Lang geleden dat ik met pijn in mijn buik uit een voorstelling kwam. Een verschrikkelijke voorstelling!
En ik bedoel dan… de thematiek, het verhaal.
Maar wat een verschrikkelijk goede voorstelling.
Het komt binnen als een mokerslag.
Het begint met dans en een raar soort taaltje. Kinderlijk bijna. Ik denk.. gaat dit de hele voorstelling zo duren?
En ineens zit ik er midden in. Juist door deze rare vorm. Ik kan er niet meer omheen. Wat een gruwel. Door deze vorm zie ik de beelden die het verhaal me voorschotelt. Benjamin Verdonck heeft een vertellingskracht die zo groot is en zo anders dan ik gewend ben. Ik ben echt oprecht verbaasd. Ik ben er nog steeds niet goed van. Wat een voorstelling, wat een vertelling, wat een klap in mijn gezicht!