Meer van hetzelfde eigenlijk. Na ‘Vleis en Bluumkes’ (hoe je dat ook mag schrijven) kon je zoiets toch wel verwachten.

Ik raak gefascineerd door de voorstellingen van Ine te Rietstap. Ik snap er niks van, wat is een afspraak, waar begint de improvisatie, wat is theater, wat is echt?

Eigenlijk heb ik geen mening over deze voorstelling, want ik weet nog steeds niet wat ik er van vond. Mag dat ook een keer?

Een thema en rolverdeling zou oud als het theater zelf. Het stuk vertelt het klassieke verhaal van liefde, haat, dubbelspel, bedrog. Een koning, zijn vrouw, hun dochter, hun minnaar.

Snel, feestelijk, schrijnend, mooi, snel, lelijk, goed gespeeld, fijne teksten, snel, veel Elvis, mannen, mooi, goed, heftig, neuken, hip, Elvis en ik heb me erg vermaakt.

Er wordt voornamelijk te hard geschreeuwd in deze klucht, die behalve het optreden van Elvis toch echt het kaliber van de gemiddelde stamppot niet overstijgt.

Als het de bedoeling was om een beeld te geven van de Nederlandse jeugd is het mislukt, omdat ik alleen maar keurig opgevoede middle class kindertjes heb gezien, en als het de bedoeling was om een aan

Altijd innemend natuurlijk, die jeugd van tegenwoordig, maar of dit nu echt nieuw theater is, nee.

Pubers vertellen ons over hun dromen, toekomstplannen en dagelijkse bezigheden.

Mooie, kleine voorstelling over wat dat nou is: acteren. Harm van Geel kan in ieder geval heel overtuigend echt lachen op het toneel. Dat is me wel een paar geweien waard.