Een voorstelling waar nu eens alles klopte, tekst, spel, regie, decor. Rob de Graaf overtreft zichzelf met een tekst over de kolkende bewegingen en de totale stilstand rondom een sterfgeval. Het spel is fenomenaal Keesen & Co: boordevol alledaags subtiel gedrag waarbij je vergeet dat het theater is en ondertussen krijg je de prachtigste filosofische zinnen achteloos naar binnen. De spelers laten soms hun lelijkste kanten zien maar doen dat zo liefdevol dat mijn aanvankelijke afkeer zich omzette in meededogen. De stiltes zijn schrijnend. Het decor roept zowel een strak interieurtje op als een ziekenhuis als de poort naar het hiernamaals. Indrukwekkend.

Gezien op 23 december in de Stadsschouwburg te Tilburg. We hebben ons prima geamuseerd, zeker omdat de inleiding ook nog intereswant was. Komplimenten voor jou Bas en de assistente. Ook voor je rollen , beer etc, Nog even nagepraat met jou en later hoorde ik dat je ook nog dat “vreselijk knappe meisje speelde” Thomas ( onze huisvriend van vroeger ) speelde heeeeel goed en zijn ogen spraken boekdelen. De rol van August is bij Machael op het lijf geschreven!!
Allemaal een kompliment hoor , want je doet het samen en ik wil deze reaktie niet te lang maken >
Groetjes Els Dankers en een suksesvol jaar toegewenst !!

Wat een prachtvoorstelling om het jaar mee af te sluiten. Al anderhalf jaar geleden heb ik twee scènes gezien tijdens de Uitmarkt en wilde al heel lang de andere scènes zien, maar het kwam er maar niet van. Maar nu eindelijk wel en het was beter dan ik me kon herinneren of hoopte dat het zou zijn. Intiem, mede door de setting, intiem en heel goed gespeeld. Ok de jongelingen worstelen nog met het kunnen vertolken van het drama van een huwelijk, maar des te beter zijn de andere vier. Het niet onder woorden kunnen brengen van emoties, maar je er wel door laten leiden. Het haten/houden van iemand dat dit huwelijk bij elkaar houdt en kapot maakt en toch niet zonder elkaar kunnen. Met een zeer aangrijpende, ontroerende, lachwekkende, maar oh zo goed in elkaar gezet idee van de vierde ‘ruzie’ scène. Ik snap nu het begrip van Topstuk.

Een catfight en een nippleslip. Zo maak je niet iedere dag vorstinnen mee. Maar het illustreert hoe Erik Vos uit de deftigheid van Schiller zelfs van diens koninginnen mensen van vlees en bloed maakt. Hare Majesteit Will van Kralingen en Hare Koninklijke Hoogheid Mirjam Stolwijk, zijn koninginnen naar mijn hart.

Dát en het weer eens kijken naar een rechttoe rechtaan en goed verteld verhaal, beviel in dit geval prima. Een lange avond, de afloop was bekend, het decor was extreem sober, adembenemende hoogstandjes ontbraken en toch tevreden naar huis.

‘t Kon slechter, zouden ze in Groningen zeggen.

De voorstelling begint zeer matig. Traag en slecht gespeeld. Spelers zijn het namelijk niet, de mannen die op de vloer staan, het zijn muzikanten en dat zullen we weten ook. Wanneer ze de instrumenten oppakken en ze hun hoofden afzetten krijgen we te zien waar we op gewacht hebben: een rauwe Hollandse variant op the Residents. Met mooie liedjes en vuurwerk aan gitaar- en drumgeweld. Dit is wanneer de voorstelling het meest overtuigt. Wanneer we de slappe monologen en de kinderachtige diaspelletjes die door de voorstelling verwoven zijn dus even wegdenken kunnen we wel degelijk spreken van een belofte voor de toekomst. Hier gaan we, kortom, meer van horen.

Een geweldig mooie, eigentijdse, actuele voorstelling over opgroeien, leren leven. Voor jong en oud. Prachtige liedjes (door Gerton Zeilstra) en grappige vondsten. Ga em zien! Kan nog tot de 30e van deze maand in Den Bosch (verkadefabriek).

