Het Was Geen Fuck Aan, De Hele School Vond Het Een Kut Voorstelling!

Jörgen Tjon A Fong’s urban/standup/techno theater ontwikkelt zich langzaam maar zeker. In deze voorstelling wordt het heel spannend als hij de controle geheel uit handen geeft, aan het publiek. Het is knap hoe hij de sfeer open weet te houden. Jammer is alleen dat zijn inhoudelijke inspiratie (het sociologie-light boekje ‘The Tipping Point’, over hypes) zo waanzinnig oppervlakkig is dat de voorstelling iedere intellectuele slagkracht mist. Jammer, want de vorm is goed.

Wat gaat er om in een vrouw, die van haar ex hoort dat hij bezig is zich tot vrouw te laten ombouwen? Dat hij zelfs toen hij nog een relatie met haar had, in vrouwenkleren de straat op ging? De vrouw raakt in de war. Is zij zelf eigenlijk wel zo tevreden met haar eigen vrouw-zijn als ze altijd dacht? Ze is boos, voelt zich verraden en is jaloers, maar uiteindelijk overwint de nieuwsgierigheid. Human Woman is een kleine, mooie, en persoonlijke voorstelling over gender en de maakbaarheid van het (vrouwen) lichaam. Prikkelend, grappig en visueel sterk mede dankzij de geheimzinnige en erotisch getinte sculpturen van Suzanne de Graaf.

Het was voor mij de eerste keer dat ik naar een toneelstuk ben geweest. Ik was uitgekozen om het toneelstuk te mogen buzzen. De voorbereiding was wel nodig, dan kon je het toneelstuk goed volgen. Wel leek me de duur (3 uur) enorm. Maar dat viel erg mee. Het toneelstuk was in drie delen gesplits wat het erg overzichtelijk maakt.

Verder waren het supergoede toneelspelers, enorme lappen tekst konden ze er met enorm veel verschillende gezichtsuitdrukkingen, houdingen laten zien. Het was enorm overweldigend om dat te zien! Met 7 spelers zo’n lange tijd een erg gevarieerd publiek vermaken vind ik echt super.

Kortom, echt een aanrader!!! Hoge kwaliteit, zeer kundige toneelspelers en een complex, maar goed te volgen verhaal!!!

Het was voor mij de eerste keer dat ik in Tilburg naar de Schouwburg ging en ik keek een beetje op tegen de duur van het stuk (3 uur) Maar het was helemaal niet saai en allemaal veel beter dan verwacht!
De acteurs zijn erg goed, niet alleen de teksten komen razendsnel uit hun mond gerold, ook de emoties wisselen elkaar geloofwaardig af. Als iemand boos wordt zie je zelfs het hoofd van de acteur rood worden, de gebaren worden sterker en je voelt de woede in de zaal. Ook het verdriet wordt krachtig overgebracht. De liefde daarentegen is een emotie die je in deze voorstelling niet echt terug ziet.
Ik ben het enigszins met de vorige reactie eens dat al dat naakt niet noodzakelijk is en ook erg ongemakkelijk kan zijn om naar te kijken (vooral het pijpen in het filmpje op de boot kan er wel uit!) Het leidt af van het verhaal en roept emoties op bij het publiek die niet horen bij het spel. Maar we moeten niet vergeten dat het naakt zijn ook nog een diepere betekenis heeft van zich helemaal geven aan iemand. Let maar eens op wie er wel naakt zijn, en vooral op wie niet (zo geeft de moeder zich wel helemaal over aan haar minnaar, maar niet aan haar man) Ook al ben ik geen liefhebber van naakte mensen op het podium, ik heb wel respect voor hun moed.
Rouw siert electra is echt een aanrader! Het is een boeiend verhaal met fantastische spelers! Ze gebruiken niet alleen het normale toneelspelen maar ook de moderne technieken als video en chatten is op een mooie manier opgenomen in het stuk en voegt echt iets toe.

Tussen mij en John Fosse gaat het gewoon nooit goed komen. Maar als er een voorstelling was geweest die me over de streep had kunnen trekken was het deze geweest. Scherp geregisseerd en knap tekstbehandeld, maar het blijft voor mij te zwak, teveel Ibkett (of Becksen). En jammer dat Ivan Walhain niet iets gevaarlijker was, hij bleef vooral beklagenswaardig, maar dat kan de avond wezen.

