Wat een talent in een zwaar deprimerend stuk. Lastig om positief te zijn over iets waar je je op vele gebieden bijna niet mee kan verbinden. Kies de volgende keer een wat prettiger stuk, want we weten allemaal allang hoe idioot de wereld is.

Al tijdens de eerste scène gaat het mis. Een zin als ‘toen het kind nog kind was’ is in combinatie met fluisterende stemmen, een op de achtergrond zeer traag heen en weer schuifelende Frida Pittoors (mag die vrouw dan nooit eens een gewone, leuke vrouw spelen)en verschillende ‘watervallen’ van zand gewoon ECHT teveel van het goede. Gelukkig blijven Fedja en Hadewych fier overeind, de laatste weliswaar als fadozangeres en bassende rockchick, maar toch. Ik zie alleen nog een rits onbegrijpelijke keuzes. Wat doen die oude mensen daar opeens? Waarom mogen ze een dansje doen en moeten dan weer weg? Waarom zing-zegt die Amerikaan een dom liedje en doorbreekt hij de vierde wand door te zeggen dat de regisseur wil dat hij dat doet(niet grappig)? Waarom gaat een veel te heftige acteur al na een kwartier dood en moet ie met engelenvleugeltjes de rest van de voorstelling op een te klein gekleurd plastic stoeltje achterop het kale podium blijven zitten? Wat doet Noraly Beyer daar? Waarom snapt Fedja (als voormalig engel) niet dat je geld moet betalen voor een kopje koffie? Waarom die keiharde scheurende gitaren?
Het klinkt op papier zo mooi, engelen die tussen de mensen leven, elkaar steunen, de engel die wil voelen hoe het is om mens te zijn…maar ik voel helemaal niks terug. De paar scènes die me raken, de trapezedanseres, Noraly die zich een paar keer prachtig verspreekt omdat engel van Huet even zijn hand op haar schouder legt, het is niet genoeg. Jammer.

Oef, dat viel niet mee. Associaties met/op/aan de film, meer niet. Geen theater te bekennen, niet in de verste verte. Ik huur de film nog wel een keer, dan weet ik weer waar ware emotie en schoonheid en kunst zich verstoppen. Mag Ola Maafalani weer gewoon terug naar de door Ivo van Hove zo verafschuwde NES? Daar maakte ze haar betere (maar nooit goede) werk immers? En mag Lotte van den Berg of Jetse Batelaan of Karina Kroft of welke andere onlangs afgestudeerde en ook nog lang niet volleerde regisseur de volgende keer met deze top-acteurs uit Nederland aan het werk? Eventueel aangevuld met deze verschrikkelijk slechte acteurs uit Amerika (maar liever niet, de “extra’s” waren beter!). Conclusie: het gewei voor de geweldige trapeze-act, die zowaar het ontroerendste moment van de voorstelling opleverde, de tomaten voor de Amerikanen, de regie van Ola Maafalani, de muziek (was het slechte muziek of was een verschrikkelijk slecht geluidsdecor?) en de afschuwelijke geluidsband (was dat dan het geluidsdecor en was dat met die gitaren muziek?). De gouden tomaat is voor het decor, dat voor de vierhonderdentweeendertigste keer weer bestond uit de achterwand van de Stadsschouwburg … ga dan in godsnaam echt lokatietheater maken, Ola!!!!

Pfff… ik ben er nog niet goed van.
Een voorstelling waar ik heb zitten lachen, vol bewondering ademloos heb zitten kijken, ontroerd was, verbijsterd en volledig verrast. Zeldzaam mooi.
De prachtige Vlaamse taal, die mij omarmde, waar ik soms mijn eigen verhaal bij kon maken.
De prachtige tekst, waaruit soms maar blijkt dat Vlamingen ontzettend mooi met onze taal omspringen. Ze wonnen dan ook naar mijn mening volledig terecht de Arend Hauerprijs. Ik hoop nog veel van deze jonge regisseur/schrijver te horen!!!

“Alexander” van Willem Jan Otten bevat een goed geschreven poetische tekst, die door de acteurs perfect beheerst wordt. Het verhaal kan absoluut zowel bogen op de vertolkingen van rasacteurs (zoals Mark Rietman, Kees Boot en Petra Laseur) als op de vertolkingen van de jonge acteurs. Vooral Kasper Schellingerhout, die de titelrol vertolkt, kan zijn rol schijnbaar moeiteloos aan. Blijkbaar hebben veel mensen moeite met de talrijke intriges, want anders zou ik niet zo zeer een duidelijk minpunt van de voorstelling kunnen aanwijzen. Apart is tevens het feit dat men, door middel van simpele technieken, een geloofwaardige omgeving weet te scheppen. Alexander krijgt te maken met vragen als ”wie is je vijand?” en ”wie kun je wel/niet vertrouwen?” Als ”Zoon van God” krijgt hij vervolgens hoogmoedswaanzin. Dit leidt tot het ombrengen van zijn beste vrienden. Mede dankzij de sterke dialogen, de perfecte vertolkingen, de sfeervolle Griekse zang, de imposante verschijningen van het leger van Alexander en het abrupe en originele einde, maken ”Alexander” tot een meeslepende voorstelling. Blijkbaar is de voorstelling niet voor elk publiek geschikt, gezien de tekst misschien te veel van je concentratievermogen vraagt.

