Een gepassioneerde Super Pappa spreekbeurt

Maanden geleden hoorde ik al over deze voorstelling van acteur Joris Smit, maar toch lukte het maar niet om het te zien. Joris Smit maakt met ‘Dennendal’ een performatief theaterportret van en met zijn vader, Bartho Smit.

NNT biedt medicijn zonder bijwerkingen tegen kankerende samenleving

Zacht geel licht en zoetgevooisde klanken vullen de als een uit de jaren veertig afkomstige bar gecamoufleerde Machinefabriek, waar mensen her en der aan tafeltjes knus zitten te genieten van de vaste acteurs van het Noord-Nederlands toneel (jammerlijk met uitzondering van Peter Vandemeulenbroecke) die een voor programma verzor

Zina smelt sneeuw rond Machinefabriek

Sneeuw, kou en melancholische muziek. Het is weer bijna kerst, de tijd van de verplichte bezoekjes aan familie en onzin gesprekken omdat je de gesprekpartners al door en door kent. Daarom zeg ik: leer ‘Zina’ eens kennen.

Niet eerder moest ik een voorstelling zolang laten bezinken, voor ik wist welke woorden er in deze minirecensie geplaatst zouden worden. Indrukwekkend dus, tegelijkertijd teleurgesteld dat enthousiasme niet tot het schrijven aanzette. Dat er geen sprake gaat zijn van een sprookjesachtig wonderland is gelukkig in de afschrikbarende flyer van de voorstelling al te lezen.

Een sprookjesachtige begin. De lieftallige Alice, op rode laarzen en in een paarse dirndl: ‘Ik heb een losse draad gevonden op de plek waar de toekomst zou neerdalen … .’ Maar dat lieftallige sprookje duurt niet lang, al heel snel verandert het in een grimmige nachtmerrie.

Regisseur en bewerker Ko van den Bosch lijkt bevangen door angst over ‘wat er op dit ogenblik in Nederland gebeurt’.

Het, voor mij nog steeds nieuwe, NNT laat eindelijk weer eens zien wat ze waard zijn. Met Elf minuten brengen ze een indrukwekkende, indringende voorstelling over Maria uit het boek van Paulo Coelho die hoopt haar droom te verwezelijken, maar terecht komt in de prostitutie. Het is geen statische voorstelling te noemen met een eenduidig narratief.

Hoofdpersoon van het boek is de Braziliaanse prostituee Maria. Die goed verdient en er op tijd mee stopt. En dan haar prins in de armen valt. De voorstelling biedt naast dat verhaal van Coelho een paar ongemakkelijke confrontaties. Onder meer met een Tsjechisch heroïnehoertje.

Malou Gorter komt op als de nog maagdelijke Maria. Met een paar muiltjes in haar hand.

Veel interessante ideeen (auditorium als spiegel van de wereld/ringen van de hel), andere integer (Dantes reis als vluchtelingen diaspora), andere open deur (Dantes poezie als Cafe de Wereld). Hoera voor die veelheid, maar allemaal worden ze op weer losgelaten voor een volgend beeld of effect.

Oh nee, dacht ik toen de tekst geprojecteerd werd, niet de hele avond zelf moeten lezen. Gelukkig niet, maar wel een soort van luisterboek waarvoor je niet naar een theater hoeft te komen. De tekst begon voor mij pas te leven toen de actualiteit in de tekst sloop. Te cabaretesk voor collega RiRo, voor mij precies goed op de grens tussen moralistisch en een goedkope lach.

‘Ik zal na deze voorstelling nooit meer op een achteloze manier naar een zwerver kijken.’ ‘Ik begreep er niet veel van.’ ‘Ik ook niet, ik haakte echt af, zoveel tekst.’ ‘Wat een schitterend toneelbeeld!’ ‘Goede voorstelling!’ ‘Die tweede verhaallijn is nou niet echt verrassend.’ ‘Als je minder dan vijf geweien geeft, kijk ik je nooit meer aan!’ Zomaar wat reacties na af