Bij de vrouwen heb ik dat niet, maar van de kostuums van de mannen wordt ik een beetje lacherig. Het lijkt ook wel of die kostuums de acteurs af en toe verleiden tot oubollig gedoe. Of ze hun manier van acteren eraan aanpassen zodat ze ook de binnenkant van hun cape aan ons kunnen tonen. Een zeer onderhoudende voorstelling overigens, het drama boeit me echt. Helemaal geen spijt dat ik ben gegaan. Hoewel ik was gewaarschuwd dat ik maar de halve voorstelling zou zien. De twee vorstinnen (en hun raadgevers) moeten namelijk (nogal vaak) kordaat, zelfbewust en met ferme grote stappen hun opkomst maken. Op een veel te klein vloeroppervlak. Na afloop hoor ik zelfs dat van de meer dan tien meter in Den Haag, ze er in het Compagnietheater in Amsterdam er nog niet eens twee hebben om dat te doen (de draaischijf neemt alle ruimte al in beslag). De helft van het decor bleef ook nog eens achter, past ook niet. Zeer onderhoudend, dat wel dus, maar om het volledige koninginnedrama te zien zou ik eigenlijk nog een keer in Den Haag moeten gaan kijken.

Wat kan er toch veel
bij het regisseurstoneel

Heel aparte avond. Een griekse tragedie (trilogie nog wel), door (voornamelijk) toneelclub amsterdam, en het moest al om zeven uur ‘s middags beginnen. Alle seinen op boe.

Hoe anders ging het.
Iedereen stond onder de macht van de grote poppenspeler: de timmerlui en de koks van de schouwburg, de klussers van de toneelclub, het publiek dat vroeg op kwam dagen (behalve de mensen die van niks wisten…), de spelers (waaronder Hans Kesting die zijn broek eens níet uittrok), ik (die Halina geen bezwaar vond) - kortom, Johan Simons was iedereen de baas.

met klei en kots en bushokje,
met goden en doden en levenden dooreen,
met dat je inderdaad beter een vrouw kunt vermoorden dan een man,
met alles was het goed.
(de tomaat voor het inslaapvallen tijdens het eerste deel hou ik in eigen zak)

Heel apart dus.
Zou dan misschien die andere vinding van die grieken, democratie, toch ook de moeite waard kunnen zijn?
En olijven lekker?

Remy, allen op de wereld is een familievoorstelling in de maand december in de Verkadefabriek in ‘s Hertogenbosch.
De regie is van Madeleinde Jutten-Matzer.
De hoofdrol wordt gespeeld door Wendel Jaspers en Gerton Zeilstra en Mischa Ardon spelen -tig andere personages. Het is een feest voor oog en oor: ze spelen, zingen, rappen en dansen dat het spettert, anderhalf uur lang. Ik zag zelfs dat jonge kinderen geboeid heel die tijd blijven kijken. Alles is goed op elkaar afgestemd: muziek, dans, decor, costuums. Kortom als je kinderen liefde voor toneel wilt bij brengen: ga naar deze voorstelling.

Help, mijn broer had het onzalige idee om met zijn verjaardag naar Boom Chicago te gaan. Ik haat stand-up comedy en alles wat daar mee te maken heeft: theatersport, de vervelende Lama’s, improvisatie-gezeik, flauwe grappen ten koste van mensen uit het publiek bah bah bah. Toch maar mee gegaan. ‘Dan ga ik maar heel veel drinken’, dacht ik. Gelukkig was mijn cynische familie mee om opmerkingen te maken in de trant van ‘Ah, acteurs die in Amerika niet aan de bak komen’ etc. U begrijpt, het viel allemaal best wel mee. De interacties met het publiek waren niet van een bijster hoog niveau, maar de vier acteurs waren charmant en enthousiast en hadden een paar leuke sketches zoals een persiflage op 24 en het VideoDagboek van Anne Frank. Verder wel erg flauw zeuren over dat i-pod’s en internetcommunities de eenzaamheid van de mensch alleen maar vergroten. Wat een onzin. Lang leve mijn beeldschone i-Pod en lang leve al mijn vriendjes die ook hele mooie i-Pods hebben.