Op 2 december naar de premiere van de voorstelling van Niet Schieten geweest. Na de werkvoorstelling in Utrecht en 3 try outs gezien te hebben was het erg leuk om de voorstelling nu als premiere te zien. De voorstelling is zeker de moeite waard om heen te gaan. Het verteld het verhaal van loverboys waarin het publiek op een leuke manier deel uit maakt. zeker de moeite waard!

80 minuten onvervalste onversneden Jongewaard. Je krijgt een enorme bak geschreeuw, spuug, gefriemel, Rob de Graaf, lelijk decor, terzijdes en noodzaak over je heen. Gerustellend verwarrend. Nu ook met elektrische viool en orgel. Speciaal gewei voor Almeerder, die het zich stoïcijns laat aanleunen.

1 gewei voor een mooi strak vormgegeven circusvloer met prachtige drukbewerkte doeken.
Meteen de laatste want het stuk en de uitvoering waren vreselijk. Geen woorden voor, ik heb echt mijn tijd uitgezeten in een verloren avond.

‘Griekse trilogie van regisseur Johan Simons raakt uiteindelijk bedolven onder een niet te stoppen woordenstroom’ stond er in de Volkskrant. Precies omgekeerd was mijn ervaring. De acteurs, regisseur en vormgevers hadden van een hopeloze tekst/vertaling die zo uit een schoolboekje leek te komen, uiteindelijk een boeiende en waardevolle theatervoorstelling weten te maken. Deel I was rampzalig. Voor niet-gymnasiasten was er volgens mij geen touw aan vast te knopen en zelfs vertrouwd met de materie was het onmogelijk het hoofd erbij te houden. Na de thuiskomst van Agamemnon sufte ik weg om bij diens doodskreet weer op te leven. Het werd geen theater. De dramatische accenten die waren aangebracht, het braken van Klytaimnestra, de Parkinson-trekken van Agamemnon waar het grijzend baardmos voldoende was, deden geforceerd, een beetje wanhopig misschien, aan. Storend en overbodig was de geluidsband die gedurende dit anderhalf uur durende deel te horen was.
Hoe boeiend bleek gelukkig het vervolg. De juiste toon was gevonden in deel II waarin de kinderen van de hoorndrager hun vader wreken. Subtiel was Pierre Bokma als de oude min met buikje en borstjes van klei. Deel III: te lang maar in een tijd gedomineerd door politiek vanuit de onderbuik en oppervlakkige itempjes journalistiek was het ook een verademing. Wijs en soeverein stond de godin Athene tegenover de wraakgodinnen. Tijdloos relevant. Bovendien heeft het spel van Chris Nietvelt altijd licht en lucht, een plezier om naar te kijken en te luisteren.
De acteurs waren zonder uitzondering uitstekend.
Prachtig vond ik de vormgeving die nergens overheerste en die functioneel was. De apenkooi in het eerste deel -de dag ervoor was ik in Artis- met de vrouwtjes, de jongen, het verstoten, afgeleefde mannetje en de arrogante nieuwe leider. Het peuteren aan elkaars klei leek op vlooien. Pas in deel III bleek waarom een deel van het publiek op het toneel zat. Net als de oude Grieken zaten we rondom het geding.

Bitter grimmig, Rob de Graaf op z’n top. Met een vastgeroest echtpaar Bussemaker/Kuijpers die de sterren van de hemel spelen, net als de rest. Boven een netgestorven familielid/vriend/ex-vriend. Een luguber mooie voortelling.

de meest schitterende musical die ik sinds jaren heb gezien!!! Vol emotie, mooie muziek en zang, schitterende technieken met beeld en geluid. Ik ben blij dat ik dit gezien heb! Ik zou zeggen; ga het nog zien zolang het nog kan!

Wanneer Bernhard na zijn dood in het voorportaal aankomt, blijken daar Juliana, Greet Hofmans en Beel op hem te wachten. Er moet nog veel puin worden geruimd, en pas als zij klaar zijn met hun leven kunnen zij door naar hun dood.
Op aandringen van Juliana leggen zij tegenover elkaar verantwoording af voor het spel dat zij tijdens hun leven hebben gespeeld door het na te spelen.

Het toneelstuk dat in het voorportaal wordt opgevoerd heeft het flauwe van een komedie die maar niet grappig wil zijn, het vlakke van een raamvertelling. Renée Soutendijk (Juliana) perst al haar talent eruit om er nog iets van te maken. Dat haar pogingen frustrerend en ijdel zijn, is te horen aan de verwrongen stem waar ze continu mee spreekt.

Juliana is een jammerlijke mislukking.

Ik ben blij deze wonderbaarlijke voorstelling gezien te hebben. Een waar pallet van al dat het theater te bieden heeft. Een gewitje is er voor het geluid, Alles was prima verstaanbaar maar er waren duidelijk veel missers met het instarten van het geluid. De acteurs zijn van grote klasse met name Thomas de Bres, Hylke van Sprundel, Bas Keizer en Stijn Westenend stijgen boven hun eerder vertoond kunnen. Michael Pas toont aan dat hij van eenzame klasse is en Louis van Beek zou een solo programma kunnen vullen met al zijn creaties. De paardenkathedraal weet op 1 of andere wijze altijd weer op een unieke wijze een vormgeving of concept te tonen die ik nooit eerder gezien heb. De kostuums zijn weergaloos mooi en mogen hierna direkt tentoongesteld worden.(Mirjam Pater?)Zoals gewoonlijk bij de voorstellingen van Dirk Tanghe, is ook deze weer belicht door Uri Rapaport. Voor het hoogstandje dat er nu wordt afgeleverd mag er wel eens een prijs worden geschonken. De vertelling is simpel maar na de pauze erg verassend.

Ik moest een beetje te weinig lachen. Dat is geen goed teken voor een klucht. De vorige van Jon van Eerd die ik zag (Tel uit je winst) vond ik leuker. Deze was te langzaam en er miste een onverbiddelijke onderliggende logica die ondanks de idiotie van de personages de situatie voorstelbaar maakt. Jammer, volgende keer kom ik gewoon weer kijken, want ik hou wel van het genre en Van Eerd is gewoon grappig. Overigens zag ik dat er een soort sponsordeal was gemaakt met seniorenomroep Max; onverstandig vind ik: het publiek vanavond was behoorlijk jong.

Actie tomaat! Ik moet 4 tomaten inbrengen tegen al die geweien voor deze voorstelling. Want uiteindelijk vond ik deze voorstelling helemaal niet goed.
Het verhaal, bestaande uit 3 delen, is in zijn geheel super gespeeld. Maar wat wil je met deze prachtacteurs. Daar is de gewei ook voor bedoeld.
Maar de tekst en de modderpoel op het saaie decor………nee, het kon mij niet boeien.
Deel 1 was nog de voordeel van de twijfel. Deel 2 was het best in spel, maar feitelijk vond ik dingen niet kloppen. En deel 3 ging ten onder aan rouwstemming, saaiheid en blubber.
Sorry, ik had me erop verheugd na het zien van Oresteia van Het Nationale Toneel. Maar daar haalde deze het niet bij.