Ja, ik vond dit toch wel erg mooi. Het lijkt een tussendoortje voor Simons, maar de voorstelling zit weer vol goeie ideeën en alles ziet er prachtig uit. Hoogtepunt zijn de scènes tussen de bestudeerd kolderieke Wim Opbrouck en de dierlijke Aus Greidanus Jr. Ik kreeg de indruk dat Simons met deze voorstelling een aantal dingen aan het uitproberen is: een zekere vertraging, een losheid in mise-en-scene. Nu ja, we gaan in de Oresteia wel zien wat het oplevert.

Tja, dat is genieten, om deze stukken weer te zien. Het is ongelofelijk hoe sterk Quator No4 uit 1986 (nog) is. Intens, uitdagend en in geweldige samenspraak met Bartók, live uitgevoerd door het Duke Quartet. Samen met Die Grosse Fuge en Verklärte Nacht een prachtig drieluik, waarvan Anne Teresa De Keersmaeker zelf aangeeft dat het kernstukken van haar repertoire zijn. Niets aan kracht verloren.

Een aardige, redelijk zorgvuldig gemaakte voorstelling, met vooral goede rollen van Piet en Nienke Römer. De familieband is onmiskenbaar een meerwaarde, hoewel toeval naar het schijnt, omdat Nienke ‘gewoon de beste was bij de auditie’. Ze speelt inderdaad goed en past goed bij de rol.
In een sobere, doeltreffende vormgeving zet Wannie de Wijn een strakke regie neer. Toch is het allemaal nét iets te licht, waardoor het minder aankomt dan het zou kunnen doen.

Fantastische voorstelling, waarbij alles samenvalt: de dramaturgie en de muziek, de regie en de vorm, de melodie en het ritme, de muzikaliteit en het spel.
Waarom is zo’n zaal niet afgeladen?

een hele mooie voorstelling. het kwam voor mij wat traag op gang want we horen de acteurs eerst alleen maar van de zijkanten. het is ongemakkelijk om alleen maar te luisteren. maar je went wel aan de lange zinnen. vanaf de opkomst van tasso (martijn nieuwerf) wordt het allemaal fantastisch. serieus en humoristisch. de scène waarin hij zijn lauwerkrans teruggeeft en naar zijn kamer wordt gestuurd is zó goed, omdat je alle onrecht en truukjes doorziet en toch nog kunt lachen. de pauze komt dan wel net op tijd want het is lang. na de pauze gaat het vlugger want er gebeurt meer en tasso is weer terug. en je gaat toch vooral met hem mee. het is heel mooi hoe hij je elke zin zo kan laten meebeleven, terwijl hij snel en grappig speelt. van het einde was ik zelfs even helemaal stil. verder schitterende locatie en kostuums. zien!

prachtige voorstelling op prachtige locatie - er is veel mogelijk met alleen licht en basiselementen. mooie taalbeheersing - in het begin wennen aan de stemmen - later bij meer acteren stemmen meer kloppend - ook gewei voor de kledij!

Het vraagt nogal wat, deze voorstelling, zeker aan het einde van een werkweek met een stapel opgebouwd slaaptekort. Nou is me die ervaring niet nieuw bij ‘t Barre Land, en was ik bovendien gewaarschuwd - toch was het lang wachten op de pauze. Daarna was het beter te doen, het volgen van dit “theaterschuwe stuk” zoals Goethe zijn eigen stuk zag.
De man had goede ogen.
Maar mogelijk kende hij ‘t Barre Land niet. ‘t Blijft knap hoe ze die lappen tekst niet alleen hun hoofden in krijgen maar er ook weer volgbaar uit. Al was het nu wel wat erg veel hoorspel hoor. De lelijke tegels en radiators in de Snijzaal maakten het verblijf niet aangenamer.
Vreemd genoeg was ik in een goede bui en wist ik dit tergen, dit welhaast ondraaglijk tergen, als ‘uitdaging’ te waarderen…
Volgende keer weer minder mild.

‘t land, schoon bar,
dient omgeploegd
de zwoeger zoekt verschoning
en genoegen als beloning

Ja… hier werd ik dus een beetje depressief van. Niet zozeer door het stuk of door de Barre Landers, maar meer omdat ik het 9 jaar geleden ook al in de Snijzaal zag. 9 jaar geleden! Het hakte er in bij mij en ik kreeg last van ‘Ik ben oud en overleden’ gevoelens. Het lukte me niet meer om m’n aandacht bij het stuk te houden. Ik verviel in droevige contemplatie en ging ook bij de Barre Landers opzoek naar tekenen van aftakeling (rimpels, grijze haren, verloren onschuld, dat soort dingen). Tomaat voor mezelf en al mijn sombere gedachtes. Gewei voor ‘t Barre Land omdat ze durven terug te kijken en te herdefiniëren.

Wat heb ik een heerlijke ervaring gehad!! Dit nieuwe stuk van haye v.d. heyden, heeft veel in zich. Het hele leven ligt als een schets voor je. het werd ook nog eens zeer goed vertolkt. Een grappige en ontroerende Piet romer.hymke de vries en rene van zinnicq bergmann zijn samen een geloofwaardig modern koppel. beide heben zij een goed gevoel voor timing iets wat zeer belangrijk is met vd heyden zijn teksten. En dan is er Nienke romer natuurlijk nog.zo open vrolijk en natuurlijk zie mensen zelden over het toneel stappen. geestig mooi en intelligent. ben erg benieuwd naar haar volgende rollen.
Acteurs en iedereen van Vaders bedankt!!!!!

Een “Schaep met de 5 Poten” anno NU!
Het LEVEN als theater. Ben je je daarvan bewust? Ben je te vertrouwen? Is de media te vertrouwen en zijn wij? Zijn onze opinies de onze? Objectiviteit bestaat niet.
Wat heb ik genoten van deze voorstelling.
Wat een goeie, complete anno nu theater, het verdient de theaterpijs, dubbel en dwars, maar dat is mijn bescheiden mening, alhoewel… is dat wel “mijn” mening?