Een GEWELDIGE, ontroerende musical. Uiteraard is het visuele aspect ongelofelijk mooi - een groot gedeelte is van Rembrandt zelf, tenslotte - maar de wijze waarop zijn kunst en het verhaal in het theater wordt getoond is ongeevenaard. De muziek is van een ontroerende schoonheid, en ondersteunt het verhaal 100%. De cast is misschien wel de meest geweldige die ik in het theater heb mogen zien. Ze nemen je mee, laten je lachen, laten je huilen…..Ik had graag een gouden gewei gegeven!!

Hier hebben we wat aan! Othello wordt er eens niet ingeluisd, maar grondig doorgelicht. Een prima analyse door Abdelkader Benali. Heel goed neergezet ook (die vloer!). En goed met de gekende denkbeelden gespeeld (een zwarte acteur verft zijn gezicht zwart om in een wit stuk voor een wit publiek te gaan spelen).
Nuttig (en vermakelijk ook he) om dit beroemde personage eens los van zijn eigen stuk te kunnen bekijken.
Errug graag gezien deze!

Wie kiest voor een vervreemdende benadering (zoals deze makers hebben gedaan) is natuurlijk vrij om ook de tekstbehandeling bewust harkerig af te raffelen. Jammer alleen dat de declamaties een totaaleffect opleverden wat schreeuwerig, onverstaanbaar, uitdrukkingsloos en weinig boeiend was. Tel daarbij op: de gemakzuchtige ‘komische’ filmverwijzingen, de vreselijke Hitler-imitatie, het oversymbolische decor én de gruwelijke zittijd van 3 uur en de conclusie kan niet anders zijn dan dat dit stuk een verspilling was van energie, van zowel acteurs als publiek.
Wanneer halverwege de vraag opkomt of Shakespeare nog wel opgevoerd moet worden, is er iets grondig mis met het stuk waar je naar zit te kijken. Shakespeare kán heel relevant zijn, of mooi, of boeiend. Dat was Richard III van het RO dus duidelijk niet.

Een dikke voldoende voor deze voorstelling. Ik was een beetje huiverig toen ik las over de vergelijking van de post traumatische stress van Ajax en de veteranen van nu, maar het greep me toch wel aan. Alles is bij deze enscenering erg ingetogen gehouden en daarmee erg duidelijk. Heerlijk om Athena (Romana Vrede) over het toneel te zien dwalen. Sterk spel van Jeroen de Man als Ajax. De voorstelling zegt mij alleen niet dat we de Veteranen moeten eren, maar eerder dat we geen oorlog moeten maken, zodat we er geen Veteranen meer bij krijgen.

Geen café, geen comeback, en de minds zijn ook niet sterk genoeg om echt te liken. Wel zitten er de nodige interessante dingetjes in, maar die zijn te klein, te dun en vooral veel te los om tot een interessante voorstelling te komen. Het is me een raadsel wat de stadsschouwburg utrecht beoogt met de selectie van juist déze voorstelling voor de serie nieuwe theatermakers. Eén tomaat gaat dus naar de schouwburg. Zal ik nog aardig doen naar de nieuwe makers? Ehm, nee; ik heb betaald dus dat hoeft niet.

een wonderschone tekst van neerlandsschrijf groeibriljant Husicic, laat uit monden van toekomstig leiders alle kanten van het diafragma aan bod.
Waar veel theater moralistisch uit de hoek komt, laat van de frisse in een kraakheldere regie van Jeroen Kriek wereldbeelden samengaan met het ontbreken van chippies uit de voorraadkast. De kakafonieen van personage Hermans dient terstond als verplicht lesmateriaal op de toneelscholen te worden onderwezen. Een lesje ethiek die zn weerga niet kent.
Echter wel een weg vinden met de klappen. Elke tik dr bovenop alstublieft. Veegjes in haren taboe.
Hoop ook dat alle spelers tijdens de tournee kunnen loskomen van de tekst door hem eigen te maken.
Maak ze a-moreel en goor, laat het toneelspelen voor wat het is, en rag daar dan weer door heen met karakter, bloed, zweet en tranen.
Dan gaat ie echt rolllllllen.
Petje Pieperlooi

De voorstellingen die ik tot nu toe van Ola Mafaalani heb gezien bij TGA waren altijd interessant, maar nooit echt wereldschokkend. Dit is er weer zo één. Hemel Boven Berlijn is zwaar associatief theater waarbij ik het heerlijk vond om er in weg te zinken.

