even wat cabaret. maar dan van het goede soort, en nog wel om te lachen ook, want dat bestaat gelukkig nog steeds. en hoewel het toneel van mij zo hier en daar best wat cabaretteriger mag worden, moet katinka maar gewoon haar polderding blijven doen.
alleen maar liedjes, en deze keer, nu de voorstelling klaar is voor het echte werk, zijn ze allemaal goed. de meeste zijn leuk, sommige zijn mooi, en de traagheid waarin ze ingebed zijn is welhaast verademend. het gaat over roken, kleine kinderen (weg ermee!), homorechten (veelsteveel), en bovendien wordt een oplossing voor Alles geboden (die misschien nog wat verder uitgewerkt mag worden). en de hond zorgt voor een goeie afsluiting.
het was me een waar genoegen.

Deze voorstelling heeft een primeur: ik ben voor het eerst in mijn leven vóór de pauze weggelopen. En dan heb ik het nog echt een uur de kans gegeven. Maar dit verhaal zou beter als kindervoorstelling kunnen worden neergezet, wat een zielige vertoning om acteurs circusartiesten te laten spelen alsof het de Wizard of Oz is. Nee, de subsidie die hieraan is verspild, had 30 amateurgezelschappen professioneler werk doen afleveren. Ok, licht en kostuums waren de moeite waard. Maar dat is dan ook echt alles.

Grote ambities hier, groter dan de stadsschouwburg in Utrecht aankan. Het decor past, van boven uit de zaal gezien, niet binnen de toneellijst, waardoor het videoscherm en het nachtelijk hoofd van vader Brabantio en, op het laatst, de spelers achter op het toneel maar half zichtbaar zijn.
Ook ambitieus van deze jonge club om een Othello te willen spelen, in een grote zaal nog wel. De tweekoppige artistieke leiding nam voor het gemak beide hoofdrollen voor eigen rekening en Jago (Michel Sluysmans) won het duidelijk van de Moor (Thijs van Peter van Piet), die misschien niet in vorm was maar mogelijk nog wat jong is om zo’n ervaren vat emoties neer te zetten? Cassio en Rodrigo waren beter, en de dames deden ook goed mee. En die Doge!
Op Othellogebied zag ik weinig nieuws (hoewel de dronkemansscène origineel is - goed lied!), en gelukkig bleef het gepsychoanalyseer waar het programmaboekje vol mee stond, op het toneel, voor mijn beperkte begrip dan toch, achterwege. Een half uur voor tijd dacht ik maak haar nou maar dood, dan kunnen we gaan bierdrinken, maar ik was voorbarig want de slotscène was namelijk op het sterven na goed.
De zeecontainerdeuren maakten het beeld wat kleurloos en het theatraaldoen (zwarte piet veegt de schoenpoets van zijn gezicht, spelers die buiten de handeling een wandeling door het beeld maken) hoeft voor mij niet zo, net zomin als de zwangere vrouw in haar ondergoed (ik hèb me een partij zitten interpreteren nog, maar ik kom toch niet verder dan de platte vaststelling dat de plaatselijke bolheid van Emilia niet bij het stuk hoort.. Ik zet mijn geld op een jongetje).
Wel jammer dat de verarabisering van Bouazza is gebruikt, de man is geen moppentapper en rijmen kan-ie ook niet, wat toch denk ik een weerslag krijgt in de voorstelling (toneelclub amsterdam bleef met dezelfde bewerking ook, nee: veel erger, in het dramatische hangen) maar ach, kniesoor die ik ben, ik had namelijk best een goede avond.
Mijn ambities reiken dan ook niet zo hoog - met een goed glas bier en goed gezelschap na afloop ben ik al gauw tevreden.

Oresteia was veel te lang, chans dat die ene haar tetten nog heeft laten zien!

Het Rotheater is er weer in geslaagd om een prachtige voorstelling te produceren die vooral technisch verbluffend in elkaar zit. Pieter Kramer heefd een geweldige bewerking gemaakt van de film Dogville waar hij het filmische niet schuwd mede door bijzonder licht en een prachtig decor van Paul Gallis. Maar een ding moet gezegd worden, alle geweien zijn voor de muziek die je van het begin tot het eind de voorstelling laat beleven en het verhaal bijzonder mooi ondersteund. Bravo voor de componist die van deze voorstelling een meeslepend meesterwerkje heeft gemaakt door middel van zijn muziek!

Ik had hoge verwachtingen… maar ik vond het zo niksig. Misschien had het te maken met de-bijna-laatste-avond moeheid? Het was zeker geen swingend concert en absoluut geen intrigerend theater. Het hing daar wat onhandig tussenin te bungelen. Jammer… terwijl het fijn zou zijn als er op het gebied van muziektheater weer wat spannends en nieuws gebeurt.
Enfin volgende keer kom ik zeker weer kijken. Zowel Susies Haarlok als Matthias Mooij zijn talentvol. Maar dan wel wat meer pit heren.

Na een veelbelovende opening, die geinspireerd leek op Cabaret, zakte de voorstelling als een plumpudding in elkaar, met af en toe een piepkleine opleving. August lijkt qua niveau heel geschikt voor een optreden in de Teletubbies, en als je al heel even in de betovering van de voorstelling wordt meegenomen, halen de figuranten je weer heel snel terug op aarde. Ik ben in de pauze weggegaan.

Stand-up Philosophy, dat is een term waar ik eerst wat pukkeltjes van kreeg, maar ik moet zeggen dat het erg goed de lading dekt. Leuk project; Laura van Dolron en Lizzy Timmers zijn innemende dames en er wordt lekker wild en snel hardop gedacht. Toch verdwaalt Dolron volgens mij in haar eigen materiaal, vooral omdat ze Thoreau’s filosofie uiteindelijk toch serieuzer neemt dan het liberalisme. Boeiend, een nieuwe generatie makers en denkers dient zich aan.

Na wat ergenis over de ontwikkeling van Kassys, ben ik weer enthousiast. Weer een filmpje, weer herkenbaar groepsgedrag, maar deze keer iets meer venijn. Regelmatig heel geestig en in het midden een naargeestige draai. Teksten niet goed genoeg en mediacommentaar snap ik niet. Rijkt net niet hoog genoeg, maar diversiteit van cast en optreden Liesbeth Gritter zelf, zijn genoeg.

Deze voorstelling heeft het NOS journaal gehaald en krijgt dus bij voorbaat al een gewei! Hoe vaak is er theater op het nieuws? Verder vond ik deze Turkse tragedie over eerwraak mooi in elkaar zitten. Het verhaal wordt verteld door de zoon, die de daden van zijn vader probeert te begrijpen. Vader was speelbal van de familie en worstelde, net als Orestes, met de hem opgedragen taak. Een familiegeschiedenis vol leugens, bedrog, haatdragerij, verkrachting, geweld, moord en demonisering en devaluering van vrouwen. Het is niet misselijk wat de revue passeert. Ik vond het best shockerend en aangrijpend. Wel een tomaat voor de lelijke videokunst.