Ooit heb ik (delen van) Lucifer gelezen, vanavond hoorde ik de tekst over de ‘eigen volk eerst’ reflex van de engelen voor het eerst volledig uitspreken. Want Sofie Decleir, Koen Van Kaam en gastacteur Jan Decleir doen geen enkele concessie aan de oorspronkelijke taal van Vondel.

Scandinavische somberheid werkt bij mij altijd. Daar raak ik gegarandeerd van in een dip. Bij Nachtlied van Jon Fosse is het de bedoeling dat ik als toeschouwer de eenzaamheid, de leegte van het huwelijk, het verlangen naar een ander leven en de angst om aan dat verlangen toe te geven, zelf invul. De acteurs doen het niet voor me.

In eerste instantie lijkt het veelbelovend. Een kaal decor. Sterk spel. Maar dan komt de vader binnen. Wat krijgen we nu?

Een voorstelling die nooit echt kan boeien. Een draak van een decor, steriele en ontoegankelijke tekst en weinig overtuigende acteurs.