Wat ik zou moeten zien is het verhaal van de vertwijfeling van een al wat oudere docente van een toneelschool, die moeite heeft met de oprukkende commercie en de invloed daarvan op haar leerlingen. Maar dat zie ik niet. Ik zie niet docente Magda die lijdt, ik zie Ria Eimers die lijdt. Ze lijdt omdat haar rol zo ontzettend leeg is. Ze lijdt omdat ze die stomme liedjes en dat belachelijke gedoe met die achterdoeken haat. Ik zie ook de ontstellende woede die Nanette Edens van het podium laat spatten. Niet omdat dat bij haar personage past, maar omdat ze tegen beter weten in blijft vechten om er nog wat van te maken. Misschien was het allemaal wel anders geweest als Frans Strijards zijn tekst zelf had kunnen regisseren in plaats van machteloos te moeten toezien en er uit wanhoop nog maar eentje te nemen. We zullen het nooit weten. Voor mij is het niet zo erg, voor mij is het na twee uur voorbij. Maar wat regisseur Matthijs Rümke zijn acteurs durft aan te doen. Die moeten nog tot half januari volgend jaar door. Alle tomaten zijn dus voor Rümke. Het ene gewei is voor de moed van Nanette en als troost voor de andere acteurs.

Meer dan tien scènes en scènetjes uit de (toneel)literatuur in drie uur. Met een paar korte pauzes waarin we even op adem kunnen komen met water, wijn of wodka. Al met al is het een zeer boeiende, erg humoristische, maar niet zo heel evenwichtige voorstelling. Logisch zou je zeggen met zoveel verschillende stukken van zulke verschillende schrijvers. Hoogtepunten zijn, in ieder geval vanavond, Acte sans Paroles van Beckett, de dialogen naar teksten van Philip Roth, Pitten van Herman Heijermans, en vooral het hilarische De Elektrotechnici van Karl Valentin (de ladderact). Want als er af en toe wat mis gaat, en er gaat af en toe wat mis, worden de hilarische stukken hilarischer en de komische komischer. Wat ik in de voorstelling mis, is iets, behalve de drank, dat de overgangen wat soepeler maakt. Mag ik om duidelijk te maken wat ik bedoel een vergelijking maken met een andere voorstelling? Door de gekozen vorm en door de prominente plaats die Pitten daarin inneemt, is dat eigenlijk onvermijdelijk.
(Zie dus: Kleine Ondervraging, een voorstelling van Comp. Marius.)

Hè? Nu pas een recensie over die voorstelling? Ja, in verband met April is the cruellest month moet dat even. Comp. Marius brengt die middag in juni (de keuze van de scènes is elke dag anders) scènes van de toneelschrijvers Bernard, Charms, Heijermans, Rijnders en Schnitzler. Nogal theoretische fragmenten uit Alberto Manguel’s verhandeling De Geschiedenis van het Lezen leggen samen met clowneske changementen de verbindingen en zorgen voor de rode draad. De (domme) inspiciënt uit Pitten, Heijermans souffleursdrama, houdt met terzijdes het niet zo met toneelliteratuur vertrouwde deel van het publiek bij de les. (Slimme) toeschouwers die vinden dat ze voor zulke onzin veel te intelligent zijn, hebben ondertussen een hele kluif aan de inhoud van de voorgelezen fragmenten en ze worden ook nog eens alert gehouden met een quiz (vandaar de titel). Binnen dit vernuftige raamwerk lopen de vijf scènes heel intelligent en toch lekker soepel in elkaar over. Bovendien worden ze op een sterke, humoristische en toegankelijke manier gespeeld. Dit is echt een perfecte manier om scènes uit de (toneel)literatuur voor iedereen (zowel voor kenner als voor niet-kenner) op de planken te brengen.
(Zie ook: April is the cruellest month, een voorstelling van ‘t Barre Land)

Fantastisch hoe in deze voorstelling beeld spel beweging tekst en video op elkaar afgestemd zijn. De voorstelling kruipt langzaam doch onafwendbaar onder de huid van de toeschouwer als deze onbekende vrouw, JANE DOE, ontleed wordt en niets anders blijkt te zijn dan iemand zoals u en ik. Rillingen!!

Zes acteurs, drie generaties, ieder met z’n gebrek, net als de stoelen die allemaal op hun eigen manier stuk zijn, maar die allemaal nog prima bruikbaar blijken om op te zitten. Allemaal op zoek naar zoiets als levenskracht, zoals de 27.000 glycerinezeepjes die de vloer vormen wachten op het water. Nou ja, ik interpreteer ook maar wat. Het was in ieder geval zeer precies en vol mededogen en prachtig. Extra gewei voor het zeer mooi niet-acterende jonge meisje.

Ariane Schluter speelt een lekker lepe dienstmeid die haar sloerie-achtige escapades vertelt en de fallische eigenschappen van de trombone worden volledig uitgespeeld, maar het kwam toch op mij over als een volkomen sexloze voorstelling en daardoor saai. Dat kan toch niet de bedoeling zijn?

Heerlijk humoristisch en scherpzinnig spel.
Over angst voor het “vreemde” in elkaar(s geloof).
Over menselijkheid, ook in de profeet Mohammed.
Over vertrouwen en wantrouwen en wat daaruit kan voortkomen.
Stof tot nadenken en napraten, zeker in deze tijd …
Sabri Saad El Hamus zet samen met Jaap ten Holt en Manoushka Kraal een subtiele en sterke voorstelling neer.
Absoluut de moeite waard om deze en de andere vier zuilen van Pax Islamica te gaan beleven!

In “Zoeken naar Mohammed” gaat de in Nederland wonende Egyptische moslim Sabri op zoek naar zichzelf op het grensvlak tussen twee werelden, en tast deze feilloos af, met rake humor en scherpe analyses. In een cabaretesk toneelstuk wordt met grote vaart door drie zeer natuurlijk spelende acteurs alle thema’s behandeld die spelen bij een moslim in een westers land, keurig uitgewerkt van beide kanten: van wij-zij tot schijnheiligheid over en weer. De voorstelling geeft veel stof tot napraten, ik heb nog nooit na een voorstelling zoveel mensen met elkaar in gesprek gezien als na deze. En het ging allemaal over de inhoud van dit prachtige stuk. Blijft erg hangen in je hoofd.

Must see!

Op een uitdagende manier laat Sabri zien dat in de Islam ‘zoeken’ waarden oplevert, zo als ook in andere religies. Tegelijkertijd zijn ‘waarden’ vastgelegd in religies vaak de beperkingen die als last worden ervaren en de communicatie tussen mensen belasten, mensen minder vrij maken.
Het maakt me nieuwsgierig wat het verder zoeken rond de andere zuilen oplevert.
Compliment aan alle drie de spelers om in de intimiteit van een kleine voorstelling zo vrij te spelen.

Vol verwachting ben ik naar deze voorstelling gegaan. Uiteindelijk bleek de voorstelling niets meer dan matige grappen omtrent de engelse taal te bevatten. Best leuk bedacht ook qua techniek en rolwisselingen maar de voorstelling voldoet totaal niet aan de (mijn) verwachting, inhoudsloos met een open einde. Het enthousiasme van de talentvolle spelers is duidelijk te zien, maar helaas maakt dit nog niet automatisch een goede voorstelling.