Hoe langer ik over dit project blijf nadenken hoe slechter ik het ga vinden. Terwijl ik me toch echt vermaakt heb en het wel goed in elkaar vind zitten. Wat zei ik tegen de lokale radio in een eerste reactie? Dat het op een komische maar treffende manier kritiek levert op de maatschappij. Toen de opnameapperatuur uit was kwam direct de kritiek los. Ik haat kettingbrieven, ik wil dat de technici mee gaan in het spel van Jörgen Tjon a Fong om zo ons echt te doen geloven dat het steeds weer verrassend en nieuw is. Jörgen doet zijn best, maar het voelt zo geforceerd. Eenmaal in gesprek met het publiek is het goed. Het hele eerste deel is goed (het idee van Jörgen), maar aan het eind komt de invloed van de dramaturge (tomaat) naar voren (Pay It Forward), denk ik. En dat zorgt ervoor dat het project opeens een draai maakt in een richting die toch niet past bij het voorgaande. Ik wil meer voorbeelden van Jörgen en dan moet je maar hopen als theatermakers dat het publiek tot de conclusie komt die ons nu wordt opgelegd.

Dit was de voorpremiere, dus de enkele stilte die (onbedoeld?) viel, is de acteurs vergeven.
Het stuk was helaas gewoon saai. Zelfs goede acteurs als Van Kralingen, Stapel en Temmink konden hier maar weinig van maken. Het decor (soort stationsrestauratie) was niet slecht, maar had weinig connectie met de tekst.
De tekst was niet boeiend geschreven: veel vertellend, waardoor er totaal geen ruimte was voor emotie en interactie: “en toen ging ons kind dood”.
Het blijft volstrekt onduidelijk waarom deze twee vrouwen zo voor deze gevoelloze man (Stapel) vallen, waardoor het verhaal ongeloofwaardig wordt. De personages worden daarom niet sympathiek en er is geen emotionele ontwikkeling, niet bij de personage, maar ook niet in de band met het publiek. Jammer.
Temmink redt het stuk met een slotscene die eindelijk iets van emotie toont.
Niet alleen de personages, maar ook het publiek blijft onthecht achter. Het stuk echoot vaag ‘de ondraaglijke lichtheid….’ in dit opzicht. Meer dialoog en inzicht in emotie of motivatie zou het stuk gered kunnen hebben.

In “er gaat iemand komen” staan een man en een vrouw op het punt hun oude, nieuwe huis te betrekken. Volkomen afgelegen, in de stille ruimte van Noorwegen. Waar toch nog een buurman, de verkoper van het huis, opduikt.

Zo ruimhartig als Jon Fosse stiltes heeft ingebouwd, zo karig is hij met woorden. En wát gezegd wordt is erg minimalistisch. Waar je bovendien op zich niet veel wijzer van wordt. Een tergend langzaam stuk.

Maar spannend. Tussen wat de personages loslaten en hoe ze dat doen zit spanning. Er wringt van alles, laten ze merken. Ze laten een scala van menselijke emoties zien die het verhaal vertellen dat door die paar rituele zinnen gecamoufleerd moeten worden.

De acteurs? Alle drie uitstekend, met als verrassende uitschieter Laura Mentink.

Door Platform te laten beginnen met de terroristische aanslag waardoor het decor vol troep komt te liggen weet Johan Simons het beeld van opbouw en afbraak prima te accentueren. De acteurs zijn letterlijk op zoek naar het meubilair, kleding en rekwisieten waarmee en waarin ze moeten spelen. Els Dottermans en Steven van Watermeulen spelen Michel en Valerie met de nodige passie en komische noot. Maar ik was name ook gecharmeerd door Maartje Remmers die ik los van haar rol in De Bitterzoet alleen in producties van JongHollandia heb zien spelen. Haar spel als jaloerse,verbitterde echtgenote met grove mond, woeste stem, bijbehorende mimiek en onhandige houding hebben me diverse malen aan het lachen gebracht. Verder is het altijd lovenswaardig als een regisseur nieuw talent een kans geeft. Ook deze voorstelling toont overduidelijk het stempel van Simons zoals ik dat maar al te goed herken van uit ZT Hollandia tijd.