Zo’n 100 jaar geleden was Onder Controle mijn Mug-ontmaagding. Ik vond het briljant. En eigenlijk vind ik de Mug nog steeds briljant. Veel geweien voor Joan. Blij dat ze weer terug is op het toneel. Ook een gewei voor haar ‘inner monologue’ over rampgedachtes. Die heb ik ook vaak. Gewei voor de tekst, met een lollig café-plot (vier stamgasten lullen over het wij vs. zij gevoel) waarbij de acteurs voortdurend uit hun rol stappen om elkaar als Marcel, Frank, Michiel en Joan kritisch onder de loep te nemen. Op onnavolgbare Mug wijze natuurlijk: schaamteloos, hilarisch, confronterend, ontroerend, met een super dunne lijn tussen oprecht en persiflage. Lange leve het zelfonderzoek, Lang leve de Mug.

Gisteren naar Closer geweest en ik moet zeggen een erg goed stuk. Ondanks het feit dat het toch al de nodige kritiek over zich heen heeft gekregen (ze praten alleen maar over neuken etc.) Moet ik eerlijk zeggen dat het allemaal wel meevalt… Het stuk gaat nu eenmaal over sex & relaties en dat hoort er nu eenmaal allemaal bij anno 2006…Ik vond de humor trouwens wel zeer geslaagd. Vooral de Chatscene tussen Larry (Roef Ragas) en Dan (Daan Schuurmans) was onvergetelijk. Jammer was alleen dat de meiden wat tegen vielen. Vooral (Eva Duijvestein) die de fotografe Anna vertolkte presteerde zwaar onder haar kunnen vond ik… Kan misschien komen omdat ze gewend zijn om voor een Camera te spelen maar ik had soms moeite om haar te kunnen verstaan (hoewel ik toch op rij 5 zat!) En ze kwam bij mij in ieder geval niet erg overtuigend over als een spijt hebbende ex vrouw/minnares. Erg jammer en het maakte dat haar personage een beetje ging vervelen op het laatst. Het personage dat absoluut niet verveelde van zowel begin tot eind was de oversekste Dokter Larry (Roef Ragas) Die echt de sterren van de hemel speelde… Zodra hij opkwam, kwam er ineens schot in het stuk. Alles klopte gewoon aan zijn voortreffelijke spel! Perfecte timing, het juiste volume, goed gebruik van lichaamstaal en het leek soms zelfs even of hij stiekum het publiek erbij betrok. (Door de rest van de Acteurs werden we straal genegeerd.)En dat allemaal bij elkaar opgeteld plus het feit dat je echt kon zien dat hij er hart en ziel in stak maakte van Larry het enige personage waar je gedurende het stuk een soort van band mee opbouwde. Hij liet het personage groeien, gaf er wat meer diepte aan… De rest van de personages bleef jammer genoeg wat oppervlakkig. Vooral van de nogal geheimzinnige stripdanseres Alice (Bracha van Doesburgh) had ik graag wat meer gezien en het leuker gevonden als ze haar wat overtuigender had gespeelt. Daan Schuurmans was daarintegen gewoon Daan. Hij zette het personage Dan wel goed neer vond ik maar wist me toch niet helemaal echt te raken met z’n soms wat slome spel. Ondanks dat vond ik het stuk goed in mekaar gezet en was de muziek een leuke afwisseling om je te kunnen voorbereiden op de daarop volgende scenes die met minimale middelen telkens weer prachtig werden opgebouwd door de Acteurs zelf. Al met al een prima stuk, maar dan wel eentje waar je beter met je jeugdige vrienden kunt heengaan i.p.v. je opa of oma.

Een reeks monologen over/door de vrouwen achter de mannen met macht, zgn. First Ladies. Geschreven door verschillende, veelal beginnende, schrijvers. Gespeeld door de (naar eigen zeggen) ‘betere amateurs’ van Theatergroep Toetssteen. Dat viel tegen. Er wordt slecht gespeeld, maar goed, het zijn amateurs, dus misschien mag je de voorstelling daar niet op afrekenen. Het is zeer statisch geregisseerd: de vrouwen vertellen hun verhaal rechtstreeks tegen een publiek, keurig om de beurt. Wat de onderlinge samenhang tussen deze vrouwen is moet je zelf maar bedenken. Bovenal is de kwaliteit van de teksten over het algemeen bedroevend: verder dan de documentatiemap zijn veel schrijvers niet gekomen. Een theatertekst schrijven is veel, veel meer dan de juiste feiten op een rijtje zetten, daar een soap-saus van alledaagse ellende overheen gieten (“mijn man begrijpt me niet”) en dat af maken met een zo mogelijk nog alledaagsere conclusie (“ik moet voor mezelf kiezen”). Theater vraagt eerst en vooral om emotie, dames en heren schrijvers!