Ik heb zelden een voorstelling gezien waarvoor na afloop zo’n matig applaus werd gegeven en hoe vervelend ook voor de acteurs en anderen die een bijdrage aan de totstandkoming van Alexander hebben geleverd, meer was ook niet verdiend. Het stuk is rommelig, de teksten zijn onsamenhangend, geforceerd diep en elke associatie met het historische verhaal van de echte Alexander gaan mank. Het toneelspel is redeijk vooral dankzij de 3 ervaren acteurs. De hoofdrolspeler doet zijn best maar is ronduit te licht voor deze rol. Je ziet hem bezig zijn met het acteren, de rol in plaats van ons als publiek te laten denken dat daar Alexander staat. Zeer zeker geen topstuk.

De tiende van André Manuel is weer prima. Deze try-out maakt wel duidelijk dat de grapdichtheid is toegenomen. En, hoewel de aankleding van toneel en caberetier aanvankelijk wat uitbundiger lijkt dan gebruikelijk, is “Burger” van ouderwetse AM-kwaliteit: grappen die droevig stemmen, commentaar voor de nodige AH-erlebnisse, redeneringen die een frisse kijk opleveren.
Kortom: gisterenavond bedacht ik in Pepijn: bij Andre Manuel moet je zijn.

Ik zie een gitaar en vier banken met op één daarvan Helena (die daar maar zit te zitten). Dat is boven bij de Trojanen. Beneden bij de Grieken grote speakers (waar geen geluid uit komt), twee televisies, een opblaasbaar zwembadje, blikjes bier, twee picknicktafels, een grijze pruik (Nestor), een afgerukte onderarm, sigaretten en een boksbal. Ajax blaast met een pvc-buis pijltjes naar Diomedes (friendly fire) en naar de Trojanen boven, waar een van de pijltjes bij Paris op kruishoogte blijft steken als hij midden in een monoloog zit (voltreffer). Grieken en Trojanen wensen elkaar ernstige ziektes toe, schelden af en toe zelfs in het Vlaams (de flamoes van Cressida) en bekogelen elkaar twee uur lang met zakjes water. Iedereen wordt zeiknat (af en toe wordt er gedweild) en het overwegend jonge publiek lacht vaak. Ondanks dat alles is de tekst te verstaan en het verhaal goed te volgen. Een prestatie op zich. Regisseur Floris van Delft (30) waagt zich aan een bijna nooit opgevoerde Shakespeare. Die niet waagt, die niet wint. Nooit geschoten, altijd mis. Ik waag me niet aan een oordeel. Kijk zelf maar.

Heerlijke avond gehad. Terwijl we na de soms wat negatieve recensies in de krant (te plat, teveel sex, etc.) toch met een behoorlijk kritisch oog waren gaan zitten op de harde klapstoeltjes in de Koninklijke Schouwburg. Toegegeven wij zijn geen frequente toneelbezoekers, dus ons referentiemateriaal (Onze Jeugd / Tape) is beperkt, maar wij waren na afloop toch behoorlijk onder de indruk van dit toneelstuk over liefde-lust en de verschillen tussen man en vrouw. Het stuk zit goed in elkaar, heeft een prima tempo en is speels door de steeds wisselende decorstukken.
Ondanks dat we de gelijknamige film al hadden gezien, hebben we genoten van de sarcastische opmerkingen, woedeuitbarstingen, grappen en dialogen.
Nog een puntje van kritiek? Bracha van Doesburg, die de stripteasedansers Alice speelt, lijkt wat opstartproblemen te hebben. Aan het begin zijn haar uitgesproken zinnen weinig naturel, terwijl haar emotie-volle scenes later in het stuk wel plezieren. Bij Daan Schuurmans lijkt soms het tegenovergestelde van toepassing te zijn. Van Roef Ragas en Eva Duijvestein is het alleen maar genieten.
G+M

Ik vond het een draak van een musical. Jammer dat de acteurs, die heus hun best doen er nog wat van te maken, met zulke tenenkrommende teksten en zo’n slecht script zitten opgescheept. Daarbij duurde de voorstelling ook nog eens veel te lang: ik heb heel wat mensen zien gapen. Het visuele aspect is het enige wat indruk maakt, maar zelfs dat gaat op een gegeven moment vervelen. Rembrandt zou zich omdraaien in zijn graf.