De adembenemende contrasten tussen bijvoorbeeld de muziek van Henry Purcell en de strakke emotionele danstaal van Leine & Roebana houden je op het puntje van je stoel. Maar dat geldt ook voor de krijsende gitaarklanken van John Zorn, de golvende bewegingen van drie in lang wit geklede danseressen, de blikken die soms het publiek aftasten, de zang van countertenor Joseph Schlesinger.
Een feest voor oog en oor.
Is er een overtreffende trap van mooist?
Ja, Sporen, hartverscheurend mooi.

prachtig,rembrandt de musical.wat waren ze goed allemaal,roon staal zette de rol van titus zo mooi en integer neer,we hebben genoten van hem en van zijn warme heldere stem.

Een mooie voorstelling door twee jonge belgische actrices.
Een sober toneel en spel, met heel veel tekst.
knap gedaan.

Hopeloos. Dit was kort, niet over nagedacht en totaal onzinnig. Het interactieve gedeelte is wel geslaagd en over nagedacht en dat maakte de avond wel een beetje goed. Wat zeg ik? Avond? Het uurtje, want de volle 60 minuten wordt nog geen eens gehaald. Het eerste deel is aardig om te zien en te beleven, maar de “Hoop op licht” begint erg te trekken op het eind. En kijken naar een clown die de hoop verloren is, is echt niet leuk. Laat ik eens een gouden tomaat geven, want dit soort theater wil ik liever alleen gratis zien op een of ander festival waar je met je dronken kop het fantastisch kan vinden. (Ja het is één van de drie delen, maar dan hadden ze maar alle drie moeten spelen)

Wat een mooie voorstelling! 1 verteller, 1 electrische gitaar, 1 prachtig decor.
Wat een verteller die Paul R. Kooij! Bijna 2 uur lang geboeid naar hem geluisterd. Haast jammer dat het verhaal in twee delen in opgesplitst, dus dat de thuiskomst nog moet komen. (hoewel 4 uur misschien wel te veel van het goede geweest was). Ook een prachtig decor. Duiven zittend op schedels. Kustlijn gesuggereerd door een blauwe lijn verlichting. Griekenland’s eilanden gesymboliseerd door sluiers op de grond. Prachtig!

Dat kan dus ook! Vermaak op hoog niveau! NT Gent maakt van een barok stuk van de Spaanse toneelschrijver Calderón de la Barca (1600-1681) zeer geslaagd en lekker luchtig muziektheater. Zonder de inhoud geweld aan te doen. En dat dan ook nog eens allemaal in een weldadig trage enscenering. Heerlijk! Lichtvoetige bewegingen van de acteurs, hun woorden (op rijm) en hun ach’s en o’s en hun tsj’s vormen samen met uiterst welluidende klanken van gamba’s, luit, klarinet en tenor (Christoph Homberger) een organisch en harmonieus geheel. Schitterend ogend en heerlijk klinkend. Ook dankzij het voortreffelijke geluidsontwerp van Will-Jan Pielage natuurlijk. Hoewel alle muzikanten heel goed zijn en alle acteurs meer dan overtuigen, verdient Steven van Watermeulen een speciale vermelding. Zijn tekstbehandeling is perfect, en zijn mimiek en gesticulatie zijn werkelijk om van te smullen. Wat een verrukkelijke voorstelling!
Dan rest me nu nog een diepe buiging te maken voor regisseur Johan Simons!

Wat een saai stuk!! Willem Jan Otten heeft zo lang en diep nagedacht over Alexander dat hij vergeten is wat hij ook alweer wilde vertellen volgens mij. Waar die grootheidswaanzin van Alexander nou opeens vandaan kwam is me een raadsel, zoals wel meer dingen uit de lucht kwamen vallen. De acteurs maken er het beste van, maar dat valt niet mee. Alle acteurs zijn te jong voor de rol die ze spelen, behalve Petra Laseur. Die ziet er te oud uit maar dat komt vast door die vreselijke jurken die ze aan moest. De enige acteur die er uit springt is Xander van Vledder als schrijver. Een gewei voor hem, het andere is voor het toneelbeeld: het waren soms prachtige plaatjes.

Indrukwekkende Othello! Ontroerend dit verhaal te zien in zo’n jonge bezetting. In een gewaagde, strakke regie waarbij de grote emoties vooral onder de oppervlakte gehouden worden, houden de acteurs zich staande op humor en wilskracht. En ontstaat er een suggestieve, gelaagde, bijna droomachtige voorstelling. Fantastisch gruwelijk liefdesverhaal! En de jonge Clara Bovenberg erg leuk als de verleidelijke Bianca!

De hoeveelheid camera’s en journalisten konden niet verbergen dat het een slecht gespeeld onzinnig stuk is. Drie acteurs die een leuk koppie hebben voor op tv, hun tekst kunnen onthouden en reproduceren maar geen toneel kunnen spelen. Zij zorgen er voor dat de voorstellingen nergens van de grond komt. Alleen Gijs Naber overtuigt in scènes die niets met het stuk te maken hebben, maar waar hij even los mag. Dan is het bijna even een toneelstuk. Dan komen Birgit, Johnny en Jelka en valt alles gewoon weer als een pudding in elkaar. Zo onmagisch, het is gewoon knap!

Déze Michael Platonov wás een genie en ís een klootzak, zoals het groene blaadje hem laat weten. In deze bewerking staat de versufte belofte helemaal centraal. Vermoedelijk daarom is het toneel vrijwel kaal gehouden. Zoals een metgezel zei: voor een decorontwerper is hier niet veel te verdienen geweest.

Johan Heldenbergh speelt de antiheld met verve: vermoeid, intelligent, gedesillusioneerd, vriendelijk, agressief, cynisch, berustend. Honds tegen de vrouwen die hem omzwermen, ambivalent jegens de zwakke en nietsnuttende mannen om hem heen. Het gaat de acteur schijnbaar moeiteloos en ingehouden af. En hij bewijst, als hij uiteindelijk van de mensen om hem heen klop krijgt, dat hij ook nog over een betonnen schedeldak beschikt.

In 2000 zagen we een prachtige Platonov van ‘t Barre Land. Hier werd in de Brakke Grond opnieuw een geweldige voorstelling van deze eersteling van Tsjechov gemaakt. Louter drijvend op de vernieuwende en treffende ideeën van de regisseur en vooral op de puike acteerprestaties. Ook van de andere acteurs en actrices. We zagen een perfect ingespeeld elftal aan het werk.

Voor een prikkie (De Vlaamse Graai!!) puur toneelgenot!