Ja ja, het gaat over politiek en dan kan je makkelijk verkopen dat het reuzeactueel is. Verkiezingen in zicht, maatschappij op drift, de roep om Leiderschap klinkt alom (nou ja, in kringen van lijsttrekkers dan) en met D66 zijn ook referenda en directe verkiezingen van burgemeesters en zo gestorven.
Ja ja. Kijk, als je nou 5 jaar geleden zo’n politiek stuk gedaan had, ten tijde van maar beter nog net voorafgaand aan de opkomst van Fortuyn, dán was je actueel bezig! Nu ben je gewoon 5 jaar later.
Wat overigens niet wil zeggen dat het niet interessant was, prima voorstelling zelfs, bijzonder helder, wellicht zelfs wat te veel uitleggerig maar prima stuk dus. Goed bewerkt, aardig neergezet, redelijk gespeeld. Jammer dat het slot zo kort en slap was, maar dat verwijt geldt zeker ook Shakespeare die zo braaf was dat-ie de moeder liet winnen van de grote krijger. Ik hoopte echt dat Coriolanus z’n stad inclusief vrouw, kind en moeder, met de grond gelijk zou maken. Of alleen vrouw, kind en moeder.
Helaas, hij liet zich verslaan.
Overigens speelde Aluin dit stuk 5 jaar geleden ook, en zag ik het toen ook. Toen vond ik het niet zo goed, op het eind zelfs saai en slepend. Laten we zeggen dat we allebei 5 jaar verder zijn in onze ontwikkeling…

Jemig, behoorlijk wat gevloek over deze voorstelling. Ik vond het wel een verfrissende theatercabaretrockcirquedusoleilamericanoeuropeano fusion avond. En in de pretentie-volheid van de tekst/decor/muziek combi een passende ode aan de film van regisseur Wim Wenders, Mr. Pretentie himself. Verder vond ik het erg fijn dat Noraly Beyer het nieuws kwam voorlezen (Zou ze dat ook bij mij thuis willen doen?). Alleen begon de voorstelling na de grandioos spectaculaire trapeze act een beetje te trekken. De afdaling van de engel naar de aarde werd erg langdradig uitgespeeld en vond ik het eigenlijk het minst boeiend van de avond. Maar verder prettig om het aardse kutbestaan als iets begeelijks gepresenteerd te zien. “Laten we blij zijn” ;-)

In het begin had ik wat moeite om in deze voorstelling te komen. Halina Reijn vond ik net niet helemaal geloofwaardig als Hedda, het bleef een beetje een vervelend meisje dat ze probeerde neer te zetten, maar zonder doel, of zonder enige achtergrond. Na een half uur verdween dit gevoel, vanaf dat moment zat ik er helemaal in en bleek het een hele goede voorstelling. Hedda is en blijft gewoon een vervelend mens, die geen zin heeft om te leven. Wat de reden dan ook is, of ze niet kan of niet wil is denk ik uiteindelijk minder relevant, dat hebben we maar te accepteren. Met name Barry Atsma vond ik heel sterk, de rechter wordt neergezet als een echte intrigant (overigens, wat een verschil met de invulling van de Theatercompagnie een aantal jaar geleden). Goede en originele enscenering. Een minimale invulling van het decor, dat past bij de manier waarop de voorstelling is neergezet.

Ik vond het een knallend stuk, constant was mijn aandacht bij de karakters en hun acties. Overrompelend was het ook; in your face en confronterend voor het publiek, door het harde verhaal en heftige acties maar ook door de hedendaagsheid, denk ik, dat ook terug te zien was in het decor en karaoke. Minder sterk vond ik het naarmate het einde in zicht kwam, dat werd al een aantal keer gezegd en daarna zo uitgespeeld, waardoor het minder knallend en verrassend was dan al het voorgaande. Overtuigend en sterk het spel van de acteurs. Mooi contrast tussen de karakters; de vader sterk en koud vuurspugend met keiharde woorden, een aanhankelijke wanhopige zwakke vrouw, een ongetemde dochter, de twijfelende zoon, en de onbewogen therapeut.

