Mooi stuk, goed gespeeld. Voor het eerst dat ik Erik Schneider te pruimen vond. Maar toch wel traag en met een vreselijk einde. Tijdens de voorstelling wilde ik graag dat de tijd maar zo snel ging als op de klok in het decor…

Voor de vuist weg gespeelde, leuke tekst, ondersteund door Aphex Twin en verlepte groenten in een voorstelling die eigelijk nergens over gaat. Voor mij geen enkel bezwaar.

Traag als dikke stront door een zeef. Het is niet een ego-show van Porgy, Gijs en Peter (jammer!), het is al helemaal geen muziektheater over Howard Hughes, het is helemaal niks! Toch een gewei voor de prachtige vormgeving.

Ik hou wel van Werner Schwab, maar alleen als het zo gespeeld wordt dat ik het kan volgen. Dat ging hier een beetje mis en dan wordt het erg saai, ondanks enkele mooie plaatjes. OK, een geweitje, omdat er in de eerste Toneelhuis-voorstelling na de affaire ‘Liefhebber’ zo ongegeneerd wordt gerukt.

Voor de kenners van het stuk schijnt het allemaal nogal onverteerbaar te zijn, ik vond vooral de vertaling een minnetje. Dic van Duin vind ik dan weer erg goed, maar verder was het allemaal wel heel middelmatig.

Allochtoon theater zoals ik dat graag zie: vol oprechte verbazing over Nederland en vooral niet gehinderd door politieke correctheid.

Sterrol voor de laatkomers die je door de grote ramen achter de spelers wanhopig een poging ziet doen onopvallend binnen te komen (tevergeefs). En die andere drie acteurs zijn ook wel leuk.

Grappig, ontroerend en prachtig semi-autobiografisch theater van Hans Kesting en Joop Admiraal. Wat heel gemakkelijk had kunnen ontaarden in een irritante egotrip wordt een persoonlijke voorstelling met veel relativeringsvermogen.

Eigenlijk vind ik alles wat Marlies Heuer doet een gewei waard, maar dat neemt niet weg dat dit een stom stuk is dat nergens over gaat. Dan wel weer knap dat ze er zo’n geestige voorstelling van hebben weten te maken.

Ik kan me goed voorstellen dat er mensen zijn die vinden dat er in Nederland te weinig van dit soort theater gemaakt wordt: acteurs die echt kunnen acteren in een drama dat dicht bij de mensen ligt. Zeg maar. Voor een avond is het inderdaad heel prettig. Best ontroerend ook. Speciaal gewei voor Shireen Stroker die een kwijt flesje oogdruppels meer drama geeft dan het hele Theaterfestival bij elkaar.