Ik las op de site van TGA dat Ola M. ter voorbereiding o.a. naar Verona is afgereisd. Mijn eerste vraag; Waarom? Was deze voorstelling minder geweest als ze gewoon thuis d’r huiswerk had gedaan?

Een energieke voorstelling met een gedreven Pierre Bokma die zijn Romeo bravoure en hartstocht meegeeft.

Wie wil weten wat nou echt wezenloos is moet naar deze voorstelling gaan.

Een erg meeslepende voorstelling. De tango’s waren prachtig, en zelfs hier en daar relevant. Een aantal scènes uit het oorspronkelijke stuk waren geschrapt, en dat deed de vaart goed.

Jammer dat er tekst werd gebruikt. Misschien raar om te zeggen over een toneelstuk, maar deze opvoering had geen tekst nodig.

Beetje laat, maar ik moest deze nog even op Moose zetten.

Een luchtig begin, met vier koppels die een salsa staan te dansen. Elsie de Braauw fungeert als een soort goeroe, die ons en de koppels vertelt wat hun te wachten staat. En dan begint het…

Een sterk toneelbeeld. Pierre Bokma speelt prachtig, toch denk je is hij niet iets te oud voor de 20 jarige Julia.

Zeer gemengde gevoelens, het is een rommelige voorstelling, lijkt wel alsof hij nog niet af is.

Vanwege de Poolse regisseur Krystof Warlikowski heb ik voor een passend citaat bij Wiswawa Szymborska gesnuffeld. En ziehier:
“Het tumult en de tics
van onze toneelstukken