Toen ik de zaal van de Toneelschuur uit was gelopen, bekroop mij een gevoel van grote spijt. Spijt dat ik nog nooit eerder naar een voorstelling van Orkater was geweest. Wat voor moois heb ik allemaal gemist?! Van ‘Ik’ heb ik in ieder geval met volle teugen genoten. Dikverdiende geweien voor de wonderschoon gekwelde Tamar van den Dop, het multitalent Maartje Teussink en de vreselijk grappige Leopold Witte. Verder prachtige tekst, mise-en-scene en zang. Slechts één klein smetje. De overbodig uitleggerige handgebaartjes van Beppe Costa in de eerste scene. Zelfs een leek als ik snapt dat de stemmen uit zijn hoofd kwamen. Costa was sowieso de minst overtuigende van den gansche klieck. Mijn avond kon het echter niet mer stuk. Orkater heeft er een fan voor het leven bij.