Hesse ken ik eigenlijk helemaal niet. Hippie-bijbel, zei iemand achteraf, en toen begreep het wat beter. Ik zag vooral een levendige apologie voor het noodzakelijk kunstenaarschap, erg goed gespeeld door Ali Ben Horsting, Lard Adrian en speciaal Bram Coopmans die als wat stijve bibliothecarissen het sprookjesachtige verhaal vertellen. Enige aanmerking die ik heb is dat het verhaal soms iets té zeer werd aangekleed, alsof de makers bang waren dat het anders niet entertainend genoeg zou zijn.

Hier werd ik niet echt blij van. Enorme, diepe speelvloer, bezaait met stoelen, acteurs met kostuums in ieder hun eigen primaire kleur, psychologisch jaren ‘70 geneuzel van Woody Allen en een ouderwetsig soort half-ingeleefde speelstijl. Nina Deuss vond ik positief opvallen, Marie Christine de Both is goed, maar erg karikaturaal en dat waren de pluspunten alweer.

Na het zien van de voorstelling ‘Lichaam’ vroeg ik me af of het vorig seizoen aan mij of aan HZT lag dat ik er dit keer meer door getrokken werd dan door ‘Fragmenten’ destijds. Ik heb achteraf begrepen dat de voorstelling van ‘Fragmenten’ die ik bezocht had te kampen had met wat technische problemen. Dus wellicht was die voorstelling niet representatief voor de resterende voorstellingen.

Lichaam wordt wederom door dezelfde groep acteurs gespeeld die nu duidelijk op elkaar ingespeeld zijn. Het centrale thema in Lichaam is eenzaamheid en contact zoeken. De diverse scènes weten angst, wanhoop en hoop op uiteenlopende wijzen vorm te geven. Zoals in een ruim opgezette restaurantscène waar langzaamaan een poging tot contact zoeken wordt ondernomen. Maar soms ook miniem zoals in het deel van de volgende scène waarin Marcel Osterop op een groot leeg podium letterlijk en figuurlijk z’n draai probeert te vinden. Licht, geluid en muziek hebben in deze voorstelling eveneens hun plek gevonden. Zo vond ik de keuze van My Melancholy Blues van Queen geniaal als afsluiting van een slaapkamerscène terwijl je je afvraagt of je nu naar de climax of anticlimax zit te kijken. Al met al is het nog steeds geen voorstelling waarvan ik er vier in een seizoen hoef te zien, maar het zeker een voorstelling die je op een andere manier naar theater laat kijken. Daarin zijn Olivier Provily en zijn acteurs dit keer zeker in geslaagd!

Mocht u genoten hebben van Fragmenten, dan is Lichaam zeker een voorstelling die u moet zien. Mocht u bij het zien van Fragmenten sterk uw bedenkingen hebben gehad, dan verdienen deze acteurs met Lichaam zeker een tweede kans!

In theater aan de haven te Scheveningen een mooie toneel-
voorstelling. Waarin iedereen tegen zijn eigen wanhopen aan loopt en alles met de dood eindigt. Naar het toneelstuk van Sarah Kane.

Toch een halve tomaat voor de handelingen die door de spelers werden verteld maar niet werden gespeeld. Dit zette toch een ‘rem’ op de voorstelling

Omnya is het tweede deel uit een vijfluik van Sabri Saad el Hamus; het eerste deel heb ik niet gezien. Het onderwerp: Mohammed wordt vermoord door zijn echtgenote Omnya en ziet vanuit zijn dode lichaam toe op wat er met hem gebeurt en er zijn flash backs waardoor langzaam de toedracht duidelijk wordt. Ik heb van begin tot eind geboeid de eenmansvoorstelling gezien, ben zeer onder de indruk, niet alleen van het verhaal maar m.n. de wijze waarop hij acteert. Helaas was de zaal in de Meervaart lang niet vol en dat is absoluut ten onrechte (ook de recensie in NRC was lovend). Het heeft bij mij gezorgd voor een andere beeldvorming tav deze problematiek.

