Nadat ik ‘Kopenhagen’ zag, begreep ik weer wat Marijke Schermer (volgens mij) wil: spannend toneel met plot waarin grote, maatschappelijke kwesties worden uitgevochten door realistische personages.

Gedurende de hele voorstelling ben ik geboeid geweest. Sterk spelende acteurs, mooie vormgeving, en vooral sterke dialogen. Deze dialogen werden gebruikt om het principe van privacy versus veiligheid van verschillende kanten te belichten. Was er door geintrigeerd, en telkens benieuwd hoe die discussies verder gingen. Maar toen het stuk geeindigd was, was ik eigenlijk toch een beetje ontevreden.

Toneelgroep Alaska heeft met de voorstelling 220VOLT een wervelende voorstelling neergezet. Petje af voor regisseuse Marijke Schermer die met veel respect voor bewoners én 140 spelers (vnl. uit de wijk) heeft kunnen verbeelden wat het betekent wanneer je leven op de kop wordt gezet door herstructurering in de wijk. 220VOLT is totaaltheater én opbouwwerk pur sang.

Vijf personages met wat onderlinge relaties, onverwerkt verleden en stevige tegenstellingen in karakter en carrièrepad, zitten ruim anderhalf uur opgesloten in een ruimte, een vliegveld waar een grot

heb me het ongans zitten genieten van deze prachtig in elkaar gecomponeerde hoog-niveau-lol. mooi spel van uit elkaar liggende soorten en maten acteurs.

Op de vlieghaven van Kuala Lumpur(?) komen vijf mensen in de Business Lounge vast te zitten. Door onbekende oorzaak is wereldwijd het vliegverkeer lamgelegd.

De illusies waarmee wij de vervreemding en eenzaamheid te lijf denken te gaan wered prachtif vertolkt door de 5 acteurs en super vormgegeven in sober decor. Vooral Clara

prachig gespeeld deze indringende en filosofische en actuele tekst. Schrijnend en ontroerend einde in super decor vormgegeven

mooie tekst, filosofisch, eigentijds en door de 5 acteurs
helder en scherp neergezet

Marijke Schermer kiest buitengewoon interessante onderwerpen voor haar stukken, dit keer de maakbaarheid van geluk.