OEI. Een gewei voor het experiment maar voor de rest behoorlijk ondragelijk.

… the horror … the horror …

Na Een ideale ernst hebben de closereaders van ‘t Barre Land weer een aantal verschillende teksten in elkaar geschoven. Ze worden er erg goed in.

Wat een beschaafde, keurige voorstelling is dit. Zo verantwoord, zo zonder enige verbeeldingskracht, zo letterlijk. De muziek is ook al zo braaf.

Oerol liet zich van zijn beste kant zien. Loodgrijze wolken joegen over de duinen, de regen kwam met bakken naar beneden en ik was doorweekt nog voordat ik aankwam.

Het was een prachtige voorstelling, maar ik snapte er he-le-maal niks van. Het begin was erg mooi. De vormgeving vond ik ook wel wat hebben. De blaadjes overal en nergens waren ook erg leuk.

Ik was niet helemaal fit vanwege de avond daarvoor, en daardoor was deze Woyzeck even een graatje te moeilijk voor me.

Wonderschoon, de fragmenten van de Japanse hofdame uit een ver verleden en van de in 1982 overleden Fransman Georges Perec.

Mensen, het is nu echt officieel en ik kom er voor uit. Ik begrijp geen reet van/ heb geen reet met Beckett.

‘n Makkie voor ‘t Barre Land, was mijn eerste gedachte. De club die zo inventief, geestig en intelligent de lijvigste romans bewerkt, speelt rechttoe rechtaan Beckett.