Een reprise van een van de eerste producties die door NT Gent naar het aantreden van Johan Simons als nieuwe regisseur werd gebracht. Een bijzonder sterk spel van zowel Wim Opbrouck als Elsie de Brauw. Het is volkomen terecht dat Wim hier een Louis d’Or nominatie voor heeft ontvangen. Een boeiend toneelspel met een legendarische openingsscène waarin Wim en Elsie je midden tussen de vogels doen wanen.

Deze avond wordt in mijn herinneringen steeds leuker. Theater Aan Zee, altijd te ver weg in Oostende manifesteert zich even bij mij om de hoek in de Brakke Grond. Gastheerschap (garnalenkroketten en jenever), een te laat optreden van een bandje waar je eigenlijk te moe voor bent maar toch naar gaat luisteren (AIDA, wilde Avantgarde Kunst (Steffie van Cauter), couleur locale (prima korte docu over vissers) en een meesterstuk. Liesa Naert blaast je met haar perfectionistische ‘4.48 Psychosis’ makkelijk van je stoel. Zo’n monoloog waardoor je gaat denken dat je nog veel van haar zult horen. Wild en gezellig zo’n avond theater, helaas dan weer geen zee in Amsterdam.

Een prachtvoorstelling van het wonderbaarlijkste groepje van Nederland. Fantastisch gespeeld en een heel mooie en aangrijpende tekst van Rob de Graaf.

Vrede is een heel bijzondere voorstelling die nog lang bij me nadreunt. Het raakt me diep omdat het gaat over een onderwerp dat me zwaar aan het hart gaat. Deze groep laat de lelijkste kanten van het rouwgedrag zien en roept daarmee begrip op, zelfs voor wangedrag. Daarnaast wordt er ongelofelijk goed gespeeld en is de tekst echt heel goed. De tekst is gewoon spreektaal maar ondertussen helemaal niet. Filosofisch getint zoals de Volkskrant schrijft maar ook gewoon de achterkant of onderkant van onze gedachten, prachtig verwoord. En op zo’n manier gespeeld dat elke gedachte als vanzelf naar binnen komt. De spelers spelen ieder een heel eigen iemand met een heel eigen temperament of houding en dat is een wonder om naar te kijken. Vier uitzonderlijk mooie en op elkaar afgestemde spelers, en een vijfde. Aangrijpend mooi die vijfde maar dat zal ik niet verklappen. Ik kan alleen maar iedereen aanraden deze voorstelling nog te gaan zien. Anna Nijland

Het gewei is gegeven voor de teksten en de verhaallijn van het stuk.
Ik zie een grijs decor, dat geod bij de inhoud van het stuk past, ik zie spelers opkomen, ik hoor mooie teksten en dan zie ik alleen nog maar vulgaire, ordinaire pornografische sex die mij zelfs aan verkrachting doet denken. Ik ben gekwetst door de manier waarop er met sex omgegaan word in dit stuk. Sex kan op een theatralere en smaakvollere manier uitgebeeld worden. De vieze, liefdeloze sex in dit stuk maakte het prachtige verhaal kapot en ik kon de rest van de avond alleen nog maar walgen. Ze zegt dat ze zoveel van haar minnaar houdt, maar dat is niet te zien an de liefdeloze, vulgaire manier waarop en word “geneukt” als ik het zo even mag noemen. Waar is het theaterambacht gebleven? zijn er nog stukken die niet draaien om sexscenes en waarin geen tieten worden geflasht? Is er nog een theatermaker in nederland die zijn publiek kan boeien zonder pijpen, likken en vingeren? Ik vind het belachelijk en onbegrijpelijk dat deze regisseru niet begrijpt dat zulke dingen ontzettend kwetsend kunnen zijn voor een hele hoop mensen. Belachelijk, en het had zo mooi kunnen zijn
Het spijt me voormijn onbeschofte taal,maar ik kan geen andere woorden bedenken die mijn afkeer voor wat ik gezien heb beschrijven.

De tover is echt wel uit de relatie van de man en de vrouw.

Toch was de toon en de sfeer gedurende de hele korte voorstelling muzikaal, lichtvoetig, poëtisch bijna. Net als in het prachtige “Ik”, een paar jaar geleden. Toen werkte dat wel. Nu niet. Deze strijd des sexen deed me geen zier.

Maar gelukkig was daar het meisje-van-hun-fantasie, Nynke Laverman, dat zong, sprong, sprak, danste en wervelde. Die wil ik graag vaker in het theater zien.

