Van te voren gonste het al door de Verkade Fabriek, dit zou “geen gemakkelijke voorstelling zijn”. Donker en pretensieus, dat klonk veelbelovend maar was uiteindelijk best saai. Voorstelling gaat over God, het Woord, de mensheid, Golem. Gewichtige zaken, maar allemaal net te klein uitgevoerd. Je hebt het idee dat je de hele tijd wordt voorbereid op iets groots episch onverweldigends, maar het blijft allemaal uit. Trombones zijn cool, maar het hele vierdimensionale geluidsdecor deed het niet voor mij.

Ja, eens in de zoveel tijd moet je je toch weer eens afvragen wat theater is; een heel gezonde ervaring. Mooi gedaan. Erg leuk ook als je hoort dat de acteurs echt er de ballen van begrijpen.

Best een belangrijke voorstelling, die gaat over de Grote Problemen van vandaag. Met een draaiplateau en acteurs die goed kunnen freezen, kun je dezelfde effecten bereiken als een paar miljard dollar in ‘The Matrix’. Dat is toch een opsteker voor het theater.

Ik vond dit niet zo’n briljante voorstelling, maar naar mate de tijd verstrijkt en ik er meer over nadenk, wordt ie beter. Dat heb ik wel meer bij de Mug, vraag me over een paar maandjes maar…

Wat mij betreft een ontdekking, lekker laagdrempelig naar elkaars knutsels kijken en daarna met iedereen drinken.

Ik word zo moe van wel aardig theater… Ik ga het eens lekker afstraffen. Één blik tomaten voor de rood op rood dramaturgie. Zo. En een blik voor Saskia Temmink die zich weer heeft laten verleiden en een nazi-liefje speelt. En nog een blik voor Porgy die niet in een kleine zaal moet staan. En een blik voor Orkater dat hier subsidie voor krijgt. Hehe, dat lucht op. Dan weer een gewei voor de muzikanten die dit alles naar een ‘wel aardig’ wisten te trekken.

Oi, oi, oi, een wisselvallige voorstelling. Goede plot, te gekke locatie. Maar dan… rare tekst en rare acteurs die raar doen. Het was onduidelijk wat nu serieus was en wat om te lachen, dus het publiek deed maar wat. Waarom de arme jongen daar de hele avond zo vreselijk ongemakkelijk moest zitten is me een raadsel!

Anarchistische Tjechov-personages praten met elkaar. Dan komt Tjechov zelf op, en hij praat ook. Soms zingen de personages. Soms gaan ze af en op. Het is een toneelstuk. Ik kan er geen chocola van maken.

Spannende tekst waarin elk moraliserend gedoe over dit ingewikkelde thema achterwege wordt gelaten. Goede acteur die dat allemaal smakelijk presenteerd, maar een ingewikkeld gedoe in de vormgeving wat voor mij alleen maar afleidde, jammer want spel en tekst waren voor mij voldoende.

Prachtige monoloog. Als toneelspelen een ambacht is, dan is deze voorstelling een meesterstuk. Een geweldig visitekaartje van Thomas Oerlemans, waar we ongetwijfeld nog veel meer van gaan horen.