McDonagh neemt met zijn stuk het Ierse terrorisme op de korrel. De verbijsterende botheid, het ongeremde geweld, de egotripperij, de morele corruptie, de platvloerse emoties, etc, etc. Dus zou je een bloedserieus toneelstuk kunnen verwachten.

Maar hier gebeurt het helemaal anders. En veel beter. Zelden zal zoiets zwaars z� humoristischer en z� licht en z� doeltreffend bovendien, zijn gebracht. Een voorstelling die knipoogt naar de betere, verwante, Amerikaanse films. Met een prachtig passend toneelbeeld; veel donkerte, perfecte belichting, dreiging, kettingen, vuilniszakken en smerig ogende bodem. Belangrijker: er zijn adembenemende individuele hoogstandjes te beleven, zoals het verticale slapen van Jan Bijvoet. Maar ook de oorverdovend overtuigend muzikale uitbarsting (M�torhead) van de hele groep, mag er wezen.

Toch is de hoofdrol voor de uit een spannend ratjetoe van talen - Vlaams, Engels, Frans, Duits - gevormde nieuwe taal. Een hertaling en een vondst van het ensemble zelf. Dat blijkt hier uiterst effectief en buitengewoon hilarisch. Op ��n of andere manier wordt d��rdoor het barre universum van Inishmore en het absurde gegeven ( op dat eiland wekt het mollen van katten blijkbaar moordlust op) te plaatsen. En wordt de toeschouwer getrakteert op series prachtige dialogen ,inclusief merkwaardige en geestige misverstanden.

Het werkt, kan ik verzekeren. Je mag, vind ik, het als liefhebber eigenlijk niet missen, deze seizoenstopper. Maar om het te zien zal men vanaf nu naar Vlaanderen moeten.

heerlijke klucht! als het theater van de lach nog bestaat kan het de tent wel sluiten. heerlijk ook om mee te maken dat het publiek gewoon gul lachte en klapte, alleen de niet te stoppen hinniklach ontbrak, waarvoor excuses.
slim, deze vorm, van tony eijck afgekeken natuurlijk die dat vroeger bij klassewerk ook zo deed, maar op deze manier valt het op het eind aan elkaar knopen van de losse eindjes goed te hebben.
speciale vermelding dit keer voor kris van trier.
en met dat openingstafereeltje was niks mis toch?

Gisteren gezien in Maastricht en het was mooooi (om met August te spreken) Een qua decor uitbundig aangekleed sprookje tegen een oostblok-achtergrond waarbij ik heel even “de brave soldaat Svejk” en Leningrad van Billy Joel langs voelde briezen. Lang geleden dat ik zo door een hoofdpersoon mee werd genomen naar het eind van zijn verhaal. (klein tomaatje voor de heel af en toe mindere verstaanbaarheid)

De Grote Voelshow van Dox is een onschuldige en tegelijkertijd stoere voorstelling over het ontdekken van de liefde. Jeugdig en volwassen tegelijk. Door middel van geniale vondsten (handpoppen en zandzakjes aan elastiek)worden razend spannende verliefdheden opgebiecht, eerste zoenen gegeven en DE lengte van het materieel vergeleken.
De spelers van Dox dansen en spelen op een goede energie en blijven transparant. Hierdoor liggen de rollen erg dicht op de huid wat voor een mooie transparantie zorgt: ik voelde me meer medelever dan toeschouwer. In positieve zin.
Enorm energieke voorstelling die een groots thema op verrassende en ontroerende wijze bespreek-, dans- en speelbaar maakt.

Wat wisselende bijeenkomst van meer en minder geslaagde teksten over de politieke actualiteit. Beetje verplicht nummer zoals het jaarthema van Oostpool. Maar er is af en toe best te genieten van een tekstfragment of wat spelers. Absoluut top is de bijdrage van Marijke Schermer. Politieke slapstick van grote klasse. Dik gewei. Toch ook een gewei voor Dorine Cremers die het initiatief nam.