Leve ik!, Parels voor de Zwijnen (11/12/2006)

Tue, 12 Dec 2006 09:16:43 +0000

Het begon al gelijk met een overenthousiaste presentator die wilde dat het publiek mee ging klappen voor de boksers van de avond en mee ging zingen met het Wilhelmus (“ja, mensen, ga maar staan, kom op!”). Ik vermoedde toen al niet veel goeds. Was ik toen maar weggelopen, toen het nog kon. Wat volgde was anderhalf uur boksen, zinloos geruzie, meisjes die met hun kont schudden en verbazingwekkend slecht acteerwerk. Op een gegeven moment werd een soort van verhaal duidelijk, vader verlangt naar twee stoere zoons, maar zijn ene zoon wil liever een meisje zijn. Dit had eventueel nog tot iets interessants kunnen worden, maar niet in deze setting door deze groep. We krijgen een zwaar pessimistisch beeld voorgeschoteld over allochtone jongeren “van de straat” die hun vriendinnetjes en elkaar om de haverklap in elkaar trimmen en gestolen mobieltjes aan elkaar verkopen. De meisjes willen niets liever dan in de cabrio van de jongen met de grootste mond rijden en als ze even niet bezig zijn met geld aftroggelen, gaan ze gewoon even paaldansen of meeplaybacken met “barbie girl”.. Het idee van de voorstelling is volgens de flyer om “actueel” te zijn en “een reflectie op de tijd waarin we leven” te geven. Helaas (of gelukkig) herken ik niets van mijn wereld terug in deze voorstelling. Als we dit soort toneel moeten maken om jongeren weer naar het theater te krijgen, moeten we dat maar misschien niet nastreven. Wat heeft een boksshow met slechte muziek waarbij het publiek tot op vervelens toe wordt gevraagd mee te klappen nog te maken met theater?

leve ik!, Parels voor de Zwijnen (11/12/2006)

Tue, 12 Dec 2006 00:37:49 +0000

Er zijn van die voorstellingen waarbij je je afvraagt; “waarom”. Waarom zit ik hier naar te kijken. Waarom wordt dit gemaakt. Waarom wordt dit geprogrammeerd. Maar laten we even constructief beginnen: het verhaal. Het verhaal heeft niets om het lijf. Een aantal (sommige zeker niet gespeend van komisch talent) jongeren spelen eigenlijk zichzelf in een sausje van een kickboksgala. Natuurlijk hebben we de lijntjes jongetje-meisje, geld, aanzien, een enkele afwijkende seksuele geaardheid. Niet onbelangrijk natuurlijk, maar ook zeker niet vernieuwend. Het spel is tenenkrommend en er wordt afentoe met vorm iets gedaan om dat te maskeren. Klassieke muziek, semi-naakt, oneliners. Laat ik kort wezen; het is gewoon slecht. Medio jaren negentig zijn dit soort stromingen ontstaan toen ene meneer van de Ploeg wilde dat cultuur zn draagvlak moest uitbreiden. grote gezelschappen kregen zowat boetes, andere clubjes schoten als paddestoelen uit de grond en kregen zonder enige wapenfeiten hele sloten subsidie. En met die erfenis/ergernis hebben we nog altijd te kampen. Of misschien is boeten een beter woord. Ik steun de gist van Ivo van Hove’s manifest niet, maar als het betekent dat dit soort geneuzel ons ontvalt, zal ik er geen traan om laten. Het enige gewei is voor de momenten van spel en spelplezier. De spelers kan ik het niet kwalijk nemen, die delen het gewei met de echte acteurs. Ze doen hun best echt wel. Denk ik. Verder een hele dikke tomaat gaat naar de incrowd die als enige op de achterste rij om het minste of geringste gierde van het lachen. Is ook wel vrij tekenend mijns insziens voor het bestaansrecht van het genre…Voor wie maak je dit eigenlijk…

Moose - Parels voor de Zwijnen

Leve ik!, Parels voor de Zwijnen (11/12/2006)

leve ik!, Parels voor de Zwijnen (11/12/2006)