De vertelling staat centraal, maar er is helaas niet veel vertelling om je nou echt druk om te maken. Het is allemaal wel “aardig”, maar meer niet. Het zand stroomt naar beneden (the sands of time….?), er worden wat “diepzinnige” zinnen door een microfoon gefluisterd, Frida Pittoors ssspppprrrreeeeekkkkkkttttt ontroerend en Hadewich zingt PRACHTIG. Ach….je kan het slechter treffen op een maandagavond…… Maar er is nergens de noodzaak dit verhaal te vertellen. Jammer.

Het was gewoon niet zo’n goede voorstelling. Misschien had ik ook meer verwacht, in de serie nieuwe theatermakers. In het gesprek achteraf leek het erop of ook de regisseuse en de spelers niet heel erg tevreden waren.
De voorstelling zakte gewoon telkens in. Nergens kwam je echt in het stuk, en verder dan licht geamuseerd ben ik niet gekomen. Ik ben niet geraakt, bijvoorbeeld. Goed, er waren wel wat zinnen die ik herken. Wie wil niet het liefst alleen maar dingen doen die hij belangrijk vindt? En al die anticlimaxen de hele tijd. Het was haast of je televisie aan het kijken was, en iemand anders heeft de afstandbediening, en zapt weg als het leuk begint te worden.
Nee, ik had eigenlijk gewoon meer verwacht van de voorstelling…

Wat een geweldige voorstelling! Echt super. Scherpe teksten, mooie beelden, sterke keuzes in de regie. Martin Bril is ook een briljante vertaler geweest, de teksten lopen echt super goed. Hallo, vreemdeling. Wat is er makkelijker dan van een vreemdeling te beginnen te houden? Die nog alles kan zijn, en nog belangrijker, voor wie jij alles kan zijn? Het is echt een fantastische voorstelling geworden. Ik kan niet wachten om weer een stuk van Patrick Marber te zien, want van dit soort scripts zouden er meer moeten zijn. Overigens geldt dit ook net zo hard voor het regiewerk van Antoine Uitdehaag, daar zal ik een volgende keer ook zeker weer heen gaan.
Een stuk dat je eigenlijk niet mag missen.

Achterover leunen is er niet bij tijdens deze indrukwekkende voorstelling van Anouk van Dijk. Een klein, vierkant stukje vloer, begrensd door ons, het publiek, is de ruimte die twee danseressen tot hun beschikking hebben.
“Stau” begint heel klein, maar naarmate de bewegingen groter en heftiger worden, raak je als toeschouwer letterlijk steeds meer betrokken. Je voelt de wind van de beweging, ziet het zweet, hoort de sneller wordende adem. Soms een hand op je been of schouder, soms een intense blik.
Dan worden de stoelen weggehaald en kan het publiek zich vrij door de ruimte bewegen. Het lijkt misschien of je wat afstand kunt nemen, maar de dansers, vier in getal nu, gebruiken dan de hele vloer. De ene keer vindt er iets plaats ver van je vandaan, het volgende ogenblik ben je deel van de choreografie doordat een danseres jou betrekt in haar performance. Als het einde van de voorstelling nadert worden enkel willekeurige toeschouwers uitgenodigd mee te doen, doorgaans een tenenkrommend gebeuren dat verboden zou moeten worden, maar hier werkt het! En dat niet alleen, het grijpt je zelfs bij de strot.