Dag Barrelanders,
Moet vroeg naar bed van mezelf, daarom even geen Blincker voor mij. Wilde wel even kwijt dat ik weer eens erg genoten heb van jullie. Wat een ontzagwekkende tekst. Mooi dat ieder personage zijn eigen opvattingen in twijfel leek te trekken als een ander stond te pleiten. En wat was het een verschrikkelijk einde - de boodschap van de allerlaatste tekst van Martijn van Nieuwerf/Tasso - maar hij werd perfect gedragen door al het voorgaande, zowel stuk als enscenering. En ook doordat hij zo verschrikkelijk mooi werd gezegd en zo briljant was geformuleerd, was er direct alweer rijkelijk troost bij het slechte nieuws. Maar heftig was het wel. Nu gauw warme melk, anders wordt ik straks vast geplaagd door razernij…

Wat een prachtige voorstelling!!! Niet gedacht dat dit mogelijk was, na die heerlijke Oscar Wilde, een paar dagen later nog zo’n reusachtig stuk door dezelfde spelers. De Barre Landers hadden Kikker schitterend verbouwd tot een ruime lichte zaal. Je daalde als het ware af naar een arena. En daar ontspon zich, eerst voorzichtig in het donker en later in koud licht een prachtig stuk. De verzen van von Goethe worden heel helder en toch alledaags gebracht, het wordt nergens oubollig of hoogdravend, maar het is heel spannend en meeslepend en vaak erg komisch. Je leeft mee met alle karakters en wordt in een onontkoombaar noodlotsdrama gezogen. Alle vijf acteurs zijn schitterend: Ingejan Lichthart Schenk en Margijn Bosch, en Anouk Driessen en Vincent van den Berg zijn geknipt voor hun rol. Maar Martijn Nieuwerf is echt uitmuntend!! Heel lenig van geest en lijf en met een prachtige tekstbehandeling speelt hij de miskende (of paranoide of onbegrepen) dichter Tasso als een pestkop waar je wel van moet houden. Zijn schitterende eindscenes hebben me diep geraakt. Dit is een van de beste voorstellingen die ik in jaren heb gezien! Bravo!!!

Een groot toneelfeest, deze dubbelcomedy. Twee hilarische stukken door elkaar heen gevlochten, tot een heerlijke chaotische en toch totaal begrijpelijke toneelavond. Waar die twee stukken over gaan doet er eigenlijk niet meer toe, persoonsverwisseling, afpersing, schandaal en heel veel verliefdheden, ‘t Barre Land gooit alles in de blender en serveert een zeer smakelijke cocktail. Kris van Trier en Vincent van den Berg zijn onnavolgbaar. Jacob Derwig, Martijn Nieuwerf en Ingejan Lichthart Schenk hebben de perfecte timing. Eigenlijk bijna iedereen heel goed, maar nog niet helemaal (1 tomaat).

Prachtige ontroerende openingscène! Wat mij betreft had de hele voorstelling in non-verbale en vogeltaal mogen zijn.
Elsie de Brauw en Wim Opbrouck mogen dan de sterren van de hemel spelen (allebei een gewei), het was voor mij niet genoeg om de hele voorstelling geboeid te blijven.
Het beeld van mensen wankelend op hun grondvesten, balancerend in hun eigen leven, is mooi vormgegeven door een enorm luchtbed waarop de acteurs zich het hele stuk staande proberen te houden. Het lijkt alsof de buitenwereld hierdoor meer zekerheid biedt dan hun eigen vertrouwde thuis. De acteurs moeten dan ook letterlijk over een muur stappen wanneer zij hun huis verlaten. De enorme ruimte vormt een mooi contrast met het intieme spel.
De portretten van asielzoekers om de speelvloer heen vond ik niet interessant, de rode lampjes daarentegen maken van de wereld een kermis, en van Beck en Vogel kuikentjes die gedwongen worden om maar vooral door te leven, ongeacht de kwaliteit hiervan.
De verschillende rollen van Aus Greidanus Jr komen niet verder dan de zijlijn. Dit benadrukt het hopeloze leven van Beck en Vogel nog maar eens, maar zorgt ook voor verslapping van het verhaal. Ik zie de noodzaak soms niet van zijn rollen in het stuk.
Ik irriteer me mateloos aan het niet ingrijpen van Beck; mooi spel van Opbrouck. Hij en de Brauw vormen een kwetsbaar mensenkoppel. Hij bol maar leeg, zij tenger maar vol vuur. Ze houden zoveel van elkaar dat ze geen seks hebben. Is dat romantisch of ongezond? In ieder geval memorabel.
Het geluidloze geschreeuw, de wanhopige pogingen het frontale naakt van zijn vrouw te bedekken en de Vogel van Elsie de Brauw neem ik mee, de rest heb ik achter gelaten in het theater.