling verwacht. Fassbinder en de film in gedachten.

In het begin moet ik even de toon vatten, maar vervolgens wordt deze Heijermans zeer aangenaam.

Pinguinleed aan lange tafels met in gelatine gevangen goudvissen, kunstgras, popcorn en kleine gebakjes die je toeroepen: Pak me, eet me!

Nee nee nee nee nee! Zo moet het dus niet, he jongens!

Sarah Kane’s tekst is mooi, wanhopig maar ook liefdevol. De acteurs weten echter niet de lichtvoetigheid te ontstijgen en ik ben bang dat ik deze voorstelling daarom al snel weer vergeten zal zijn.