“Dit is een kleinschalige multimedia opera waarin toneel, zang, live video, improvisatie en elektronische muziek gecombineerd worden” Akkoord nr 11 06 p. 9. En gisterenavond heb ik anderhalf uur lang op het puntje van mijn stoel uiterst geboeid en geroerd naar deze voorstelling zitten kijken en luisteren. Wat de Israëlische componist Guy Harries zelf schrijft: “.. ik volg waar het stuk over gaat” heeft hij volledig waar gemaakt. Het stuk neemt je door zijn veelzijdige vorm en daarbij de naadloze eenheid van gesproken en gezongen teksten, de muziek en instrumentatie waarin arabische en westerse stijlen fascinerend in elkaar overvloeien met huid en haar mee in de conflicten die de Palestijns-Nederlandse acteur Jasser Mansoer doormaakt. Ongetwijfeld is het prachtige spel van Sabri Saad el Hamus verantwoordelijk voor het bij dit alles groot en groots blijvende aandeel van de tekst van Benali. De regie (David Prins en Sybrand van der Werf) moet een heel belangrijke rol gehad hebben in het bereiken van die eenheid van vorm. Heel mooi bijvoorbeeld waren de momenten waarin Sabri Saad el Hamus en in alle opzichten mooie zangeres Jannie Pranger afwisselend en op emotionele momenten dicht bij het muziekensemble gingen zitten(Ensemble New Amsterdam)en zich daar door een van de spelers intensief muzikaal lieten ondersteunen. Van de muzikanten staat mij daar op dit moment met name de speler van sas en bandir Behsat Üvez-ud voor ogen.
Na afloop hebben wij ons uiterst verbaasd en ook een beetje boos afgevraagd, waarom een productie van zo hoog niveau de kranten niet haalt!! en ik bovendien de eerste moet zijn die er op deze plek over schrijft. Dit was de laatste van de vier(!) voorstellingen in Amsterdam. Er zijn nog voorstellingen in Enschede, Den Haag, Arnhem, Rotterdam en Zwolle.