Een half geweitje voor de originele stoelen, maar helaas zaten ze voor geen meter. Het andere halve geweitje is voor het experiment.

Dit is kunst. Goede kunst. Vooral in de eerste helft en de laatste 10 minuten vervaagt de grens tussen theater, beeldende kunst en een concert.

Prachtig verknipte voorstelling over de vraag in hoeverre de mens slachtoffer is van zijn sociale omstandigheden. Decor dat je niet snel weer zult zien.

‘Woyzeck’ is al sinds jaar en dag de meest “fragmentarische” klassieker van het wereldrepertoire, militair oefenterrein derhalve voor ambitieuze dramaturgen. Zo ook bij ZTH.

‘Woyzeck’ is zonder de nodige voorkennis niet te goed volgen. De verhaallijn en alle rolwisselingen zijn niet helder. Maar het zwembad is erg mooi en de acteurs prima.

Waarom deze voorstelling? kon niet boeien, kon niet overtuigen, kon niet verstaan worden, kon niet verwonderen of ontroeren, en zette niet aan het denken.

OK, Bert Luppes in een zwembad is een mooi gezicht, maar daar was ik na een kwartier toch ook wel weer op uitgekeken. Ik begreep er niks van, wie waren deze mensen, waar gaat het over?

Ik moet toegeven dat ik een grote fan ben van Johan Simons. Deze voorstelling was wederom prachtig en heftig tegelijk. Confronterend theater. Prachtige rol van Bert Luppes (geweitje).

ik begrijp er echt geen snars van. Luppes en Nietvelt laten krachtig spel zien, en het decor is mooi, maar ik heb geen flauw idee waar het over gaat. En dan worden de woorden leeg.

De viool aan het begin is bloedstollend mooi, maar dankzij de rest van de voorstelling wordt dat ene gewei toch weer afgepakt. Woyzeck als proefkonijn in een laboratorium.