Pavel is getrouwd met Jelena en houdt zich de hele tijd bezig met zijn wetenschappelijke experimenten. Melania is smoorverliefd op Pavel, maar hij ziet dat niet. Boris, de veearts, is dan weer gek van Lisa, de stapelgekke zus van Pavel. En Dimitri, de kunstschilder, is stapelgek op Jelena.

Ik kan niet eens precies zeggen wat ik van het stuk zelf vond, ‘Bruid in de morgen’ van Hugo Claus. Ik las dat het behoorlijk was ingekort. Het zij zo.

Mijn mond hing open en mijn tong hing uit mijn mond bij het kijken naar deze GEWELDIGE acteurs. Ik was diep onder de indruk van An Miller, die het eerste uur nauwelijks iets zei, maar constant lachte (geluidloos) of huilde.

Ik ben er echt helemaal stil van. En dat niet zozeer vanwege de inhoud. Want de discussies over het maatschappelijke autisme van de wetenschap en de geïsoleerdheid van de culturele elite bevallen me in Gorki’s tekst heel wat beter dan het nogal gedateerde relatiegedoe dat een groot deel van zijn stuk in beslag neemt. Desondanks ben ik na afloop van de voorstelling even helemaal sprakeloos.

Kijkende naar het verleden kunnen theater en actualiteit een hartstikke goede combinatie zijn, Johan Simons heeft een grote staat van dienste en een goede acteursploeg tot zijn beschikking. Alle ingredienten die zouden moeten zorgen voor een spetternde avond toneel. Waarom wordt deze voorstelling dan op geen enkel moment interessant of boeiend?

Had er van tevoren een beetje tegenop gezien. Houd niet van alles wat Johan Simons doet en dan nu voor veel geld op de eerste rij zitten bij een marathon. Is dat wel slim?

Ja, dat was erg slim. God, wat een prachtige voorstelling! Waarom? Al sla je me dood. De akteurs, de inhoud, de vormgeving, het ontroerende, het krankzinnige, de akteurs. Alles.

Tot halverwege denk ik nog ‘wat een evenwichtig gecomponeerde voorstelling met goed getimede stiltes,ook binnen de dialogen, en wat een perfecte balans tussen tekst en muziek’. Maar wat in eerste instantie de kracht lijkt, roept op den duur ergernis op. Naarmate de voorstelling vordert, betrap ik me steeds vaker op gedachten als ‘dat is nu wel duidelijk’ en ‘wat is dit traag zeg’.

De dramaturgie van NT Gent en Johan Simons hebben de spijker erg misgeslagen. Een film noir bewerken tot een misdaadkomedie.

Verdeeld over twee avonden zagen we bijna vijf uur “Tien geboden”. Naar de oorspronkelijk studie van Kieslowski over de tegenstrijdigheid, ambiguiteit en dilemma’s van de dagelijkse pogingen om te leven in waarheid.

‘t Is een prachtige voorstelling door Johan Simons geworden.

Wat een perfecte voorstelling. Iedereen komt aan zijn trekken: Drama, komedie, seks, liefde, ethiek en dan kan ik nog wel even verder gaan. Ook al was het de marathon, je verveelt je geen enkel moment doordat je steeds weer in een nieuw verhaal wordt geslingerd.

Elk van de tien geboden wordt gekoppeld aan het leven van iemand die een grote verandering in zijn leven meemaakt. (in deel 1, 5 van deze geboden) Deze mensen wonen in dezelfde flat, maar daar is weinig mee gedaan. Ook de verhalen hangen een beetje als los zand aan elkaar.