Een meisje, een paard, een ander paad? Wie of wat Mirthe ook speelt, ze speelt mooi met het gegeven dat je je soms iemand anders kan voelen dan je denkt dat je bent, een ijzersterke tekst van Esther Gerritsen. Het was een intieme innemende voorstelling. Echt de moeite waard voor een lunchvoorstelling. Jammer dat daar zo weinig mensen op af komen. Zien dus!

Voor iemand die nooit naar dans voorstellingen gaat en zelfs nooit eerder van Scapino Ballet heeft gehoord, heb ik toch behoorlijk genoten van deze dansshow. Geweldige geluid en muziek combinaties.. waarop ook weer geweldig wordt gedanst… Het is wel verwarrend om niet een compleet verhaal te volgen maar meer een mix van verschillende contrasten… Verdiep je dus niet teveel op een verhaal, maar laat je gedachten los en laat je emoties gaan… en geniet van de combinatie van beweging en geluid.

Zwaarmoedig, zwak en ziek. Dat is de koning. Wat? Zwaarmoedig, zwak en ziek. Wat? Zwaarmoedig, zwak en ziek.
Bovendien staat er alwéér paard op het menu…

Het zou je zwaar te moede worden, ware het niet dat je dat met het openen van het stuk al wás. Het oorlogsgeluid is op, we krijgen een dooie kamer waarin die dooie ziel ons met zijn woorden komt lastigvallen. Woorden, woorden en nog meer woorden. Prachtige woorden, rauwe woorden, maar vooral véél woorden. Soms wordt er met woorden gespeeld, soms wordt er met personen gespeeld, maar meestal zijn het grote stilstaande prenten uit een mooi groot vergeeld boek. Zeker na de pauze, dan gebeurt er, kort door de bocht gezegd, niets meer; ja, er gebéurt heel veel, het spel van Richard begint op te geraken, maar wij mogen het vooral aanhóren. Ook dat koningsoffer voor een paard, wat hier eigenlijk niet eens hoefde; ze hadden een prachtige vondst om het niet op het eind nodig te hebben.
Met de zwaarmoedigheid zit het wel goed.
De zwakte die in de tekst van ome Willem zit (gebrek aan psychologisch vernuft), die wordt zelfs nog versterkt door het zo gestileerd te houden en het drama erbuiten te laten.
Maar ziek is het niet. Misschien is mijn gedachte om Fortuyn in Richard te zien, misschien is die ziek. Misschien ook hebben zij die gedachte in mijn hoofd gestopt? Kan ik dat de duitse regisseur aanwrijven, dat hij het post-Pim-Nederland het kille hokje wil tonen van de zielloze gemankeerde buitengeslotene die besluit om dan maar te gaan moorden, op weg naar toch nog iets? Naar toch nog prestige.

De vele geinige vondsten waren vaak echt leuk, maar stonden wellicht wat te ver af van het gestileerde geheel. Daarbij komt dat als komisch intermezzo bedoelde moord op Clarence nauwelijks komisch was, vooral door dat een van de spelers niet komisch is. En dan nog een raar accentje erbij (ik bedoel hier niet haar vlaams he).

