Een variant op een oeroud basisidee: twee zeer oude vrijsters die ook nog zusters zijn, op een verder onbewoond eiland. Daar hoort nog iets bij: in dit geval een uit zee aanspoelende jongeman.

Het gaat zoals dat hoort te gaan. Het wankele evenwicht wordt verstoord, de spanningen lopen op, de zaken lopen steeds verder uit de hand maar uiteindelijk trekken de dames aan het langste eind.

Vooral Lies Visschedijk en Ilse Warringa maken er een onderhoudend en vermakelijk half uurtje van.

Van Houts en De Ket ( versterkt met Manou Kersting), leveren als vertegenwoordigers van het serieuze toneel, slag met hun alter ego’s - drie circusartiesten. Het levert veel grappen, grollen en vondsten op plus veel geslaagde tekstfragmenten.

Wat we zagen zou best eens een heel goeie productie voor de zaal kunnen worden. Nu, op de Parade, is het nog erg veel los zand of aardiger gezegd een losse verzameling edelsteentjes.

“Live” - zo heet-ie en dat is het. En zeer levendig en beweeglijk is Ellen ten Damme ook. Een show die De Parade overstijgt, door een dame die barst van energie, charme en muzikaliteit. En mooi is zij ook trouwens (vonden de drie vrouwen en twee mannen van ons gezelschap).

Behalve de potpourri van duitstalige gouwe ouwen uit haar vorige show, allemaal prima “eigen” en afwisselend heftig and ballad-achtig engelstalig werk.

Dus zo vlug mogelijk weer zien, deze prettig onhollandse actrice/zangeres, namen we ons na de drie kwartier voor.

Potverdikkeme, wat was dit een ouderwets goede theateravond!! Fantastisch gespeeld. En of het verhaal zich nou toen of nu afspeelt kan mij eigenlijk niet zo bar veel schelen: de wanhoop van Hedda, Thea en Eilert was voelbaar en dat is toch van alle tijden?

Barry Atsma bleek op het moment van de voorstelling bezig vader te worden. Elk nadeel heb zijn voordeel: Hans Kesting las zijn rol: Gewei dik verdiend, wat een prof!

Verder stuk voor stuk top gespeeld. Dank je wel!

Het Brabants Dagblad schreef: “een juweeltje in een weergaloos decor” en (dit keer) ben ik het helemaal met de recensie eens!
De voorstelling zit degelijk in elkaar met een goede balans tussen enerzijds grapjes in het decor en het spel en anderzijds een wat tragisch verhaal. De personage is komisch zonder karikaturaal te worden. Veel mooie gewaagde stille momenten ook. Dus van mij 5 geweien want 6 is overdreven :-)

Zonder twijfel de beste voorstelling die ik in jaren heb gezien. Hier zijn geen geweien genoeg voor. Wat een weergaloze interpretatie van een klassiek verhaal. Zo’n theaterervaring laat zich nauwelijsk navertellen. Acteerprestaties, dramaturgie, vormgeving, locatie, belichting et ectera vergeet je allemaal (omdat ze zo adequaat zijn) in dit overrompelende verhaal over de zin van het leven, de zinloosheid van het bestaan en de zinnelijkheid van de wederzijdse menselijke afhankelijkheid. Alles wat je erover probeert te zeggen, is minder dan wat je hebt gezien. Hiervoor moet een diamanten gewei worden uitgereikt! Wat mij betreft gaan alle theaterprijzen dit jaar naar de Wetten van Kepler.

Allebei de acteurs in deze voorstelling een gewei voor hun bizarre doorredenering van hun manier om zin aan het leven te geven. Beide boerenzonen staan tegenover elkaar in hun levensinvulling: de een wil met een tot raket omgebouwde graansilo de ruimte in, de ander wil met koe Maria een kalfje baren. Alles speelt zich letterlijk af in de wei en in de stal tussen de koeien op een Berlicums boerenbedrijf. Het blijft een dun draadje waar de voorstelling aan wordt opgehangen en het breekt net niet. Het draadje is dan ook een beetje slap.

Bijzonder sympathieke fantasie over de ideale wereld. In vier huizen word de bezoeker aan achtereenvolgende therapeutische sessies onderworpen op een luchtige en fantasievolle wijze die een grote feel good-ervaring oplevert. De rare colectivistische release-therapie heeft echter ook sekte-achtige kantjes die je wat ongemakkelijk maken. Goed om een kindertheatergezelschap hun publiek zo serieus te zien nemen dat iedereen er zich mee kan verstaan.

Erg dun en nogal uitgemolken semi-gospelshowtje (‘koestisch’ en ‘lektrisch’)over een would-be Jezus en zijn discipel. Ze weten nauwelijks waaraan ze beginnen en nog minder hoe ze er een eind aan moeten breien. Dus dan is het opeens maar afgelopen. Wel met flair gedaan en met een goede inleving gespeeld. Fraaie locatie ook, de Azijnfabriek in Den Bosch, precies de goede armoedige sfeer voor deze religieuze losers. Het vervelendste is dat er een pretentie in deze voorstelling schuil gaat, die op geen enkele wijze wordt waargemaakt. En als het bedoeld is als enkel luchtig en grappig is het helemaal een aanfluiting.

Een kleine, lieve voorstelling op de drukke Parade. Zeker geen geijkte Paradevoorstelling. Zeer de moeite waard, zoals het clowns betaamd: een lach en een traan.