Mathijs Rümke wil met HZT nieuw Nederlands werk gaan spelen, maar als ik hem was zou ik dat nog maar eens stevig gaan evalueren.

Na het chaotische Tirannie van de Tijd en het monotone Fragmenten lijkt HZT nu eindelijk de juiste draai gevonden te hebben. Een integere voorstelling met sterk spel van de beide hoofdrollen.

In tegenstelling tot mijn collega-recensent Jan-Willem vond ik deze voorstelling één van de beste van de afgelopen 5 jaar. Zo zie je maar weer hoe meningen kunnen verschillen.

Ik ben het met veel opmerkingen van de andere recensenten eens en toch vind ik dat deze voorstelling ernstig tekort wordt gedaan.

Een grote mislukking. Acteurs die niet weten wat ze met de teksten aanmoeten en elke zin proberen op te leuken.

Ik heb de voorstelling gezien in Utrecht en vond alleen de 1e 30 seconden mooi, daarna was het vreselijk.

Een schoolvoorbeeld van dood theater. Knap dat Bert Luppes daarin tot leven kan komen. Hij verdient een speciale survivalprijs. Ik stel voor dat Moose die prijs in het leven roept.

Bij een voorstelling als deze vraag ik me de hele tijd af: Waaróm in godsnaam? WAAROM? Welke idioten verzinnen zulke nep-intellectuele rommel en vooral: waaróm?

De tekst had nooit tot een publieke vertoning mogen leiden. Hij bleef hangen in banale populair-wetenschappelijke feitjes. Maar: de acteurs hebben er met vereende kracht iets van gemaakt.

Wat een deceptie, dag Simons, dag Zuidelijk Toneel. Ondanks dat het acteerwerk goed was (zie geweitje voor Bert Luppes) werd je de hele avond op je rationaliteit aangesproken.