Zo stel ik me vroeger voor. Zo’n decor met grote lappen stof. Zulke kostuums. Toneel dat voorbij is, dat ooit was. In ver vervlogen tijden. Ik verdraag het slecht, merk ik. Misschien zou het me minder hinderen als de tekstbehandeling van de acteurs heel goed was. Met z’n negenen zijn ze, drie uur lang. Alleen als Petra Laseur, maar vooral als Mark Rietman het woord neemt, veer ik even op. Alleen die twee geven kleur aan hun woorden, melodie aan hun zinnen. Zes anderen, want als je een personage zonder tong speelt valt je natuurlijk niets te verwijten, zeggen hun tekst zonder dat ze er iets wezenlijks aan toevoegen. Ik vind het overigens een zwaarwichtig klinkende, matige tekst. Maar dat is geen excuus. Een matige tekst is nooit een excuus. Ook een matige tekst verdient beter.

Ik heb samen met mijn vrienden enorm genoten van Rembrandt de Musical in het mooie Carre. Geweldige zang, zeer sterke stemmen en wat een prachtig en bewogen verhaal. De scenes gaan zeer vloeiend in elkaar over en de vormgeving is overweldigend. Sommige songs vond ik van een ontroerende schoonheid, zoals lied waarin Rembrandt’s eerste vrouw Saskia het verlies van haar overleden kinderen beweend. Fantastisch goede teksten en meeslepende muziek. Kortom imposant en een must voor theaterliefhebbers

Veel nieuws heb ik niet toe te voegen aan alle andere minirecencies. Maar aangezien ik nog maar zo zelden in de gelegenheid ben naar een voorstelling te gaan en dit echt een schot in de roos was, wilde ik toch graag een paar geweien uitdelen. Voor de enorme dosis humor in spel èn decor zonder het stuk te verkrachten, het fantastische acteerwerk en het geweldige decor. Vanwaar dan toch die tomaat? Vanwege het kleine meisje dat ook mee”speelde”. Misschien komt het doordat ik inmiddels zelf moeder ben, maar ik vind dat echt niet kunnen. Te veel, te heftig. Het was grappig - maar had het nu echt niet zonder gekund? Ik moest telkens denken aan het zinnetje “kill your darlings” …

Ik ben dol op zwarte komedie en vond Abigail’s Party een uitstekend voorbeeld van hoe je dat goed doet.
Met een script van Mike Leigh nog wel, dat maakt de voorstelling extra bijzonder. En dat alles in een prachtig decor. Het lachen verging me wel op het eind, zo hoort het.
Ik heb genoten.

Kunst in Oorlog, is het thema voor twee weken in Utrecht (en Amersfoort). We kregen twee Iraanse actrices te zien die een tekst van een Roemeense schrijver speelden die handelt over de oorlog in Bosnië. Eén van de personages was dan ook nog een Amerikaanse arts/psychologe met Ierse wortels. En na afloop was de bar gesloten.

Het toneelbeeld was een stuk simpeler dan de wijdlopige achtergrond bij het stuk. De verkrachting van de vrouw van de vijand (die voor de oorlog bv. buurvrouw was) als ultieme oorlogsdaad, en dat in wisselwerking tussen verkrachte vrouw en behandelend psychologe. Veel documentaire tekst maar ook bij momenten lollig spel. Maar goed, rouwomrand blijft het. Met nog wel een hele aardige ‘plot’: de Amerikaanse wil het verstote resultaat van de verkrachting als, ja, relikwie haast, mee naar huis nemen. Waardoor er, eindelijk, ook nog iets moois gebeurde, naast het journalistiek/documentaire.

Boeiend dus, en jammer dat de bar na afloop dicht was, want het is wel een voorstelling waar napraten bijhoort. In de hoop dat de actrices engels spreken, want tijdens een voorstelling is boventiteling nog wel draaglijk - een gesprek zou het toch wat in de weg staan.

