Scherp, ontroerend, quasi-demagogisch, bij vlagen naief: persoonlijk. Wat is deze man ongelofelijk goed. Theo Maassen heeft lef, durft te zeggen wat op ieders lippen ligt, maar met zo’n openheid, ontwapenende “hier sta ik dan” mentaliteit, en zelfspot… De spiegel die hij je (en zichzelf) voorhoudt lijkt wel van glas. Briljant. Helder. Concreet. En zich toch ten overstaan van een volle zaal kunnen afvragen wat dat eenzame haartje dat uit je bovenarm groeit zich had voorgesteld van het leven. Een juweeltje van relativering en oprechtheid van groot naar klein zonder pathetiek. Woorden en geweien schieten schromelijk tekort. Gaat dat zien (als je nog kan), al was het alleen maar voor het “liedje”. Wat mij betreft een nominatie voor de beste voorstelling van het seizoen