fantastisch voorstelling!! inhhoudelijk ijzersterk en schitterend decor.en zelden zie je kostuums die de voorstelling echt nog een diepere laag geven. grote pluimen voor dagmar slagmolen en rickpaul van mulligen!
gaat dat zien, speelt nog tot 21 december!!

De pers is lovend. Hier op Moose juicht iedereen. En ik? Ik juich gewoon heel hard mee. Mug Inn vond ik een heerlijke belevenis. Mijn eerste Mug zo’n anderhalf jaar geleden (ik was er wat later bij dan Vanessa) beviel me helemaal niet. De tweede keer ging het iets beter. Al ergerde ik me toen aan de kinderachtige grappen over succesvolle Nederlanders. Dat was Quality Time. Maar nu. Een hele goede, scherpe, actuele en volwassen tekst van Joan Nederlof. Een strakke regie van Lineke Rijxman. Snel en flitsend spel. En die aansteker/flessenopener doet het ook nog. Wat zou ik nog meer kunnen wensen?

Is deze voorstelling eigenlijk al af? Die vier geweien geef ik nog maar even onder voorbehoud. Torquato Tasso wordt vandaag niet in De Snijzaal gespeeld, maar voor het eerst in een theater. De acteurs zeggen hun tekst eerst in het donker, links en rechts van het podium. Later komen ze gelukkig in het licht, komt er actie en wordt het spel gaandeweg fysieker. Ik kom nog maar net kijken, het is zelfs pas mijn tweede Barre Land. Toch heb ik het gevoel dat dit wel eens iets heel moois zou kunnen worden. Voor de problemen met de slechte verstaanbaarheid aan het begin zal wel een oplossing komen. Ook kunnen de prinses, de gravin, de hertog en de heer Montecatino, de een wat meer dan de ander, vast nog wel ietsje beter dan vanavond. Dan zal het spel van Martijn Nieuwerf als Tasso ook ietsje minder ver boven dat van de anderen uitsteken. Want met zijn meer dan voorbeeldige tekstbehandeling en met zijn subtiele maar veelzeggende lichaamstaal is Nieuwerf geweldig op dreef. Precies de dichter Torquato Tasso die ik me die door het luisteren naar Goethe’s fraai vertaalde zinnen voorstel.

een schitterende voorstelling, prachtige muziek, ongelofelijk mooi gezongen door Caroline Cartens, verrassende (orkest-)elementen RPHO en ‘s lands top-acteur Hans Dagelet in volle glorie! Een hele mooie (maar toch kleinschalige) opera! Moderne muziek om van te smullen!

Het is alweer even geleden dat ik me zó heb verveeld tijdens een voortselling. Het is een stijl, ik weet het, maar de volledige weigering om een illusie op te bouwen resulteerde in een slordige, oppervlakkige en voor mij dus betekenisloze voorstelling. De spanningsboog was ver zoek, het idee van brilwissels per personage vond ik vooral lullig en de grap van het slecht gesproken Engels was er snel af. En Jezus wat een lelijk decor! Hier met die gouden tomaat!

Mooie voorstelling die traag op gang komt, maar waar je ondanks de lange zit naar blijft kijken en blijft genieten van het verbale gevecht tussen twee koninginnen. De ene verliest haar hoofd en de andere haar getrouwen. Mooi toneel beeld, alleen jammer dat op het schuine toneel steeds een stoel heel irritant het zicht op een acteur ontnam.Vandaar een tomaat.
Gezien Koninklijke Schouwburg Den Haag

Net nu ik voor mijzelf had besloten dat ik een voorstelling niet meer voortijdig zou verlaten, belandde ik bij deze voorstelling; Hemel wat ellendig! Een verhaallijn waar ik mijn gedachten niet bij kon houden, rare danspasjes, acteurs die zich ongemakkelijk voelden in hun rol, gehannes met achtergronddoeken en changementen die veel te lang duurden, en dat alles overgoten met een revue-sausje! Het waren een lange twee uur.
Toch nog een gewei, en daarbij sluit ik mij aan bij mijn voorganger, voor Nanette Edens die het met haar inzet nog een beetje aangenaam maakte. Bedenk me ook dat de laatste voorstelling waar ik ben weggelopen “Tirannie van de tijd” was, ook van Het Zuidelijk Toneel en Rümke, hmm…
Bon, dat was het.

In het Theater aan de Parade zag ik gisteren Othello.
Van de inleiding had ik meer verwacht, het was een goed verhaal maar ik miste onderliggende thema’s, bijzondere vondsten in de voorstelling en de behandeling van andere aspecten behalve enkel het verhaal. Ik had graag wat meer willen weten over bijvoorbeeld vormgeving en muziekkeuze.
De voorstelling begon met een sterke openingscène. Daarna zakte het even in. Lange monologen en veel overbodige tekst wat mij betreft, maar dat is nou eenmaal Shakespeare. Ik miste wat achtergrond over de beweegredenen van Jago. Hij moet zijn verhaal vanaf het begin uit zichzelf pompen en geeft daarmee knappe voeding voor zijn tegenspelers.
De vrouwen bieden een welkome afwisseling. Mooi ingetogen en overtuigend spel van Anniek Pfeiffer. Vanaf haar opkomst weet ze me te boeien. Prachtig ook hoe ingezoomd word op situaties met de videobeelden. Dit brengt mooie versterkingen en tegenstrijdigheden met zich mee.
Thijs Römer wordt overtuigender naarmate het verhaal vordert en zijn innerlijke strijd toeneemt, en weet me uiteindelijk te raken.
De tweede akte en met name de slotscène zorgt dan toch voor een staande ovatie.
Geweien voor de gewaagde stukkeuze door deze jonge spelers, het PRACHTIGE indrukwekkende decor, de muziek en de videobeelden, een tomaat voor de traagheid die regelmatig aanwezig was.

Vier jonge mooie acteurs in Closer. Ik had de film niet gezien en gelukkig maar; de reacties in de theaterzaal zijn beduidend beter.
Ik heb vier mensen gezien die grip proberen te krijgen op hun liefdesleven maar verstrikt raken in dat van anderen.
Prachtig spel, goed gekozen muziek, versterkend licht, en flexibel decor; ik hou ervan als acteurs alles zelf oplossen op het podium. De scène van Roef Ragas die door het lint gaat en breekt onder een plots dovende spot zal me lang bij blijven.
Leuke vondsten; je voelt je een gluurder tijdens het chatten tussen de twee heren, en mooie stukken waarin twee tijden of gebeurtenissen door elkaar gaan lopen.
Ik heb enorm genoten.
Echt, rauw, snel, strak. Theater zoals het hoort!

Een meer dan slaapverwekkende voorstelling zonder hoogtepunten, zonder spitse taal, zonder duizelingwekkende akrobatiek (behoudens wat geprojekteerde filmfragmenten), zonder verrassende gedachten, zonder apotheose …
Een absolute nul-voorstelling!