Mooie voorstelling te Rotterdam. Toch een tomaat voor de muziek, waardoor de tekst ondanks geluidsversterking af en toe moeilijk te verstaan was. Een lange zit maar toch tot het einde toe boeiend.

Marijke Schermer kiest buitengewoon interessante onderwerpen voor haar stukken, dit keer de maakbaarheid van geluk. Acteurs zijn mooi en goed, decor zeer smaakvol en in de muziek zit een leuke grap verborgen: er worden alleen covers gebruikt van ‘(I can’t get no) Satisfaction’. Toch wil het maar geen levendig toneel worden. Schermer wil volgens mij het liefst well-made-plays maken met plot en personages, maar daarvoor geen concessies doen aan haar filosofische visie en daardoor blijft het allemaal erg in het hoofd.
Dit neemt echter niet weg dat het een maker is om te volgen, net als acteur Rick Paul van Mulligen, die mooi wufte televisieconsultant neerzet.

Negen jaar geleden hebben ze dit stuk ook al eens gedaan. Die heb ik toen niet gezien, maar ik kan me er iets bij voorstellen: het jonge-honderige, het uitdagende om zo’n moeilijke tekst te spelen, het rücksichtlose verdedigen van de kunst zat toen ook in hun andere voorstellingen. Nu doen ze het opnieuw: ouder, wijzer, harder; de uitgangspunten van ‘t Barre Land bleven hetzelfde, maar er is triestheid en wanhoop bijgekomen. Het levert een scherpe, actuele en lucide voorstelling op. De acteurs zijn meer ingesnoerd dan in vorige voorstellingen, ze krijgen geen ruimte meer voor rommeligheid, en ineens zie je daardoor hoe ver ontwikkeld hun samenspel inmiddels is geworden.

De terrorist is helemaal terug in dit nieuwe millenium. Osama, Volkert, Mohammed B, u kent ze wel. Niet heel raar dat er in het theater wordt teruggegrepen op oldschool terroristen. Maar 3 voorstellingen over Ulrike Meinhof tegelijkertijd vind ik wel heel bizar! Ik wil ze graag allemaal zien. De voorstelling van Anna Rottier weet helaas niet echt te overtuigen. Er wordt mij ‘een zoektocht naar vrouwelijk geweld’ belooft, maar ik vind er niet veel van terug. Elsje de Wijn als gevangenisbewaarder en Mariette Zabel als Ulrike zijn mooi om naar te kijken maar hun confrontaties worden nooit echt interessant of spannend. De tekst is een beetje mat. We horen Meinhof voornamelijk klagen dat ze geen rolmodel wil zijn en dat ze geen moordenaar is. Nou, en dat is het dan. Jammer. Dat ik niet van soundscapes hou, helpt ook niet echt mee. En de hele eendimensionale decorverwijzing naar onze kapitalistische wegwerp consumptie maatschappij vind ik een beetje flauw. Toch een geweitje voor de acteurs, en voor de publieksopstelling met belachelijk fel licht. Heel gevangenis / executie-bijwoon achtig.

een briljante combinatie van schitterende tekst,zeer goed spel van alle acteurs die echt als een collectief de voorstelling laten vliegen, een spannend decor waar de spelers zich moeiteloos doorheen weten te bewegen en zeer stijlvolle kostuums die het gedachtegoed van de voorstelling nog eens extra ondersteunen! een pareltje waarvan ik er graag veel meer zou zien!!!

Een lekker hysterische jeugdvoorstelling! Twee kinderen proberen te slapen terwijl de grote mensen feest vieren. De feestzaal wordt enkel gesuggereerd met een flitsende deur en veel licht en geluid (een heel opwindende plek, ik wil graag naar dat feest) en de grote mensen zijn hoofdzakelijk te vinden in de woonkamer. Ze sjansen, dansen zingen en vechten er op los, liefst in belachelijke kostuums. De kinderen slaan het met verbazing gade en imiteren. Leuk is dat je kijkt vanuit de kinderen en denkt ‘grote mensen zijn gek en belachelijk’ om dan na afloop tot je schrik te concluderen dat je zelf ook een gek en belachelijk groot mens bent. Maar echt heel erg is die conclusie niet. In al hun onvolmaaktheid zijn de grote mensen in deze voorstelling namelijk best wel ontroerend. De acteurs spelen met overgave, en de energie die zij in hun spel gooien werkt aanstekelijk. Dus ik ga ook een beetje zingend en dansend de zaal uit.

fantastische voorstelling!!! prachtige teksten en heel goed gespeeld.zeker gaan zien!

Kijk, het is heel simpel. We hebben hier te maken met een meesterwerkje. De tekst is prachtig, het decor zeer effectief, het spel bij vlagen gewoonweg briljant. Evenwichtig, haarscherp, in de roos. Zien!

Zieke Zielen, week 1 van de zogenaamde veenproeven-ontwikkelfase, geeft het publiek de keuze om 1 van de drie routes te volgen met een acteur. Een route door het Diaconessenhuis te Leiden waarbij je op de route meegenomen wordt in de belevingswereld van een ‘zieke ziel’. De route met Louis zuignapt je in zijn bizarre wereld van de nanotechnologie. Net op het moment dat je in zijn gedachtewereld kunt meegaan ontmoet je derden met wie je zijn wereld moet delen. Dat is jammer - je wilt bij hem blijven - maar het belooft veel voor de voortstellingen in december.

Het was best saai. Het verhaal was een beetje langdradig, ik had zoiets van wanneer gaat er iets gebeuren? Het decor vond ik maar raar: het waren allemaal verschillende doeken met bijvoorbeeld landschappen. Verder waren de dansjes wel leuk enzo.