Een Engelstalige pop-opera over twee moderne mensen die in een cocon van gevoelsarmoede leven en elkaar op zalvende synthesizerdeunen eloquente teksten toezingen als “Fuck you Ricky.”/”Fuck you too.”

Saai, saai, saai! En ook snap ik niet waarom dit alles. Ik ben dus géén dans vrouw, dat breekt me wel vaker op. Ik vind dit dus niet transparant of helder.

Regisseur Jan Lauwers besluit zijn introductie in het progamma met de woorden “Daarom is het misschien too huge for the stage”.

Dit moest de voorstelling worden waarmee wij ons10-jarig jubileum als (amateur=liefhebber) theatergroep gingen vieren. De jaren 60 herleefden, maar die tijd hebben wij echt gehad.

Een heel dubbel gevoel na afloop. Niet alle tekst zat er even goed in bij de acteurs. Daartegenover speelden ze hun rol heel overtuigend in een decor dat daar weinig steun voor gaf.

Hè hè, eindelijk.

Elanden voor abstrahering van het thema ‘herinneren’, de jonge mannelijke spelers, decor en beeldrijm van life en diabeelden en het spelplezier.

Dag op dag drie jaar na Images Of Affection, de vorige doortocht van Needcompany op het Theaterfestival, mochten we deze pracht voor oog, oor en hersenen meemaken.

Je reinste psychedelica met pakken gebreid door een oma de teveel lsd geslikt heeft. Zowieso een erg maffe voorstelling, maar wel leuk en op sommige momenten erg mooi.

Wat heerlijk voor een sonic youth fan om mensen 20 minuten prachtig te zien bewegen op muziek van een van zijn favorite bands. De hele Kill yr idols ep kwam langs.