Een gewei voor het initatief en eentje voor tekst en spel.

een lekker decor met veel verschillende niveaus en daarin voor elke speler zijn / haar eigen plekje: iedereen is uiteindelijk alleen en slachtoffer. sterk ingeleefd spel, gewoon lekker goed acteren zonder relativeren: een ontroerend verhaal ontroerend mooi vertellen. Moet ik het daarom ouderwets vinden? Donder op! Bij de premiere zat de voorstelling al lekker op ritme. Rare gewoonte trouwens om de rolverdeling niet aan te geven: alleen wei meespelen worden genoemd, maar niet wie welke rol speelt.

Het spelen van een komedie blijft moeilijk. Abigail’s Party sleept zich voort, soms met een minutenlang doodstil publiek. Grappen waarom je niet hoeft te lachen, “pijnlijke stiltes” die je lang van tevoren aan ziet komen, pruiken en karaoke-muziekjes die een stuk moeten opleuken dat niet op te leuken is. Tenminste niet op de manier die Het Vervolg hanteert. Alles wordt moddervet, nadrukkelijk gespeeld, in een soort platte-klucht-stijl die wel heel energiek aandoet, maar niet veel meer oplevert dan een steelse blik op het horloge. De eendimensionale karakters heb je na een kwartier wel gezien, het verdere verloop van het stuk is inmiddels duidelijk. De resterende anderhalf uur duren dan ook vrij lang

Vijf dansers en een acteur zullen ons laten zien hoe het zit met de wortels van de hedendaagse man, beloven Pieter de Ruiter en Ko van den Bosch. De wortels? De dansers lijken ons vooral te willen laten zien dat mannen wezens zijn die graag stoeien en vechten. De acteur benadrukt ondertussen dat mannen geen vrouwen zijn en licht dat toe met voorbeelden van vrouwelijk gedrag. Dat is het inhoudelijk wel zo’n beetje over die wortels. Sommige toeschouwers letten vooral op de tekst, die vinden ze wel grappig. Andere toeschouwers kijken vooral naar de dansers, die vinden ze wel mooi. Pas als de acteur, Jack Wouterse, volledig in de dans wordt betrokken, eerst als object, later ook als mededanser, begint er iets te ontstaan wat je een beetje spannend en verassend zou kunnen noemen.

Heel interessant was het niet, na afloop vroeg ik me nog steeds af waar het nou eigenlijk om ging. Ja, dat je niet voor je ego moet kiezen, maar voor het volk, ofzoiets. Het was ook niet echt interessant dat het nu juist de Nederlanden waren die vrijgevochten moesten worden, want we weten immers allen dat Alva zijn bril verloor op 1 april. Waarom was het dan toch wel aardig om te zien? Het decor: ik vind het juist prachtig, simpel maar het maakt razendsnelle decorwissels mogelijk. Het spel: vanaf het begin zat Fedja erin, geweldig om dat gade te slaan vanaf de eerste rij. Jacob Derwig kwam pas later op stoom. En Hadewych, heb ik al eerder in mijn hart gesloten, in Opening Night tegenvallend, maar hier weer stralend als in Fort Europa. Heerlijk de monoloog van Chris Nietveld, het bewijs dat ze niet alleen ‘grappig’ kan acteren. De rest van de rollen vond ik overbodig, ondanks dat de kardinaal erg goed gespeeld werd. Maar het was terecht dat Gunilla niet bij het applaus aanwezig was.

Weer zo’n typisch geval van een laatste-kans-bezoek. Het was er nog niet van gekomen, maar gelukkig op het laatste moment toch nog Don Carlos gezien. Een sprankelende, stralende voorstelling, die lang duurt, maar geen seconde verveelt. Het verhaal wordt goed neergezet, met name de verwarring die zich langzamerhand van Croiset, oftewel de koning meester maakt is prachtig. Fedja van Huet en Jacob Derwig zetten overtuigend hun karakters en hun onderlige relatie neer. Wens, gedachte, intrige en verwarring zijn knap met elkaar verweven. Het enige minpuntje vind ik de enscenering. De zogenaamd hippe moderne aankleding van de voorstelling kennen we nu zo langzamerhand toch wel een keer? Wees creatief, kom met iets nieuws! Dat je niet in 16e eeuwse kostuums gaat rondlopen begrijp ik, maar dit wordt ook zo standaard….