Leuk om een stuk dat ook in de grote zaal past in de (volle) kleine zaal te spelen. Daardoor wel een goede vibe, vaker doen! (Die grote zaal in Rotterdam mag je van mij weggooien.)

De dramaturg vertelde dat de taal voor toen aan de grove kant was. Nu kom je niet meer weg met minder dan een paar honderd keer ‘fuck’ in een uur waarheidsgetrouw drama.

Als het idee dat liefde het thema van een voorstelling zou kunnen zijn je al bij voorbaat wrevelig maakt, als je al bij dat idee alleen met dédain ‘relatiegeneuzel’ roept, ga dan niet naar deze voorstelling.

Ja, ik weet dat het een try-out was!

Dus ik kan best de fotograaf wegdenken en de regietafels. Op zich geeft het een mooie kijk achter de schermen van TGA. Dit alles werd overigens ook nog door een cameraploeg gevolgd, dus die mocht ik ook nog maar even negeren als ze de tribune op en af liepen.

Misschien kwam het omdat ik op een slechte plaats zat, en daardoor veel niet heb kunnen zien. Misschien kwam het omdat 1 van de acteurs gewond was geraakt tijdens de repetitie van een volgende voorstelling,en daardoor vervangen werd door een collega met een script in zijn handen. Of misschien kwam het gewoon omdat het eigenlijk niet zo’n spannende voorstelling was.

Ben heel erg geraakt. Prachtig stuk, prachtig ensemblespel. Zat (toevallig) prima, kon alles heel goed volgen en zien. Zeer onder de indruk. Kesting die zo geloofwaardig bloedgevaarlijk is, maar me ook aan het huilen maakt als hij naar zijn jongste broertje kijkt. Zijn impact op de familie die zo blij bij elkaar zit als Rocco heeft gewonnen.

Veel van Van Hove’s recente voorstellingen heb ik twee keer gezien. Zo goed vond ik ze. Deze voorstelling bevalt me een stuk minder. Ik denk dat het voor een deel ligt aan de scenografie. De acteurs wisselen voortdurend van positie.

Mooie voorstelling met goed spel van alle 6 de acteurs, maar vooral Chris Nietveld en Reneé Fokker spelen geweldig.

Het begin is heel goed. Met beelden en geluiden wordt verteld hoe vier mensen met sterven omgaan. Vooral met hun lichaamstaal laten acteurs de verschillen zien tussen Agnes op haar sterfbed, haar twee zussen, en bediende Anna. Geluid benadrukt hun eenzaamheid: gefluit van vogels in de tuin, geblaf van honden ergens ver weg, gekerm van de stervende, gerommel van dreigend onweer.

Hooggespannen verwachtingen, na de indringende Scènes uit een huwelijk, van deze tweede bewerking door Ivo Van Hove van een film van Bergman. Helaas, al zijn vakmanschap ten spijt heeft de regisseur mij niet overtuigd van de noodzaak ervan.

Zeer gemengde gevoelens. Aan de ene kant: wat een mislukt middelbareschoolgedoe. Eerst al die tot vervelens toe geblèrde liederen en later bijvoorbeeld die scene tussen kus en monoloog. Echt strontvervelend. Het publiek (opvallend veel jongeren) lachte zich geheel ongans. Hoe meer er gekotst, gescheten en geboerd werd, hoe leuker men het vond. Aan de andere kant: Halina en Hans: volmondig ja.