Houd je van katten en van taal? Ook als iemand er met een fiets overheen is gegaan, flink op heeft gestampt en het resultaat daarvan tot slot nog eens stevig door mekaar heeft geschud? Dan moet je niet langer aarzelen, dan moet je gaan. Zeker als je het niet erg vind om twee uur lang onbedaarlijk te lachen om een vreselijk drama. Tis thrue, als het commanceert is het even fecking tough arbeiten. Maar je went snel aan die taal. Misschien helpt het als je als voorbereiding de volgende dialoog tussen Davey en Donny hardop leest. Perhaps isterem gesukkeld in ne condition comateus en musten we ne veterinair klingelen. Perhapstert hem kan da poor poezeke ne picuur geven, oppert Davey tegen beter weten in. Waarop Donny riposteert met How many times en dikwijls opternieft istert u ni gesteld ni van die montagne af te racen lijk ne biciclettezot. Davey houdt vol dat hij hem ni getoucheerd heeft dien hairy bol wol. Donny gelooft er niks van en smaalt After ge derover pert total waart gecrosovert zeker. En problabement achteraf nog eens erover in de vitesse achteruit. Om misverstanden te voorkomen is het misschien goed als ik nog even zeg dat The Lieutenant of Inishmore een bittere satire is over het geweld van Ierse paramilitaire splintergroepen.

Mooie Carvervoorstelling gezien gisteren. Absurdistische, maar toch huiselijke situaties; het is een wonderlijke tekst, die toch geloofwaardig blijft. De uitvergroting van menselijke relaties waar het stuk op gebaseerd is werkt goed. Minimalistisch spel ten opzichte van de uitbundigheid die ook weer in enkele personages zit, het is mooi om te zien hoe het allemaal in elkaar past.

Er heerst een relationele koude oorlog ten huize van Tobias en Agnes, waar een inwonende alcoholische, maar lucide zus en een gescheiden dochter, flink aan bijdragen. De bizarre invasie van het bevriende echtpaar Harry en Edna stelt de zaken nog verder op scherp.

Onmiskenbaar staat het kwaliteitsmerk van Albee op dit stuk. Dat garandeert sterke dialogen, die in smakelijk Nederlands zijn vertaald. Het levert over het algemeen degelijk toneel op, waarbij vooral de vier vrouwen de show stelen. Die geven zo nu en dan een spetterend vertoon weg, met een puike mix van schrijnend en geestig. Joke Tjalsma heeft m’n avond gemaakt.

Dat alles neemt niet weg dat ik een zeurende nostalgie voel naar Carver oude stijl.

Lars von Trier lapte met de succesfilm Dogville geheide filmconventies aan zijn laars door stevig bij het toneel te winkelen.

Met de “Dogville” van Pieter Kramer is schijnbaar het omgekeerde aan de hand. Het ziet er nogal filmisch uit. En toch lukt het bijna om de opzet van Von Trier te behouden.

Die wilde laten zien dat experimenten om samenlevingen van andere, goede, mensen te scheppen, tot rampen leiden. De bewoners van het gehucht Dogville zijn aanvankelijk bereid zich door de dorpsidealist Tom te laten overtuigen om altruïstisch een ( erg naïve) vluchtelinge te helpen. Maar langzamerhand dwingen ze haar -in de kern baatzuchtig en egoïstisch gebleven- al drogredenerend in de positie van slavin. Anderzijds blijkt in het apocalyptische einde de lieve, zachtmoedige en meegaande vluchtelinge Grace, zich te ontpoppen tot een meedogenloze wreekster.

Het ziet er allemaal prachtig uit. Decorontwerper Paul Gallis bewijst opnieuw zijn meesterschap. Ook de decorstukken afzonderlijk worden slim gebruikt. Evenzeer doet de vondst om Tom Kas als voiceover van vlees en bloed in te zetten, het uitstekend. En Beppe Costa als Martha werkt zowel erg geestig als goed. De opsomming van fraaie details zou kunnen worden vervolgd.

Maar toch, maar toch. Het verhaal overtuigt op de planken niet echt. De omslag van onverschillig naar hulpvaardigheid, van sympathie naar uitbuiting, van schuldeloosheid naar bloeddorst blijft onbegrijpelijk. Hoewel dat natuurlijk ook in de structuur zit, blijft het allemaal toch ook wel erg schematisch. Daar veranderen de prestaties van Jacqueline Blom, Frank Lammers en al die anderen niets aan.