Persoonlijke dieptepunten waren Mevrouw Mao (gespeeld als een zottin met raar Martin-Brozius-‘pinda, pinda, lekker, lekker’-accent), Mevrouw Bouterse (raffelt de decembermoorden onverstaanbaar af in drie zinnen tekst) en Mevrouw Clinton (ze beweert uit liefde naast haar man te zijn blijven staan). En die Clinton-broddeltekst is zelfs nog geschreven door één van de artistieke leiders van Toetssteen ook, begreep ik uit de folder. Dat belooft niet veel goeds voor toekomstige projecten.

Persoonlijk hoogtepunt was Mevrouw de Bruin, die Eva Braun blijkt te zijn: goed gespeeld, goed geschreven met een twist die me aan ‘Siegfried’ van Harry Mulish deed denken.

O ja, bijna vergeten: het slotbeeld, alle vrouwen dansend met elkaar, met lichtgevende ballen stuitert om hen heen op hele lelijke, te harde muziek, dat kan echt niet. Wat een lelijkheid. Jaren zeventig buurthuis theater.

Because of the inspirational recension of NRC-writeres Isabelle Steenbergen, I found the entry for this piece. First let me compliment her and the redacty of the NRC, that is balls. Then what about the play. I like the Paardjes and I mist them. They where in hide-out behind their desks and on the t.v. I do not like my actors on t.v. (see also my problems with ‘Opening Night’). So and then I thought it could be much extremer. I like the kermis on the end and the boring meeting, but maybe not the scale of things. Maybe it shoould take 5 hours? Or do it on a big scale in the Muziektheater? I don’t know, maybe it was a little bit to pleasant. I like it more from the toilet ripped.

Nog nooit vertoond: de totale artistieke kern van de Mug samen op de vloer. Het is een geniaal staaltje identiteitsjongleren, Mug is in de vorm mens-rol-personage-publiekepersoon-transparantie-mystificatie meesterlijk. Leggen met en bij elkaar ook de vinger op de zere plek: zoveel zelfbewustzijn, inzicht en postmoderniteit maakt elk onderwerp triviaal en theater onmogelijk. Ben erg benieuwd naar volgende voorstelling, volgens mij hebben we nog niet het laatste gezien van Marcel als Turk.

mooie tekst, filosofisch, eigentijds en door de 5 acteurs
helder en scherp neergezet

Mega- en minirecensenten zijn het er collectief helemaal over eens: prachtvoorstelling deze nieuwe Simons.

Het ligt dus aan mij. Mooie, ingetogen, muziek. Dromerig, inderdaad. Een toneelbeeld met slimme contrasten van het statische plaatjes van bijna tableau vivants naast slapstickachtige uitbarstingen. Dat scoort dus wel.
Maar het verhaal raakte me nergens. Ondanks incidentele leutigheid van Wim Opbrouck ( toch één van mijn helden uit “Ten Oorlog”) als Clotaldo, werd het niet geestig. En niettegenstaande het melodrama en het quasi ouderwets zwaar aangezette acteren, werd de volle twee uur mijn sentiment, laat staan mijn verstand, niet gekieteld. Kortom een voorstelling die snel zal zijn vergeten.
Ik had, ofschoon nagenoeg in de koninklijke loge zittend, blijkbaar mijn avond niet. Twee tomaten.

Eén van ons heeft er niets van begrepen, zoveel is wel duidelijk; zij begrijpen hun materiaal niet, of ik begrijp de voorstelling niet die ze ervan gemaakt hebben.

Verfrissend, dit theater van deze jonge beeld- en geluid-mannen, aangevuld met Joep vd. Geest, een geweldige Japans - achtige actrice (Stephanie Pan)en oude rotten Ton (boom) en Hans (konijn) van der Meer. De voorstelling heeft niks en tegelijk alles met de eightiesfilm ghostbusters te maken. Vooral de ‘panieksessie’ is geweldig, maar ook de muziek en de droge dictie. Een verademing voor iedereen die ook moe wordt van alle a naar b - dramaturgie.

Een voorstelling over tijd, op alle mogelijke manieren. Je zou zeggen: het gaat er net te vaak over. De voorstelling is een bewerking van een roman, wellicht voelt het daarom ingedikt aan.
Toch is het decor heel lekker, transparant, evenals het spel. Het uur en 50 minuten gaan vlot voorbij, met aan het einde een moraal die ik wel pik. Misschien niet een hele bijzonder voorstelling, maar zeer zeker de moeite waard.