Joy Wielkens begint te zingen en ze neemt je al snel mee in een ontroerend verhaal. Ze staat op het toneel met een energie, die ze in eerste instantie vooral bij zichzelf houdt. Dit maakt het spannend, je wordt naar haar toegezogen. Om deze zangeres kun je niet heen, wat een mooie stem! Samen met haar muzikanten, die rustig om haar heen zitten te spelen, weet ze in een informele en intieme sfeer een krachtig programma neer te zetten. Gaat haar zien in de Bitterzoet in Amsterdam deze week!

Spelkwaliteit ten top! (Van alle acteurs.) We hebben in de zaal allemaal erg hard gelachen, soms rolden de tranen gewoon over je wangen.
De manier waarop de acteurs waren gecoached zorgde voor een zeer aangename speelstijl, waarbij nonchalance en harde spelschakels niet achterwege bleven.
Een denkbeeldig extra hert voor Bianca: mooie overgave en een geweldige tekstzegging!
Erg jammer was dat de voorstelling echt te sterk deed denken aan het prachtige debuut van Lies Pauwels, Club Astrid. De sfeer, het tafel-dekken, de vicks-scene, het eindnummer, roltafels, de titel van het stuk… allemaal herkenbaar uit de reeds bestaande “club”.
Dit zorgde bij mij voor een ergenis die ik op een goed moment niet meer uit kon schakelen.
Jammer.

Prachtige vormgeving, choreografie,tromelrituel.
De kerk is een goed decor voor deze voorstelling.
Zowel voor het ritueel als het instant houden van dogma’s.
Wat is er sinds de oude grieken veranderd? Nog steeds zijn er mensen die orakels/goden aanroepen om de mens de weg te wijzen. Hoe eerwraakgevoelig zijn ook niet islamitische mensen?
Aarde, bewustzijn( de vrije wil, zorg)en licht geven ook nu nog richting aan het leven.
Ik vond het een mooie, talige, voorstelling, prachtige kostuums en goed spel.

Mathijs Rümke wil met HZT nieuw Nederlands werk gaan spelen, maar als ik hem was zou ik dat nog maar eens stevig gaan evalueren. Want wat de Nederlandse toneelschrijvers hem aanbieden (en dan reken ik Tirannie van de Tijd ook mee) is werkelijk beneden alle peil. Puberale filosofietjes van lik-me-vessie, doordreinende monologen en gratuit engagement. Als HZT zo doorgaat wordt het heel snel een tweederangs groepje zoals Oostpool of Het Vervolg.
Enige lichtpuntje was het stuk van Marijke Schermer, wat nog een moreel dilemmaatje bevatte en (zowaar) een paar grapjes. Verder doffe ellende.

Eigenlijk was dit heel bijzonder; een soort archeologische theatervondst. Nel Kars speelt in d’r eentje korte scènes uit het leven van Koningin Emma (geschreven door Ton Vorstenbosch), tussendoor verlaat ze het toneel om een nieuwe jurk aan te trekken; dan klinkt vioolmuziek. Kars wordt door sommigen geroemd om haar vakmanschap, maar dat bestaat toch voornamelijk uit heel goed kunnen articuleren. Het is niet echt heel slecht, maar wel echt voor bejaarden. Dat ben ik nog niet, dus ben ik in de pauze maar weggegaan.

Kunst met een hoofdletter K? Absurd met een hoofdletter A?
Ik weet niet wat dit was. Het was soms grappig, soms moest je schrikken, soms goor, soms iets anders. Mooi onderwerp, over hoe de wetenschap naar het object van studie kijkt en hoe de wetenschappers langzaam zelf gestoord worden. In een nauwelijks voor een kwart gevulde zaal, lieten de acteurs toch zich van hun beste kant zien. Een voorstelling waarbij het vreselijk normaal is dat mensen langzaam door een raam verdwijnen.

Vorige week las ik (8weekly, Maaike van Geijn) dat dit “eeuwenoude verhaal over oorlog, democratie, dictatuur en persoonlijk gewin”, verrassend, verfrissend, nieuw en bruisend op de planken was gekomen. Euripides kon tevreden zijn. Dit drama van het nobele Athene (Theseus) dat het door Thebe verslagen Argos (Adrastos) te hulp komt om het recht, het oorlogsrecht, te doen respecteren, had een geslaagde modernisering ondergaan. Video, muziek, veel muziek, veel tekst synchroon nederlands en grieks gebracht en heel veel fysiek uitputtend bewegen.
Toegegeven: allemaal waar en het ziet er spectaculair uit. De acteurs/musici leveren topsport af. Her en der komen prachtige teksten op de toeschouwer af. De muziek beneemt je zo nu en dan de adem, maar is dan ook adembenemend hard.
En met wat goede wil schemert Euripides toch nog door dat alles heen.
Maar het is te veel. Te lang (2,5 uur). Te beweeglijk. Te onverstaanbaar (soms). Te onbegrijpelijk (de video) hier en daar. Te grappig een enkele keer ( vliegtuigje).
Het is ook geen goed teken als je kont en de stoel waarop je zit ruzie met elkaar krijgen en houden.
Kortom, heel belangwekkend, maar niet super, deze smekelingen.

Jammer dat er zo weinig mensen waren voor zo,n mooie voorstelling. Maar desondanks heb ik ontzettend genoten.
Mooi hoe zulke simpele gevouwen dieren zo,n wereld van ontroering kunnen oproepen.Ook de spelers zijn fantastisch Wim opbrouck als warmbloedige beer en Carola Arons als de dochter. De moeder Christine van Stralen ja dat is zo,n bijzondere actrice. Haar ken ik ook van de serie Dunya en Desie zij past echter ook goed in zo,n mooi gestileerde voorstelling. Ik blijf Sanne van Rijn zeker volgen en hoop meer van deze ontroerende voorstellingen te zien in de toekomst.

Wat een prachtige simpele voorstelling!Mijn zoontje zat zo te genieten vooral toen het konijn te voorschijn kwam kon hij niet ophouden met lachen. Ik vond de spelers ook zeer prettig om naar te kijken .Een plezierige familie de bruin.Dank voor deze fijne middag .Vriendelijke groet Helena

Helemaal top. Prachtige spelers in originele Virginia Woolf versie van Esther Gerritsen. Alledaagser en daardoor herkenbaarder. Vreemde bokkesprongen van het echtpaar Anna en Johan, in een grillige en doeltreffende regie. Met als hoogtepunt een langgerekte ruzie waarbij zij op de trap staat die niet verder naar boven gaat en hij steun zoekt en uitgelachen wordt door hun jonge gast. Extra gewei voor het originele decor. Hogeschool in acteren. Helemaal top. Mevrouw Gerritsen ga door!!!