Kortom, een dappere poging, die er bijzonder fraai uitziet, maar niet helemaal is geslaagd.

Een enerverend weekend achter de rug met de nieuwe voorstelling van Sabri Saad El Hamus. In zijn nieuwe monoloog, die ook het tweede deel is van het vijfluik ‘Pax Islamica’, speelt hij weer betoverend. Het is een genot om mee worden genomen op een reis door onze emoties aan de hand van Sabri Saad El Hamus die tot het uiterste gaat.
Het is een heftig stuk waarin we niet zozeer worden onderwezen over de islam, maar waarin we kijken naar ‘geintegreerde’ kunst, “whatever that may be”, waar Nederland zo aan toe is.

geweldig stuk goed voorbeeld van een griekse tragedie

Een voorstelling waar het om de tekst gaat. Het stel wil zo graag alleen zijn, en zegt het zo vaak, dat je op je klompen aanvoelt ‘dat er iemand zal komen’ De tekst bestaat voornamelijk uit herhalingen van de zinnen. Wat een komisch als wel een irritant gevoel geeft. Toch een aardige voorstelling.

Ik ben vandaag geweest, voornamelijk omdat ik Henk Poort eindelijk weer kon zien spelen.
Was dan ook verdomd blij toen ik vanacht Syb bij een of ander nieuwjaarsfeest zag feesten, dan wist ik dat ik in ieder geval Henk zou krijgen als Rembrandt.

Ik vond het een prachtige musical. Onwijs mooie kostuums en hele mooie decors. De teksten af en toe wat te diep of verwarrend voor een musical. Maar dat hinderde niet.

Henk Poort was weer FE NO ME NAAL! Hij is een fenomeen, in zijn talent alleen.

Ook vond ik Remko Harms echt onwijjjjjs goed! Hij speelde de rattenvanger. Wat een onwijs goede stem, ongelooflijk. Kreeg verscheidene keren kippenvel. Ik hoop hem nog heel veel vaker te zien in een musical.

Ik moest huilen, toen ik Henk zag huilen toen ook Titus zijn zoon dood ging. Ik vond het een prachtvoorstelling!

Wegens de complexiteit van het thema van de voorstelling en de sterke analyse van het fenomeen ziekte die er gemaakt wordt lijkt het onzin hier al te veel woorden aan vuil te maken.Zieke zielen is een ervaring die iedereen zou moeten ervaren.
Dit is in vorm een opening naar andere kunstvormen en is daarom revolutionair als theatervoorstelling.
Sarah Moeremans en Joachim Robbrecht bewijzen hier iets te willen met theater dat andere (conventionelere) kijkers en makers in het beste geval aanzet tot werken in plaats van dat eeuwige lamme traditionele en doodse theater opnieuw en opnieuw te reproduceren.Dit is Theater zoals het was in zijn essentie nl. een gebeurtenis.Niet meer en ZEKER niet minder.En dat is al heel wat meer dan wat er voor de rest in Nederland gebeurt.

Prachtige kostuums inderdaad. Heel prachtig zelfs, maar wel 18e eeuwse kostuums. Volgens het programmaboekje was dat een bewuste keuze, maar waarom had Elisabeth dan zo´n grote kraag? Was ze anders niet herkenbaar genoeg? Dat maakte het een beetje dubbel. Zoals ik wel meer dubbel vond in deze versie. Mirjam Stolwijk was niet bepaald een femme fatale en ook niet erg religieus, ze was vooral erg jong en een beetje in de war en hulpeloos en duidelijk geen partij voor Elisabeth. En waarom gingen die twee koninginnen elkaar fysiek te lijf? We begrepen zo ook wel dat de situatie vernederend was. Onderschat Erik Vos zijn publiek of houdt hij gewoon heel plat van vechtende vrouwen op het toneel? Het waren prachtige acteurs en het zag er schitterend uit, maar ik bleef toch met veel vragen zitten. De nadruk lag erg op de politieke verhoudingen maar door al het uiterlijk vertoon werd je dan weer afgeleid. Jammer.