Gaat het zien, gaat het zien! Een pareltje van prachtig gezegde mooie teksten, humor, muzikaliteit. Warre Borgmans toont zich een meester van vertelkunt, persoonlijk, grappig; Jokke Schreurs is zijn muzikale tegenvoeter op gitaar. Je zou willen dat je zo geweldig kunt gitaarspelen, alsof je naar een compleet orkest luistert. Een onverwacht groot genoegen in de kleine zaal van de Rotterdamse Schouwburg. Ik had eerst 5 geweien, maar er toch nog maar 6 van gemaakt. De minirecenties geven tegenwoordig nogal uiteenlopend beeld te zien. Over deze voorstelling kan geen misverstand bestaan. Gaat het zien, gaat het zien!

Een topcast, en dus oerdegelijk theater. Knap om zo’n lap tekst tot aantrekkelijk theater te maken, en interessant om dat zo weinig geengageerd en gemoderniseerd te doen. Maar het blijft een beetje bij knap en interessant; ik miste urgentie, ik miste dramatiek, ik miste een opvatting over het stuk. Hoe goed ook, toch een beetje een teleurstellend project naar mijn gevoel.

Waarom kijk ik naar al dit drama als de boodschap aan het eind zo ongelovelijk verot is! Ik ben geen hoofddoeken drager, mij hoeft niet verteld te worden dat vrouwen zich in moeten houden om mannen meer kans te geven. Waarom kiest Athene de kant van de man die zegt: ” De vrouw is geen voeder, maar slechts de drager van mijn/het zaad waaruit echt leven ontstaat”
Sorry Paul Slangen, het is geen oplossing de oer aarde dan maar als rol vereerd te laten worden, Ik wil niet dat men mij vereerd(ik ben geen billboard), ik wil dat men mij serieus neemt!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik ben een vrouw,……….. en ook al zitten er in de griekse tragedies veel van de mooiste vrouwen rollen (ook hier weer prachtig vertolkt) maar deze Oresteia mag nooit meer gespeeld worden.
En waarom Orestes niet straffen,…. leven we dan echt hand om hand, hier in Nederland?
Verder nog een regie ding: de modder is geniaal———waarom je materiaal zo ontkrachten, voedster?

Zeer goed gespeeld toneelstuk! In het begin was het even wennen aan het accent, maar al snel voelde het heel natuurlijk.
In het midden leek het even saai te worden, maar al snel werd het meeslepend boeiend.
Zeker het slot was iets om nooit te vergeten, vol emoties, zelfs tot na het applaus.

Nog nooit eerder waren muziek en dans in een stuk zo sterk geïntegreerd als in Villa Goldberg. Er zitten zoveel originele elementen in dat met deze produktie achteloos een geheel nieuw theatergenre lijkt te zijn begonnen.

Allereerst de muziek. De groep Calefax van vijf rietblazers maakt van de Goldbergvariaties een totaal nieuw stuk en de speelsheid ervan is geaccentueerd door de bewerking van Raaf Hekkema. De blazers spelen de muziek uit het hoofd en doen daarbij ook nog mee in de choreografie met de vijf danseressen wat op zich een fenomenale prestatie is. Dat dan een enkel nootje hier en daar niet voldoet aan studionormen is onvermijdelijk. Bach swingt hier en de spelers ook. Hopelijk brengen ze snel een CD ervan uit.

De choreografie is doordrenkt van de muziek en zit barstensvol speelse en ontroerende vonsten. Zo is er een pas-de deux op een bed en een solo op vijf bedden naast elkaar met bewegingen die alleen in een droom bestaan. We brengen een derde deel van ons bestaan door in bed en wat een feest dat telkens weer kan zijn wordt hier goed duidelijk gemaakt. De vijf dansers zijn individuele karakters die passen bij de verschillende muzikale variaties en ze hebben groot plezier in werken met de muzikanten op het toneel. Wat met de lakens, kussens en ledikanten allemaal gedaan wordt, levert een geweldig toneelbeeld.

Kan je eigenlijk muziekspelers op het toneel laten dansen? Eerder traden vuilnismannen en voetballers in dansvoorstellingen op dus waarom geen muzikanten? Die hebben wat met dansers en eindelijk zijn ze hier samengebracht. Waarom is niet eerder iemand hierop gekomen? De manier waarop ze met elkaar omgaan zit vol achteloze surrealistische grappen maar ontroerde ook het publiek soms tot tranen toe. Velen vinden de voorstelling te kort. Voor het overstelpende kijk- en luisteraanbod dat binnen een uur verwerkt wordt, komt men ogen tekort en wie maar één voorstelling bezoekt heeft veel gemist. Wie vaker gaat ziet dan ook steeds iets nieuws. Ook daarin wijkt de voorstelling af van wat gebruikelijk is

In lange tijd heb ik niet een stuk gezien van het kaliber van Villa Goldberg. Met grote dank aan de makers en aan het Theater aan het Spui.


