Een van de indrukwekkendste voorstellingen die ik ooit gezien heb. Een inkijkje in de onderbuik van onze angst voor de dood en tegelijk een glasheldere zedenschets van Nederland nu. Formidabel gespeeld door iedereen maar vooral Monique Kuijpers is verpletterend.

Het idee was leuk alleen de uitwerking was slecht. Zo was het in het begin veelste lang stil en gebeurde er weinig tot niets. Verder zaten er geen spectaculaire scenes in het toneelstuk verwerkt. En werd het behoorlijk saai gebracht. Maar ondanks dat heb ik grote bewondering voor de soldaten die hun verhaal kwamen vertellen.

Belofte maakt schuld. Een jaar geleden beviel Zeeuwse Nachten zó goed, dat ik de belofte vastlegde de twee volgende delen van de trilogie te gaan zien en beluisteren.

Dus zagen we gisterenavond Koningin Amalia, Tora Bora, de Kaai van Antwerpen, de opheffing van het Koninkrijk, medelanders, het Schip van de Woestijn, de woelige baren, Amsterdam-West (én Zuid) - er viel weer heel veel te beleven. Een canon van onze tijd, opgediend als een hutspot van geestige scènes en lekkere muziek (Jef Hofmeister als vanouds en Eefje Benning als nieuwe parel). En Jan van Speijk ging voor vaderland en Ketelbinkie opnieuw de lucht in, maar het Zeeuws Meisje bleef, als meid uit één stuk, gespaard. Dat was ook nodig om deel 3 veilig te stellen.

Volgend jaar (??) zullen we er weer zijn.

Toch de voorstelling waar ik me stiekum het meest op verheugde dit toneelseizoen. Maria Goos heeft in mijn ogen weinig fout gedaan tot nu toe. Maar bij deze voorstelling is iets heel erg mis gegaan.

Goos baseerde haar familiekroniek op echte families, waaronder die van haarzelf. Je zou kunnen denken aan een documentair soort theater. Maar op de planken van de Stadsschouwburg zag ik vooral bleke personages zonder echt gevaarlijke randjes. De sul is de sul en blijft de sul. Waar Familie en Cloaca uiteindelijk meedogenlooze stukken waren, is Avenier kabbelend ongevaarlijk.

Het stuk is veel te lang en zit vol zijlijntjes waar ik geen raad mee weet. Wellicht komen die in deel 3 en 4 echt aan de orde.

Er wordt over het algemeen erg mooi gespeeld, maar de regie is stuurloos en zwiept heen en weer tussen Jiskefet-achtige typeringen en zoete “Schaep met de 5 Poten” nostalgie.

Ik had hier zoveel meer van verwacht, maar het is gewoon niet goed.

Men neme twee verhalen, speelt deze door elkaar heen en laat het aan het einde samenkomen in een grote chaos. Het werkt wonderwel. Het is een bijzonder leuke voorstelling, een meer dan terechte herneming. Goed, het verhaal heeft weinig om het lijf, de inhoud die het wellicht ooit gehad heeft is naar mijn idee niet echt (meer) aanwezig. Maar dat geeft niet, een avond gewoon een leuke, goed geacteerde, prima doordachte voorstelling zien is toch ook heel veel waard?

Als ik de reacties hier zo lees hebben ze wat tijd nodig gehad om in het stuk te groeien, want ik zag de op een na laatste voorstelling en die was prachtig. Wat nou talentloos? Thijs Römer had als enige nadeel dat het leeftijdsverschil met Desdemona te klein was, verder was hij prima. En Michel Sluysmans was ook geslepen genoeg als Jago. Ik vraag me wel af of Aniek Pheifer net zo´n woeste en sterke Desdemona neer kan zetten als Pauline Greidanus. Ze was nu vooral erg zwanger. Othello worstelde heel erg met zijn liefde en ik vond het onvermijdelijke einde erg ontroerend.

Eerste voorstelling van de reprise was in de grote bak in Rotterdam. Dat was even schrikken, zowel voor de acteurs als voor de toeschouwers; problemen met verstaanbaarheid en timing; zoals altijd bij ‘t Barre Land moet het toch weer op de vloer helemaal uitgezocht worden. Maar na een tijdje zie je ze in hun ritme komen en blijkt dat deze voorstelling nog steeds ongelooflijk scherp en geraffineerd is. En als Peter Kolpa dan ook nog muffins naar het eerste balkon gaat gooien is de zaal ook om.

Prachtig acteerwerk van Sabri Saad.Een intense voorstelling waarvan je meer begrijpt als je voldoende info hebt over hoe het verhaal in elkaar zit.Dat heb je wel nodig.
Anders blijf je achter in verwarring.Gaat deze voorstelling over de hypocrisie van even heftig biddende als in het rondneukende man?
En weer die cliche’s van de maagd/madonna (zijn islamitische vrouw)en de hoer (de verleidelijke westerse vrouw die blijkbaar alleen maar gepakt wil worden.)?
Deze voorstelling gaat over het onbegrip tussen man en vrouw en een vrouw die het niet meer pikt. Respect!!!

Deze voorstelling en ik waren niet ‘in tune’ met elkaar. Het zal een kwestie van smaak wezen, want de rest van de zaal vond het heel grappig. Ik kon niet lachen om Van den Eijndens midlife-crisis, verpakt in de metafoor van een homofiele hond die terugverlangt naar het zwervers bestaan. Ik vind een midlife-crisis een van de oninterressantse thema’s ter wereld. Koop een motor of begin een affaire met een leuke stagiare, maar val mij er niet mee lastig.

Een heel bijzonder theaterstuk, uitermate verzorgd en verrassend tot in de details van wisseling van de tonelen toe: een overkeden persoon wordt bij overlijden een rekwisiet en rekwisieten worden pas tussen de tonelen van de bühne verwijderd. IJzersterk! Razendsnelle wisselingen in emotie, altijd bij te benen. Lange voorstelling die geen minuut verveelt.
5 Geweien voor toneelgroep amsterdam en een zesde voor de Statdsschouwburg vanwege de plezierige oplossing die geboden werd aan een hoestende theaterbezoeker die zonder anderen te storen verder het stuk kon uitzien.