Richard kreeg zijn tegenspelers misschien wel te gemakkelijk gemanipuleerd, misschien is dat het. Hij speelde goed, Rogier Philipoom.
Ik kom er niet uit, merk ik. Ik blijf hangen in gestileerdheid, maar kom niet tot een kern. Tot een beeld. Tot een boodschap. Ik krijg het niet blootgelegd.
Ga zelf maar kijken; of ga niet. Aan mij heb je weinig…

Een engelbewaarder (Fedja van Huêt) wil zelf meemaken wat een mens voelt, vooral omdat hij valt voor een trapezeartieste die vleugels wil krijgen. Halverwege de voorstelling krijgt die waaghals overigens een open doekje als ze na een gevaarlijke act niet doodvalt! Een zangeres geeft in haar liederen poëtisch commentaar op de gebeurtenissen en een blinde dichter probeert ze in een ruimer verband te plaatsen. Nadat een Amerikaanse acteur met trekjes van een stand up comedian aan de nog maar net overgelopen Fedja van Huêt heeft bekend zelf ook een voormalige engel te zijn, gaat het tempo van de voorstelling omhoog. Met zichtbaar speelplezier ondersteunt basgitarist Hadewych Minis de steeds snellere garagerock van Jesse Lenat. Boeiend om naar te kijken, want ook het toneelbeeld is fraai. Toch is de voorstelling niet helemaal bevredigend. Inhoudelijk blijft het wat te afstandelijk, het maakt niet echt emoties los. Bij mij niet in ieder geval. Maar wat er te zien en te horen is, is zo aantrekkelijk dat ik de voorstelling niet graag had willen missen.

Wellicht dat Het Syndicaat Waanzin rigoureus bewerkt heeft, anders kan ik me niet voorstellen waarom de eerder geschreven recensie over Waanzin is zoals ‘ie is. De première op 5 okt. in het Rozentheater in Amsterdam was vermakelijk en goed.
‘Semi-gospelshowtje’ is een flauwe en onterechte kwalificatie. Het verhaal was lieflijk, hard en soms pijnlijk tegelijk. De spanning over de vraag waar de grens op het gebied van geloof en vriendschap ligt, wordt gespeeld maar niet voor je uitgespeld.
Terwijl hun rol soms extremiteiten van de acteurs vraagt, blijft hun spel subtiel en prettig om naar te kijken. Ook de zangkwaliteiten van Niek van der Horst en vooral Gerold Guthman zijn lang niet onaardig. Daarnaast is het verfrissend om te zien dat gevestigde theatergroepen als Het Syndicaat zichzelf durven te vernieuwen.
De tour langs theaters in Nederland en België begint deze week. Waanzin is een aanrader.

Als het verhaal van Verdi’s opera Aida nog niet overbekend was, dan kent inmiddels het grote publiek de lovestory wel dankzij de Van den Ende-musical van een aantal jaar geleden.
De Ethiopische prinses Aida wordt tijdens de oorlog tussen Ethiopië en Egypte tot slavin gemaakt van Amneris, de dochter van de farao. Beide vrouwen zijn verliefd op de Egyptische legeraanvoerder Radames. Hoewel Radames de liefde van Aida beantwoordt, heeft hun liefde geen kans van slagen.

Een cd van Aida heb ik al jaren in huis, en met veel plezier heb ik de gezwollen opera altijd over mij heen laten denderen. De uitvoering van Stichting Internationale Opera Producties heeft veel van dat plezier teniet gedaan.
Een Radames met een Pavarottibuik en Chippendalekapsel, Aida die als slavin een groen zijden pakje draagt dat ik zelfs met een verdubbeling van mijn salaris nog niet zou kunnen betalen en om een onverklaarbare reden na de pauze een regenjas draagt, en een Amneris die verdacht veel op Patty Brard lijkt, dat is nog tot daar aan toe. Maar regisseur en kostuumontwerper hebben flink de plank misgeslagen.
Het verhaal is naar het heden verplaatst waardoor alle magie verloren gaat. Het koor lijkt een verzameling KLM-stewardessen, 19e-eeuwse arbeidersvrouwen en nazisoldaten. De casting had niet slechter gekund. Aida is duidelijk jaren ouder dan haar vader, en de mannelijke hoofdrolspeler heeft hetzelfde acteervermogen als Piet Veerman die Sailin’ Home zingt. Alles bij elkaar een schertsvertoning die Verdi onwaardig is.