JD

Eerlijk gezegd was ik vergeten dat deze voorstelling 2 jaar geleden zoveel ophef veroorzaakte. Maar toen ik de “verkrachtingsscene” op de tafel zag herkende ik het beeld opeens van de foto uit de krant. Nog steeds niet erg prettig om te zien, maar toch valt het wel mee. Zou ik in de tussentijd dan al zoveel meer gewend zijn geraakt? Misschien dat dat gedoe met die webcam en dat (quasi live?) gechat daarom ook een beetje gewild aandeed, hebben we vaker gezien. In deze voorstelling heeft Hans Kesting een dubbelrol: hij speelt de vader en ook de minnaar en dat werkt erg goed. Het zorgt voor een extra dreiging en het maakt het contrast tussen die twee mannen ook groter. Als hij twee keer op bijna dezelfde manier de liefde verklaard aan dezelfde vrouw maar als verschillend personage maakt dat het contrast des te schrijnender. Halina Reijn is geweldig, niet zo hysterisch als ze wel eens kan zijn maar daardoor des te enger. Indrukwekkend!

Een zeer geslaagde symbiose tussen muziek en dans. De prachtige Goldbergvariaties zijn meer dan uitstekend ’ vertaald’ door en voor het rietensemble Calefax. De danseressen slepen je als publiek mee in hun slapeloosheid, frustraties en dromen. Het stuk ontroerend door de synergie tussen de muzikanten en de danseressen.
Prachtig uitgevoerd en alle respect voor de choreografe Sanne van der Put die deze lastige combinatie tot een uitermate boeiende voorstelling heeft weten te maken.

Wat een geweldige avond! Grappig, flauw, hilarisch, spannend, ontroerend en wat niet nog meer? Wie hier niet door geraakt wordt is een cynicus pur sang. En dan krijg je behalve slimme circus-suggesties en een paar ontroerende clowns (Michael Pas is absoluut ontwapenend)ook nog eens een paar geweldige ‘vrouwen’acts te zien! Dit is nu al de voorstelling van het seizoen.

Vier acteurs, een pianist, wat vlotte tekst en een goed basisverhaal voor een dramatische voorstelling: man gaat dood tenzij broer merg afstaat, maar broer kan nooit nee zeggen dus kan je zoiets eigenlijk niet vragen. Of toch wel. Of niet.
Goed dilemma. Wat kijvende wijven erbij en je bent een heel eind.
Of toch niet?
Er kwam hier wat minder uit de verf dan er voor de spelers in zit (theater kikker had een nabespreking geregeld, dank!). Misschien was het te vlot, of te losjes; misschien ook was het juist niet abstract genoeg. Wel dapper, van dit gezelschap zonder regisseur, om van deze operatekst (want dat bleek het te zijn! aangevuld met wat flarden van ander werk van Judith Herzberg) een toneelstuk te willen maken.
Operatekst dus. Met regels als:
De ene heeft een grote wrat
En zo heeft iedereen wel wat

Ik bijvoorbeeld, had geen vervelende avond. Wat nadenken, met de spelers, over een dilemma - het kan slechter.
Aardig spul toch, toneel.

Ja, met een propedeuse Nederlandse gebarentaal (NGT) op zak, moet je als theaterliefhebber wel naar het Handtheater. John van Gelder vertelt aan de hand van een schilderij van Hendrick van Avercamp (De stomme van Kampen) ‘Winterlandschap met ijsvermaak’ wat er volgens hem op het schilderij aan de hand is. Elk detail wordt vergroot op de achterwand en John van Gelder vertelt door veel uit te beelden over de deftige dames en heren, de schijtende mannen en over hoe de eksters van boom tot boom vliegen. Een erg simpele voorstelling, maar prachtig uitgebeeld door een dove acteur. Ik zeg uitgebeeld, omdat hij geen taal gebruikt. Wel de voordelen van de NGT, namelijk het principe van ‘rolnemen’, waardoor hij heel makkelijk schakelt tussen de rollen van mens en dier. Een acteur die hetzelfde in het Nederlands wil gaan vertellen zal alleen maar saai zijn, zeker zonder attributen. Slechts twee geweien, omdat er geen slechte punten waren, maar alles wel erg simpel gehouden is.