Het boek wil maar geen toneel worden en het beeldentaaltje van Guy Cassiers heeft ook al z’n uiterste houdbaarheidsdatum bereikt.

Ingehouden maar uitermate ingenieus gebruik van video- en geluidsfragmenten; na jarenlange ervaring is dat regisseur Guy Cassiers wel toevertrouwd.

Ik heb ademloos zitten kijken naar deze voorstelling. Het is een prachtig verhaal, dat minstens net zo prachtig wordt gespeeld door Steven van Watermeulen.

Erg goed spel van Steven van Watermeulen, die de multimedia naar zijn hand zet. Multimedia krijgt ook een gewei, want het was niet irritant, maar zelfs, ja mooi te noemen.

Wow! Wat een indrukwekkende voorstelling! Het genuanceerde spel van Steven van Watermeulen was erg mooi en gevaarlijk tegelijkertijd.

‘Viva l’anarchia et la libertad, we zijn vertrokken.’ Die Vlaamse zin laat hij volgen door een glimlach. De glimlach van een vrouw. Mooi begin.

Na de Kaukasische Krijtkring van het NNT, alweer een Brecht. En ook het Ro Theater heeft ervoor gekozen om alles lekker overdreven te doen.

Om maar met de deur in huis te vallen: ik vind het moeilijk te duiden waar Baal over gaat. In het algemeen, maar ook in verhouding tot het nu, deze maatschappij.

Wat was er nou zo zwak aan deze Baal? In de eerste plaats, dat Alize Zandwijk de ongepolijstheid als richtinggevend principe heeft gekozen, maar inmiddels zonder inhoud en betekenis.

Het stuk speelt in een ziekenhuis setting. In plaats van gevuld met patienten zijn alle bedden leeg, en zie je de bezoekers daar naast zitten.